Πάνε ... λίγα χρόνια...

Από εδώ

Πρέπει να ήμασταν στην τελευταία τάξη του Λυκείου, ή λίγο πριν... κι αν θυμάμαι καλά, ήμασταν όλες ... μόνες, τέτοια μέρα. Και οι πέντε κολλητές φιλενάδες. Κανονίσαμε εορταστική έξοδο και η "πρόεδρος" της γυναικοπαρέας ανέλαβε να οργανώσει τις λεπτομέρειες. Πάλι!
Στολιστήκαμε και ξεκινήσαμε με σινεμά. Θα βλέπαμε το "Δωμάτιο με θέα". Μαζί με μας, είχαν κι άλλοι την ίδια ιδέα. Πολλοί! Πρέπει να 'ταν και Σαββατόβραδο, συμπτωματικά. Φτάσαμε την τελευταία στιγμή (θυμάμαι και ποια άργησε... ξανά!) και παρακολουθήσαμε όλη την ταινία, όρθιες, στο τέλος της αίθουσας! Όταν, μετά από χρόνια, ξαναείδα την ταινία στην τηλεόραση, δεν θυμόμουν τίποτα, παρά μόνο την σκηνή στη λίμνη, με τα γυμνά ανδρικά οπίσθια... Καθόλου τυχαίο!
Καταφέραμε και δεν μας έδιωξαν από την αίθουσα. Αντέξαμε τόσες ώρες όρθιες! Και ακολούθησε ποδαρόδρομος, με ανάβαση... Δεν μπορώ να θυμηθώ, από πού ξεκινήσαμε και πού πηγαίναμε για φαγητό μετά... Κάθε φορά όμως, που το πρόγραμμα το είχε αναλάβει η "πρόεδρος", καταλήγαμε με λιωμένα παπούτσια, όχι από το χορό, μα από το περπάτημα. Πρέπει να ήταν κάπου προς τα Εξάρχεια, ίσως προς το Λυκαβηττό... έτσι εξηγείται η ανηφόρα που θυμάμαι. Θα πρέπει να ήταν σε κάποια από τις αγαπημένες μας τότε κρεπερίες...
Εκεί διασκεδάσαμε την έλλειψη ρομαντικής παρέας με τον πιο επώδυνο τρόπο... Γυναικοπαρέα και γύρω-γύρω ζευγαράκια να ερωτοτροπούν! Εμείς (απτόητες;) κάναμε το ίδιο με τις γλυκές και αλμυρές κρέπες μας. Με πολύ χιούμορ, που δεν μας έλειψε ποτέ! Και περάσαμε αξέχαστα! Είχαμε φροντίσει να προσφέρουμε στους εαυτούς μας και από ένα τριαντάφυλλο!
Από τότε, δεν ξαναγιόρτασα την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Μ' ενοχλεί λίγο ο εμπορικός της διασυρμός... Κάθε μέρα περιμένω λουλούδια και αγάπη (και σοκολάτες, ναι!) από τον άντρα της ζωής μου, δεν θα τη γλιτώσει μ' ένα τριαντάφυλλο ή ένα αρκουδάκι μόνο για μια μέρα...
Κορίτσια μου αγαπημένα, να 'μαστε όλες καλά, να χαιρόμαστε τους άντρες της ζωής μας! Η μέρα εκείνη έφερε σε όλες μας τον καλύτερο!