Χάλια Έγινα...

Τόπος αγαπημένος, γεμάτος αναμνήσεις οι οποίες εμπλουτίζονται ως σήμερα με κάθε ευκαιρία. Όσο υποκειμενικά κι αν τον βλέπω, μια και είναι περισσότερο από ΤΟΠΟΣ, είναι κομμάτι του εαυτού μου, δεν θα μπορούσα να μη διακρίνω την άνθισή του τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Σημάδια ορατά όχι μόνο στους μόνιμους κατοίκους, αλλά και στους επισκέπτες, τακτικούς και μη. Ακόμη και στα παιδιά! Τα δικά μου παιδιά, για παράδειγμα.
Καλύτερη οργάνωση, "νοικοκυροσύνη", φροντισμένη καθαριότητα, πλούτος πολιτιστικών εκδηλώσεων που μετρημένες άλλες ελληνικές πόλεις μεγαλύτερου μεγέθους γνωρίζουν, ένα σύνολο από υποδομές που σε έκαναν να νιώθεις καλύτερα, σου πρόσφεραν αυτό που λέμε ... καλύτερο επίπεδο διαβίωσης. 
Οι εθελοντές πάρα πολλοί. Εκείνοι που πλαισιώνουν τους οραματιστές! 
Οργανώθηκε ομάδα για βοήθεια στο σπίτι, η οποία συγκέντρωνε προσφορές κατοίκων (εκεί ταξίδεψε και το βρεφικό καροτσάκι μας) αλλά και ... "ανακάλυψε" πως σε μεγάλα σούπερ μάρκετ, τρόφιμα με κοντινή (αλλά ασφαλή) ημερομηνία λήξης προσφέρονται ... δωρεάν!!! Ανέλαβε λοιπόν τη συγκέντρωση και το διαχωρισμό τους ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε οικογένειας που λάμβανε μέρος στο πρόγραμμα.
Περιορισμένος ο τόπος, ολοένα αυξανόμενα τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια... Οργανώθηκαν περιφερειακοί χώροι ελεγχόμενης (για να αδειάσουν επιτέλους από τα δεκάδες παρατημένα αυτοκίνητα) στάθμευσης, κυκλοφόρησε δωρεάν δημοτική συγκοινωνία, ορίστηκαν πεζόδρομοι οι εμπορικοί δρόμοι κατά τις ώρες καταστημάτων και η παραλιακή οδός το βράδυ.
Ο δήμαρχος και οι δημοτικοί σύμβουλοι παραχώρησαν το μισθό τους ώστε να γίνουν έργα ... για παράδειγμα, ένα μεγαλύτερο γυμνάσιο που θα σταματούσε το αναγκαστικό μοίρασμα σε πρωινή-απογευματινή βάρδια.
Ο πολυαναμενόμενος αγωγός νερού, η αποχέτευση, ο κυματοθραύστης, νέα μικρότερα λιμάνια, έργα που ξεκίνησαν ή εγκρίθηκαν και έχουν δρομολογηθεί. Με κόπο, με αφιέρωση, με αγάπη για τον τόπο και με πίστη να τον κάνουν καλύτερο.
Λεπτομέρειες δε γνωρίζω, και προφανώς θα είναι κι άλλα, μη ορατά δια γυμνού οφθαλμού, ή που απλά δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή...
Γνωρίζω όμως πως κάθε φορά που επέστρεφα από ’κει, αγανακτούσα και θύμωνα που οι εδώ "άρχοντες", στο μέρος που ζω τα τελευταία εννιά χρόνια, καταδικάζουν τον τόπο στην πλήρη α-κ-ι-ν-η-σ-ί-α. Δεν είχα την απαίτηση να πρωτοτυπήσουν... Μακάρι να μπορούσαν να αντιγράψουν με επιτυχία ακόμη και ένα μικρό ποσοστό των όσων είχαν γίνει εκεί...

Εικόνα δανεική από εδώ

Τώρα; Το πρότυπό μου θα μείνει ανάμνηση;
Η πλειοψηφία των κατοίκων αποφάσισε να μην τιμήσει με την ψήφο της τη συνέχιση του έργου που "παλεύτηκε" τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
Συνηθίζουμε να παραπονιόμαστε για ανάξιους πολιτικούς, για ανάξιους ηγέτες. Κι όταν εμείς αποδεικνυόμαστε ανάξιοι των ηγετών μας; Τί γίνεται τότε;
Γι’ αυτό, χάλια Έγινα... ! 


"Το ρεπορτάζ ΔΕΝ είναι διαφημιστικό!", έτσι δε λένε;  Δεν είναι καν ρεπορτάζ! Είναι κατάθεση φωνής, ή, ψυχής περισσότερο, αφιερωμένη σ’ εκείνους που πρέπει να θυμούνται πως "Δεν πήγαν τσάμπα οι κόποι".
Και σήμερα Τέχνη δεν έχει! Αύριο πάλι...