Translate now !

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Ισορροπία...;

Η φωτογραφία από το weheartit

Ο καλός μου παππούλης μου είχε "πει" κάποτε ...
"Κοριτσάκι μου, μην ανησυχείς, δεν είναι δικό σου το πρόβλημα! Είναι δικό της!".
Αφορμή ήταν μια φραστική επίθεση που είχα δεχτεί, χωρίς λόγο, πραγματικά, από πρόσωπο που δεν περίμενα. Το γεγονός με είχε σοκάρει, διότι δεν ήμουν καθόλου συνηθισμένη να δέχομαι τέτοιου είδους επιθέσεις στο φιλικό-συγγενικό μου περιβάλλον (άλλο το τί γινόταν στη δουλειά), αλλά ούτε καν να παρακολουθώ να συμβαίνουν σε άλλους, μια και οι σχέσεις μας ήταν πάντα αρμονικές. Επιπλέον, ήταν επίθεση άδικη!
Με τη φράση αυτή του παππού μου, το βάρος, ως δια μαγείας έφυγε από πάνω μου και είδα το γεγονός με άλλα μάτια!
Συνειδητοποίησα τότε, κάτι που, ουσιαστικά, γνώριζα ήδη, ότι, όταν κάποιος απευθύνεται σε σένα με άσχημα λόγια, χωρίς λόγο, τα λόγια αυτά χαρακτηρίζουν αυτόν που τα ξεστομίζει και όχι αυτόν που τα δέχεται!
Από τότε, σε κάθε παρόμοια κατάσταση, προσπαθώ να αποστασιοποιούμαι για να διατηρώ τη δική μου ισορροπία. Δεν μπορώ άλλωστε, όσο και να το θέλω, να βοηθήσω ανθρώπους που δεν θέλουν να βοηθηθούν.
Τί γίνεται όμως, όταν αντικείμενο της επίθεσης είναι το παιδί σου;
Να ξεκαθαρίσω, εδώ, ότι δεν πρόκειται για το δικό μου παιδί, αυτή τη φορά τουλάχιστον, μια και υπάρχει ... δύσκολο ιστορικό στην συγκεκριμένη περίπτωση. Να αναφέρω επίσης ότι μιλάμε για ηλικίες "παιδιών" 13-14.
Πώς αντιμετωπίζει ένας γονιός την οποιαδήποτε λεκτική, δημόσια επίθεση στο παιδί του, από άλλο γονιό ο οποίος, "φορτωμένος" από παράπονα του δικού του παιδιού, επιτίθεται;
Από τότε που είχα τα παιδιά μικρά (μιλώ στον ενικό, μα εκφράζω οικογενειακή μας τοποθέτηση!), "καταδίκαζα" τις μανούλες που περίμεναν τα πιτσιρίκια στην πόρτα του σχολείου για να τα απειλήσουν πως αν ξαναπειράξουν τον/την γιο/κόρη τους, θα ... τους κόψουν τα πόδια! Θεωρούσα απαράδεκτο να τα βάλει ένας ενήλικας με ένα παιδί! Πίστευα, επίσης, πως καλό είναι οι γονείς να μην ανακατεύονται στις διενέξεις των παιδιών. Δε μιλώ για σοβαρή σωματική βία... εκεί θα λάβεις τα μέτρα σου, και πάλι όμως με κάποιον άλλο τρόπο, π.χ. θα μιλήσεις στο δάσκαλο...
Μιλάω για το 95% των παιδικών τσακωμών, που τη μια μέρα ο κόσμος τους γκρεμίζεται και την επομένη ξαναχτίζεται, λαμπρότερος από πριν, σαν να μη συνέβη τίποτα!
Πίστευα πως χρέος μου είναι, σε μια δύσκολη κατάσταση να προσπαθήσω να στηρίξω το δικό μου παιδί, να το θωρακίσω με τον καλύτερο (δικό μου) τρόπο, ώστε το ίδιο να δώσει τις μάχες που του ζητείται να αντιμετωπίσει. Για να βγει νικητής σε όποια περίπτωση! Είτε "χάσει", είτε "κερδίσει". Για να μπορεί να κάνει το ίδιο και μεγαλώνοντας.
Ακόμη το ίδιο πιστεύω.
Υπάρχουν όμως και άλλοι γονείς, με άλλα παιδιά και άλλα πιστεύω.
Κάποιοι, για παράδειγμα, μεγαλώνουν τα δικά τους παιδιά δείχνοντάς τους πως, σε οποιαδήποτε προστριβή, σοβαρή ή μη, τα παιδιά μπορούν να τρέξουν σε αυτούς, να τους παρουσιάσουν την κατάσταση (!!!) και εκείνοι να αναλάβουν δράση. Τα ίδια τα παιδιά θα είναι κρυμμένα στην αγκαλιά του έτερου γονιού...
Διαφορετικά πιστεύω. Όχι σωστά ή λάθος. Διαφορετικά!
Διαφορετική αντιμετώπιση. Διαφορετική συμπεριφορά.
Όταν έρχονται σε αντιπαράθεση οι δύο στάσεις, μοιραία έρχεται και σύγκρουση! Μεγάλη!
Σε αυτές τις περιπτώσεις, ορθό, νομίζω, είναι, να λάβεις έκτακτα μέτρα! Ώστε να αισθανθεί το παιδί πως έχει την ασφάλεια και την υποστήριξη, όταν τα πράγματα δυσκολέψουν πολύ και πως δεν είναι μόνο του. Πως όταν ο αγώνας είναι άνισος μπορεί να καλέσει ενισχύσεις! Το κάνουν όλοι οι στρατηγοί! Κάτι θα ξέρουν...
Σύμφωνα, λοιπόν, με τα δικά μου πιστεύω, καλό θα είναι πια εγώ, να προσπαθήσω να συζητήσω με το γονιό (και να μην τα βάλω με ένα 14χρονο, τί λέτε;) της άλλης οικογένειας, αρχικά με διάθεση διαλλακτική.
Μα όταν πια είναι ολοφάνερο πως το χάσμα είναι τόσο βαθύ που απειλεί να καταπιεί και τους δυο μας, θα σταματήσω!
Καλύτερη η ρήξη από ένα άδικο χαμό στην άβυσσο!
Δεν θα κρατήσω τις ισορροπίες με κάθε τίμημα! Είναι πολύτιμες, και πρέπει κι οι δυο πλευρές να 'χουν το νου τους γι' αυτές!
Δεν θ' αφήσω, να γίνει αυτό, δικό μου πρόβλημα!
Καλύτερη η ρήξη! Σε τέτοιες περιπτώσεις, την ακολουθεί, νέα, πιο ορθή για εμάς, ισορροπία.

13 σχόλια:

Mana είπε...

πω πω θέμα που έθιξες. συμφωνώ μαζί σου ότι τα παιδιά πρέπει να τα μαθαίνουμε να δίνουν μόνα τους τις μάχες τους.

αλλά (αυτό το γαμημένο το αλλά μου τη σπάει). τι γίνεται όταν ο αγώνας είναι άνισος; όταν ο "αντίπαλος είναι μια και δυο και τρεις φορές μεγαλύτερος; ίσως να πρέπει να επέμβει κάποιος.

Christiana ✾ Χριστιάνα είπε...

Αλλά! Αυτό λέω κι εγώ!
Αλλά, όταν βλέπεις πως όσα πιστεύεις δεν βοηθούν όσο θα 'θελες, στη συγκεκριμένη περίπτωση, προσαρμόζεις τη συμπεριφορά σου στις συνθήκες, κρατώντας πάντα, τις βασικές σου αρχές!
Δεν -νομίζω ότι- θα έκανα ό,τι με ενόχλησε πολύ που έκαναν...

misirlouka είπε...

Εθιξες ενα θεμα που το εχω συναντησει αρκετες φορες ,δυστυχως...
Η αποψη μου ειναι ιδια με την δικη σου...δεν μπορω παρα συμφωνησω μαζι σου αφου με καλυψες με οσα εγραψες...

she είπε...

πολύ ωραίο θέμα χριστιανούλα μου. είναι δύσκολο να κάνεις πίσω όταν είναι το παιδί σου. πρέπει όμως να το προσπαθούμε. πέρυσι σε ένα σχολείο που δούλευα ένα παιδάκι άνέπτυξε ψυχοσωματικά προβλήματα, το έτρεχαν σε ψυχολόγους δεν ήθελε να έρθει σχολείο γιατί η μάνα κάποιου άλλου παιδιού τον είχε βάλει στη γωνιά και τον κατσάδιασε επειδή είχε σπρώξει την τσάντα του γιου της!

Ανώνυμος είπε...

Oι ισορροπίες, γενικά, τις περισσότερες φορές έχουν εφευρεθεί, απλά για να ...καθυστερούν τις ρήξεις.
Είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας και υπομονής, για πόσο αντέχει κανείς στο σκοινί και υπάρχουν περιπτώσεις που απλά συνηθίζουμε, ...ξεχνιόμαστε εκεί πάνω, ενώ δεν υπάρχει κανένας πια λόγος, ενώ αυτό που ταλαιπωρεί θα λυνόταν αυτόματα με μια ρήξη, μια πτώση.
Την επόμενη κιόλας στιγμή θα μας ταλαιπωρούν άλλα, θα ισορροπούμε για καινούργια, αλλά τουλάχιστον με κάποιο θα έχουμε τελειώσει διάολε. Οριστικά.... ¨:)

Καπετάνισσα είπε...

Το κακό στο όλο σκηνικό είναι όταν τα παιδιά βγουν από το ροζ συννεφάκι και μπουν στη ζούγκλα ζωή!
Εκεί δεν έχει μαμά τρέχα.... αν ήξεραν τι κακό κάνουν στα παιδιά τους θα καταλάβαιναν!!!
Αυτό θα το δουν μπροστά τους, κάποτε!!

Εσύ μια χαρά το χειρίζεσαι!
Μπράβο!!!

Τα φιλιά μας!!!

Christiana ✾ Χριστιάνα είπε...

ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ
Όσο κι αν αυτό είναι αναπόφευκτο και σας ευχαριστώ,... σκοπός αυτής της ανάρτησης ΔΕΝ ήταν να μαζέψω ψήφους εμπιστοσύνης... ή επιβεβαίωση.
Περισσότερο, ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου!

Christiana ✾ Χριστιάνα είπε...

@ misirlou misirlou,
Καλωσήρθες και σ' ευχαριστώ!
Να 'σαι καλά!

@ she demon,
Τα παιδιά -και οι γονείς αυτών, που παραφέρονται- που τρέχουν με το παραμικρό "στη φούστα της μαμάς τους", γιατί δεν σκέφτονται να πάνε στον ψυχολόγο;;;
Καλό σου ΣΚ κούκλα!

@ ALICE, -ακόμη να σε συνηθίσω-
Έτσι! Να ξεσκαρτάρουμε απ' ό,τι βαρύ, περιττό που πια δεν μας κάνει κανένα καλό!
Τα φιλιά μου!

@ Καπετάνισσα,
Ίσως αυτά τα παιδιά να μαθαίνουν να αναζητούν πάντα δεκανίκια...
Να 'σαι καλά, γλυκιά μου.

lourdi lourdaki είπε...

ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ ΚΑΙ ΟΡΙΑ..ΔΥΟ ΜΑΓΙΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ!..ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΡΑΞΕΙ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ!..
ΤΑ ΦΙΛΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΗΡΕΜΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ!!

Margo είπε...

Όταν αφορά τα παιδιά είναι πιο δύσκολα τα πράγματα. Θέλει ιδιαίτερη προσοχή μέχρι σε πιο σημείο μπορούμε να επέμβουμε στις σχέσεις τους με την μικροκοινωνία τους. Ο γονιός πάντως μπαίνει σε πολλούς τέτοιους προβληματισμούς και όσο μεγαλώνουν τα παιδιά του ωριμάζει μαζί τους και εκείνος σαν άνθρωπος.
Μου αρέσει το σκεπτικό σου περισσότερο όσων αφορά το θέμα της ισορροπίας. Ο παππούς είχε απόλυτο δίκιο!

Φιλιά Χριστιάνα μου

Ρεβεκκα είπε...

Αχ ποσες φπρες περναει απο το μυαλο μου για το τι θα κανω σε τετοιες περιπτωσεις.Ακομα κ τωρα που ειναι 4 προσπαθω να μην ανακατευομαι παρα μονο αν τον χτυπησουν,αλλιως τον αφηνω μονο του.πρεπει να μαθει να αμυνεται.Αλλα το πιο βασικο ειναι να μαθει να μην παρασυρεται.Αυτο ποσο ευκολα το μαθαινεις?

Μοντέρνα Σταχτοπούτα είπε...

Το να βλέπεις έναν γονιό, να τα βάζει με ένα άλλο παιδί για να προστατεύσει το δικό του,είναι κωμωδία που καταλήγει σε δράμα!

Το ίδιο έργο παίζεται ξανά και ξανά.. και όταν το παιδί γίνει 20 και μετά 30 και μετά 40 κ.ο.κ

Ένα παιδί μπορεί να είναι δημιούργημα των γονιών του,αλλά όχι ιδιοκτησία τους..
Καλό Σ/Κ!
Φιλιά!

Christiana ✾ Χριστιάνα είπε...

@ lourdi,
Δίκιο έχεις, μα ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος... ούτε όλοι έχουν τα ίδια κριτήρια...

@ Margo,
Ο παππούς ήταν σοφός, και οι συμβουλές του είναι κοντά μου και τώρα που έχει φύγει...
Νομίζω πως όλοι μας εξελισσόμαστε (αλίμονο στη στασιμότητα) και η κάθε μέρα ενός γονιού, κρύβει μια ακόμα πρόκληση!
Τα φιλιά μου!

@ Ρεβέκκα,
Με πολλή αγάπη, δέσιμο και μπλα-μπλα. Όπως όλα ;-)
Πολλά φιλιά!
Υ.Γ. Σε καλωσόρισα, δεν θυμάμαι... Αν όχι, καλωσήρθες!!!

@ Μοντέρνα Σταχτοπούτα,
Σίγουρα δεν είναι ιδιοκτησία μας τα παιδιά μας! Καλό είναι να το υπενθυμίζουμε συχνά στον εαυτό μας αυτό!
Μάλλον το σκηνικό είναι τραγικό, εξαρχής...
Πολλά φιλιά, να 'σαι καλά!