Το βιβλιοπωλείο... μέρος μαγικό!

Στα χρόνια που ήμουν εγώ στο δημοτικό, δεν παίρναμε πτυχίο φιλολογίας από την πρώτη τάξη! (Μεγάλο θέμα για άλλη ανάρτηση, το πώς πιέζουν σήμερα τα παιδιά να χωρέσουν τόσα πολλά σε τόσο μικρή ηλικία...) Οπότε, φαντάζομαι, μια και δεν θυμάμαι, πως ήμουν σε θέση να διαβάζω ολόκληρο παιδικό μυθιστόρημα (των Άλκη Ζέη, Ζωρζ Σαρρή, Πηνελόπη Δέλτα, κλπ), κι όχι απλά παραμύθι, κατά την τετάρτη τάξη. Φαντάζομαι...
Από τότε, δεν σταμάτησα το διάβασμα! Καλά, ίσως μόνο για να πλέξω... 
Με αφορμή, λοιπόν, μια-δυο αναρτήσεις σε blogs που παρακολουθώ, με την δική σου, Μάνα, πιο πρόσφατη, θυμήθηκα ... αγαπημένες παιδικές εικόνες!
Με το που έκλειναν τα σχολεία, φεύγαμε για την Αίγινα, για να ξαναγυρίσουμε την παραμονή του αγιασμού ή και μετά απ' αυτή, αν ας πούμε έπεφτε Παρασκευή! Με το που φτάναμε στο νησί φορούσα την μανία του βιβλιοφάγου! Τον υπόλοιπο καιρό, όχι πως δεν ήθελα, μα δεν προλάβαινα... τουλάχιστον όχι όσο ήθελα.
Συχνά, η μαμά μου μου τόνιζε ... τάχα με άσχετο ύφος, πως τα βιβλία καλό είναι να τα διαβάζουμε πιο αργά, για να καταλαβαίνουμε καλά τί λένε και να το θυμόμαστε και αργότερα, αφού κλείσουμε το βιβλίο. Μετά από χρόνια, έπιασα τον εαυτό μου να λέει το ίδιο στις κόρες μου! Ευτυχώς!
Με την ταχύτητα που τελείωνα τα βιβλία, φοβόταν πως έτρεχα στις σελίδες τους και δεν τους έδινα την πρέπουσα προσοχή, μόνο και μόνο για να τελειώνω... Δεν ήταν έτσι. Απλά διάβαζα αρκετές ώρες και είχα την ικανότητα να απορροφώ γρήγορα τα νοήματα και τις εικόνες που περνούσαν από μπροστά μου.
Αγαπούσα αυτές τις εικόνες! Ακόμη τις αγαπώ! Θλιβόμουν τότε, το ίδιο και τώρα, κάθε φορά που τελείωνα ένα βιβλίο. Ήταν σαν να αποχαιρετώ ένα φίλο! Το μόνο που με παρηγορούσε, ήταν η επίσκεψη στο βιβλιοπωλείο της κας Αγγελικής.
Η κα Αγγελική ήταν μια χαμογελαστή, νέα γυναίκα, που σε μένα φάνταζε παντογνώστης! Τώρα καταλαβαίνω πως απλά λάτρευε τη δουλειά της και ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση! Είχε μια κουβέντα να σου πει για ΟΛΑ τα βιβλία που ήταν απλωμένα στο βιβλιοπωλείο της. Απολάμβανα να την ακούω να κουβεντιάζει με τη μαμά μου, όσο εγώ περιδιάβαινα ανάμεσα στους πάγκους με τους τόσους τίτλους, αλλά και στους άλλους, με τις πρωτότυπες, χρωματιστές γομίτσες και τα μολύβια. Μιλούσαν, όχι μόνο για το παιδικό βιβλίο που τελικά θα αγοράζαμε για μένα, αλλά και για άλλα, για μεγάλους, που ενδιέφεραν τη μαμά μου. Χαιρόμουν, γιατί όσο πιο μεγάλη η κουβέντα τους, τόσο πιο πολλή η ώρα της ονειροπόλησης για μένα!
Το μέρος φάνταζε μαγικό! Ήταν η αύρα του; Το φως του ήλιου που έμπαινε, ανεμπόδιστο, από τις μεγάλες ψηλές τζαμαρίες που κάλυπταν τους δύο τοίχους του; Η αγάπη μου για το μέρος αυτό, ή απλά και μόνο τα δικά μου παιδικά μάτια; Δεν θα το μάθω ποτέ! Μα δεν έχει σημασία. Εδώ και πολλά χρόνια, το μαγαζί αυτό έχει κλείσει, όμως μένει ανοιχτό σε μια πολύ ιδιαίτερη θέση της καρδιάς μου.

Αργότερα ήρθε και μια δεύτερη εικόνα βιβλιοπωλείου να κάνει παρέα στην πρώτη...
Ήταν αυτή του μικρού βιβλιοπωλείου που λεγόταν "The Shop around the corner" στην ταινία "You've got mail". Ενίσχυσε την αγάπη μου και έβλεπα τον εαυτό μου μέσα σε δικό μου βιβλιοπωλείο, να αλλάζω τα λουλούδια στο βάζο δίπλα στο ταμείο, όπως η Meg Ryan.
Βιβλιοπωλείο δεν άνοιξα, μα κάθε φορά που μπαίνω μέσα σε κάποιο, ιδίως όταν ο χώρος αποπνέει την ξεχωριστή λαχτάρα του ιδιοκτήτη του, χαίρομαι διπλά! Μια για μένα, που βρίσκομαι σε τέτοιον χώρο ξανά και μια για τον βιβλιοπώλη, που έχει τόσο μεράκι για τη δουλειά του και που είναι τόσο τυχερός να κάνει αυτό που αγαπά!