Πόσοι συμφωνείτε μαζί μου πως ένας νεροχύτης γεμάτος τζατζαλάκια πασαλειμμένα είναι και αυτός μέρος μιας δημιουργικής (και γιατί όχι καλλιτεχνικής, βεβαίως-βεβαίως) διαδικασίας;
Να σας φτιάξω την εικόνα;
Το σπίτι όλο μοσχοβολάει κανελογαρύφαλλο και ψητό μήλο, τα παιδιά τρέχουν μέσα στα πόδια σου "καλεσμένα" από τις μυρωδιές που τους έχουν ανοίξει την όρεξη και "ο κολώνα του σπιτιού" σου λέει με γλύκα δανεική από αυτό που ροδοψήνεται "Θα σ’ αγαπήσουμε ακόμη περισσότερο σήμερα!"
Με τόση ικανοποίηση, η λίγη λάντζα μοιάζει παιχνιδάκι... Ναι;
Πάμε λίγο πιο πίσω...
Η συνταγή "μου μύρισε" με το που τη διάβασα στην Μαγειρική (&) Τέχνη. Όχι να το παινευτώ, αλλά συνήθως καταλαβαίνω αν μου αρέσει μια συνταγή καθώς και τί πρέπει να τροποποιήσω (αυθαιρετώ ασύστολα, το ομολογώ!) διαβάζοντάς την. Με της Marion ενθουσιάστηκα και σας τη συστήνω!
Μ’ αρέσει να φτιάχνω αλμυρές και γλυκές λιχουδιές, πειραματίζομαι ακόμη και με το "καθημερινό" φαγητό (εντάξει, όχι πάντα...) και όταν η διαδικασία συμπεριλαμβάνει και ζύμωμα, τότε είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο για μένα. Κάθε φορά που πιάνω ζυμάρι, σαν να βλέπω τα χέρια της γιαγιάς μου! Χαμογελά ακόμη και η ψυχή μου τότε και ποτέ δεν ξεχνώ να δίνω την ευχή που την άκουγα να μουρμουρίζει (κι εκείνη και τη μητέρα μου και τη θεία μου) κάθε φορά που φούρνιζε "Να γίνεις πολύ καλό!" Περίεργο, μα ποτέ δεν τις άκουσα να εύχονται το ίδιο πάνω από την κατσαρόλα...
Μ’ αρέσει να φτιάχνω ψωμί. Με μαστίχα και γλυκάνισο. Όπως η γιαγιά. Όπως η μαμά. Αν και ο παππούς ήταν φούρναρης στο επάγγελμα, στο σπίτι ζύμωνε η γιαγιά. Εκείνος θα επέβλεπε και λίγο θα της γκρίνιαζε... με αφορμές χωρίς ουσία, που θα μας έκαναν εμάς τους μικρότερους να χαμογελάμε πονηρά, λαθραίοι θεατές ενός έργου που ξέραμε καλά την παραμικρή του ατάκα.
Μ’ αρέσει να φτιάχνω γεύσεις και μυρωδιές για μας και όσους αγαπάμε. Μ’ αρέσει να φτιάχνω όμορφες στιγμές και αναμνήσεις. Σαν αυτές που έφτιαξαν άλλοι για μένα και νιώθω τόσο ευλογημένη γι’ αυτές!
Αυτό κι αν είναι τέχνη!!!
4 σχόλια:
Χριστιάνα μου πολύ χάρηκα που την δοκίμασες τη συνταγή μου.
Νασαι καλά :) Σε ευχαριστώ πολύ που το ανέφερες.
Πάντα μυρωδάτες γλυκές αναμνήσεις να έχεις.
Φιλιά
Τι πιο ωραίο από το να απολαμβάνεις έναν καφέ με ζεστή μηλόπιτα! Στη γεύση το φαντάζομαι σαν τσουρέκι με μήλο! Διαδυκτιακή γευσηγνωσία έκανα! χα χα! Καλοφάγοτα!
Ανυπομονώ να δω τι θα μας φτιάξεις αύριο!!
@ Marion,
Άπαιχτη η συνταγή! Μόνο που δεν τα άφησα δεύτερη φορά να φουσκώσουν, θα γινόντουσαν ακόμη πιο αφράτα! Δεν πειράζει, next time ;-)
Σειρά έχει το ψαρονέφρι, μάλλον για την Κυριακή.
Το θεωρώ δεδομένο ότι εφ’ όσον χρησιμοποιώ κάτι που είδα αλλού θα αναφέρω την πηγή!!!
Φιλιά και σε σένα!
@ Μοντέρνα Σταχτοπούτα,
Και μόνο στη σκέψη ότι με περιμένει καφές με "ρολάκι μήλου", όπως τα λέει η Marion, είχα εκστασιαστεί!
Δεν είναι ακριβώς σαν τσουρέκι, τουλάχιστον από μυρωδιά (για μένα τσουρέκι=μαχλέπι)... Είναι πιο ουδέτερη σε γεύση ζύμη και όχι τόσο "αεράτη" (ίσως αν τα άφηνα να φουσκώσουν δεύτερη φορά όπως λέει η συνταγή;)αλλά πολύ γευστική, πίστεψέ με!
Για αύριο ... ούτε και εγώ ξέρω! Καλή σου νύχτα, για την ώρα...
Δημοσίευση σχολίου