Μικρά ή μεγάλα θαύματα!

Μικρά ή μεγάλα θαύματα συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας και μέσα μας! Το πιστεύω!
Τί άλλο, από θαύμα, μπορεί να ήταν αυτό που έγινε προχθές...
Οδηγούσα, και με πήραν τηλέφωνο, να μου πουν πως, μια πολύ-πολύ αγαπημένη μου θεία (αδερφή της πολύ-πολύ αγαπημένης μου γιαγιάς), αναπαύθηκε, όπως πολύ ήθελε η ίδια, τον τελευταίο καιρό. Το θαύμα ήταν πως, μετά το αρχικό "μούδιασμα" που ένιωσα, όταν πια έκλεισα το τηλέφωνο, το ραδιόφωνο άρχισε να παίζει το τραγούδι που θα βρείτε πιο πάνω. [Είναι από τα πολύ αγαπημένα μου, τώρα τελευταία, και μ' αρέσει να το ακούω ξανά και ξανά! Λατρεύω τον τρόπο που "μπαίνει" η Ελεονώρα Ζουγανέλη στη μουσική, σε κάθε στροφή.] Το έβαλα στη διαπασών και με θέα την ανταριασμένη θάλασσα (θαύμα πάνω στο θαύμα, μια και η θάλασσα δρα καταλυτικά στα συναισθήματά μου!) άφησα τα κύματα να ξεπλύνουν τη θλίψη. 
Ενώ είχα καιρό να δω τη θεία, με κάποιο τρόπο ένιωθα την ανάγκη της να φύγει, να ξεκουραστεί πια, κοντά σε κείνους που αγαπούσε πολύ! Αυτή η έντονη συναίσθηση της δικής της επιθυμίας, ήρθε και χάιδεψε το δικό μου πόνο της απώλειας -θαύμα κι αυτό...- τον έκανε να μοιάζει και λίγο εγωιστικό, μπροστά στο δικό της μέγεθος και μου θύμισε πως όσα ήθελα, τα είχα ήδη! Τις αναμνήσεις και την αγάπη της!
Συνέχισα το δρόμο, με κάποια ανακούφιση. Πήγαινα στο νοσοκομείο, να δω τον μπαμπά μου, που αναρρώνει από μια προγραμματισμένη και ως τώρα επιτυχημένη επέμβαση. Τελικά, χρειάστηκε να μείνω δύο μέρες, για να αντικαταστήσω τη μαμά μου. Μείναμε οι δυο μας αρκετές ώρες και ένιωσα τόσο τυχερή και ευλογημένη, για τις τόσες πολλές στιγμές που κέρδισα, ακόμα και την ώρα που τον βοηθούσα να φάει, ή τον ανασήκωνα για να πιει νερό, ή του κατέβαζα το χέρι ξανά και ξανά για να τρέχει ανεμπόδιστος ο ορός, ή τον έβλεπα τόσο ήρεμο και ευχαριστημένο να διαβάζει το βιβλίο του...
Κουράστηκα, ναι. Και πιο πολύ, που έπρεπε να πάω, με διπλή συγκοινωνία, να συναντήσω τον άντρα και τα παιδιά μου, για λίγα απογευματινά ψώνια. Μα, η αγκαλιά τους ήταν πιο δυνατή από την κούραση και -ω του θαύματος- την έδιωξε ... σχεδόν.
Η σημερινή λιακάδα, που στέγνωνε και τις τελευταίες σταγόνες της βροχής που απείλησε να μας αποκλείσει, ήταν ο καταλύτης! Αυτός, και τα αγριολούλουδα του κήπου! Έκοψα λεμόνια από τη λεμονιά μας και μετά κάθισα με τις ώρες και χάζευα τα αγριολούλουδα, ενώ ρουφούσα τη ζέστη του ήλιου, με κάθε κύτταρό μου.
Μαζί τους φωτοσύνθεσα! Τα όσα θαύματα είχαν συμβεί -και συνέβαιναν και θα συμβαίνουν- ήμουν τυχερή και τα είχα δει, τα είχα νιώσει! Ήμουν στο σωστό μέρος, τη σωστή στιγμή! Ήμουν εγώ!
Ακόμα και η διαδικασία του να δέχεσαι ένα δώρο -ένα θαύμα- δεν είναι μια παθητική διαδικασία. Απαιτεί δράση. Κάποιος μπορεί να σου χαρίσει το δαχτυλίδι που πάντα ονειρευόσουν και εσύ να κάθεσαι, να τον κοιτάς, με το κουτάκι στο χέρι του, να τον τρώνε τα πατώματα... χωρίς να λες κουβέντα! Αν δεν τον αγκαλιάσεις και πεις το ΝΑΙ, με όλη τη δύναμη της καρδιάς σου, δε θα σου βάλει το δαχτυλίδι στο δάχτυλο... δεν θα γίνει ποτέ δικό σου! Ούτε δικός σου!
Ακόμα κι όταν σου χαρίζουν ένα θαύμα, θα πρέπει να πάρεις την απόφαση, να δεχτείς το μεγαλείο του! Θα πρέπει να αδράξεις την στιγμή, την μοναδική, ίσως, ευκαιρία! Θα πρέπει να κάνεις την απόφασή σου πράξη! Να μην αφήσεις τη στιγμή να περάσει ... έτσι! Αλλιώς, σου χάρισαν ένα θαύμα, μα εσύ δεν το είδες... Δεν το δέχτηκες... Έστω κι αν, το να το δεχτείς, σημαίνει να το γευτείς, να το αφήσεις να πλουτίσει τα όσα αισθάνεσαι και να το φυλάξεις μαζί με τις άλλες, πολύτιμες αναμνήσεις σου! Και μην ξεχάσεις... να είσαι ευγνώμων γι' αυτό!




Υ.Γ.... Ελεονώρα, όχι, η αγάπη δεν αργεί πάντα! Σίγουρα όχι!