Ισορροπία...;

Η φωτογραφία από το weheartit

Ο καλός μου παππούλης μου είχε "πει" κάποτε ...
"Κοριτσάκι μου, μην ανησυχείς, δεν είναι δικό σου το πρόβλημα! Είναι δικό της!".
Αφορμή ήταν μια φραστική επίθεση που είχα δεχτεί, χωρίς λόγο, πραγματικά, από πρόσωπο που δεν περίμενα. Το γεγονός με είχε σοκάρει, διότι δεν ήμουν καθόλου συνηθισμένη να δέχομαι τέτοιου είδους επιθέσεις στο φιλικό-συγγενικό μου περιβάλλον (άλλο το τί γινόταν στη δουλειά), αλλά ούτε καν να παρακολουθώ να συμβαίνουν σε άλλους, μια και οι σχέσεις μας ήταν πάντα αρμονικές. Επιπλέον, ήταν επίθεση άδικη!
Με τη φράση αυτή του παππού μου, το βάρος, ως δια μαγείας έφυγε από πάνω μου και είδα το γεγονός με άλλα μάτια!
Συνειδητοποίησα τότε, κάτι που, ουσιαστικά, γνώριζα ήδη, ότι, όταν κάποιος απευθύνεται σε σένα με άσχημα λόγια, χωρίς λόγο, τα λόγια αυτά χαρακτηρίζουν αυτόν που τα ξεστομίζει και όχι αυτόν που τα δέχεται!
Από τότε, σε κάθε παρόμοια κατάσταση, προσπαθώ να αποστασιοποιούμαι για να διατηρώ τη δική μου ισορροπία. Δεν μπορώ άλλωστε, όσο και να το θέλω, να βοηθήσω ανθρώπους που δεν θέλουν να βοηθηθούν.
Τί γίνεται όμως, όταν αντικείμενο της επίθεσης είναι το παιδί σου;
Να ξεκαθαρίσω, εδώ, ότι δεν πρόκειται για το δικό μου παιδί, αυτή τη φορά τουλάχιστον, μια και υπάρχει ... δύσκολο ιστορικό στην συγκεκριμένη περίπτωση. Να αναφέρω επίσης ότι μιλάμε για ηλικίες "παιδιών" 13-14.
Πώς αντιμετωπίζει ένας γονιός την οποιαδήποτε λεκτική, δημόσια επίθεση στο παιδί του, από άλλο γονιό ο οποίος, "φορτωμένος" από παράπονα του δικού του παιδιού, επιτίθεται;
Από τότε που είχα τα παιδιά μικρά (μιλώ στον ενικό, μα εκφράζω οικογενειακή μας τοποθέτηση!), "καταδίκαζα" τις μανούλες που περίμεναν τα πιτσιρίκια στην πόρτα του σχολείου για να τα απειλήσουν πως αν ξαναπειράξουν τον/την γιο/κόρη τους, θα ... τους κόψουν τα πόδια! Θεωρούσα απαράδεκτο να τα βάλει ένας ενήλικας με ένα παιδί! Πίστευα, επίσης, πως καλό είναι οι γονείς να μην ανακατεύονται στις διενέξεις των παιδιών. Δε μιλώ για σοβαρή σωματική βία... εκεί θα λάβεις τα μέτρα σου, και πάλι όμως με κάποιον άλλο τρόπο, π.χ. θα μιλήσεις στο δάσκαλο...
Μιλάω για το 95% των παιδικών τσακωμών, που τη μια μέρα ο κόσμος τους γκρεμίζεται και την επομένη ξαναχτίζεται, λαμπρότερος από πριν, σαν να μη συνέβη τίποτα!
Πίστευα πως χρέος μου είναι, σε μια δύσκολη κατάσταση να προσπαθήσω να στηρίξω το δικό μου παιδί, να το θωρακίσω με τον καλύτερο (δικό μου) τρόπο, ώστε το ίδιο να δώσει τις μάχες που του ζητείται να αντιμετωπίσει. Για να βγει νικητής σε όποια περίπτωση! Είτε "χάσει", είτε "κερδίσει". Για να μπορεί να κάνει το ίδιο και μεγαλώνοντας.
Ακόμη το ίδιο πιστεύω.
Υπάρχουν όμως και άλλοι γονείς, με άλλα παιδιά και άλλα πιστεύω.
Κάποιοι, για παράδειγμα, μεγαλώνουν τα δικά τους παιδιά δείχνοντάς τους πως, σε οποιαδήποτε προστριβή, σοβαρή ή μη, τα παιδιά μπορούν να τρέξουν σε αυτούς, να τους παρουσιάσουν την κατάσταση (!!!) και εκείνοι να αναλάβουν δράση. Τα ίδια τα παιδιά θα είναι κρυμμένα στην αγκαλιά του έτερου γονιού...
Διαφορετικά πιστεύω. Όχι σωστά ή λάθος. Διαφορετικά!
Διαφορετική αντιμετώπιση. Διαφορετική συμπεριφορά.
Όταν έρχονται σε αντιπαράθεση οι δύο στάσεις, μοιραία έρχεται και σύγκρουση! Μεγάλη!
Σε αυτές τις περιπτώσεις, ορθό, νομίζω, είναι, να λάβεις έκτακτα μέτρα! Ώστε να αισθανθεί το παιδί πως έχει την ασφάλεια και την υποστήριξη, όταν τα πράγματα δυσκολέψουν πολύ και πως δεν είναι μόνο του. Πως όταν ο αγώνας είναι άνισος μπορεί να καλέσει ενισχύσεις! Το κάνουν όλοι οι στρατηγοί! Κάτι θα ξέρουν...
Σύμφωνα, λοιπόν, με τα δικά μου πιστεύω, καλό θα είναι πια εγώ, να προσπαθήσω να συζητήσω με το γονιό (και να μην τα βάλω με ένα 14χρονο, τί λέτε;) της άλλης οικογένειας, αρχικά με διάθεση διαλλακτική.
Μα όταν πια είναι ολοφάνερο πως το χάσμα είναι τόσο βαθύ που απειλεί να καταπιεί και τους δυο μας, θα σταματήσω!
Καλύτερη η ρήξη από ένα άδικο χαμό στην άβυσσο!
Δεν θα κρατήσω τις ισορροπίες με κάθε τίμημα! Είναι πολύτιμες, και πρέπει κι οι δυο πλευρές να 'χουν το νου τους γι' αυτές!
Δεν θ' αφήσω, να γίνει αυτό, δικό μου πρόβλημα!
Καλύτερη η ρήξη! Σε τέτοιες περιπτώσεις, την ακολουθεί, νέα, πιο ορθή για εμάς, ισορροπία.