Μια όμορφη ιστορία...

Από εδώ

"Η Ρενγκέτσουν, μία από τις λίγες βουδίστριες του Ζεν, έκανε ένα θρησκευτικό ταξίδι. Την ώρα που έπεφτε ο ήλιος, έφτασε σε ένα χωριό και ζήτησε κατάλυμα για να περάσει τη νύχτα. Οι χωρικοί όμως δεν τη δέχτηκαν, καθώς ήταν παραδοσιακοί βουδιστές και δεν επιτρεπόταν να αφήσουν μια γυναίκα του Ζεν να μείνει μαζί τους. Την πέταξαν, λοιπόν, έξω από το χωριό.
Η νύχτα ήταν κρύα και η γριά γυναίκα δεν είχε κατάλυμα... και πεινούσε. Αναγκάστηκε να βρει καταφύγιο στα χωράφια, κάτω από μια κερασιά. Έκανε πολύ κρύο και δεν μπορούσε να κοιμηθεί καλά. Ήταν κι επικίνδυνο, καθώς υπήρχαν άγρια ζώα εκεί έξω.
Τα μεσάνυχτα ξύπνησε από το κρύο και είδε, με φόντο τον ανοιξιάτικο ουρανό, τα ολάνοιχτα άνθη της κερασιάς να χαμογελούν κάτω από το θαμπό φεγγάρι. Συνεπαρμένη από την ομορφιά, σηκώθηκε και υποκλίθηκε προς το μέρος του χωριού:
"Από την ευγένειά τους να μου αρνηθούν καταφύγιο, βρέθηκα κάτω από τα άνθη της κερασιάς, τη νύχτα αυτού του χλωμού φεγγαριού".
Με μεγάλη ευγνωμοσύνη ευχαρίστησε τους ανθρώπους, που της αρνήθηκαν το κατάλυμα, γιατί διαφορετικά θα είχε κοιμηθεί κάτω από μια συνηθισμένη στέγη και θα είχε χάσει όλη αυτή την ευλογία : αυτά τα άνθη κερασιάς και τα ψιθυρίσματα τους με το χλωμό φεγγάρι. Και αυτή τη σιωπή της νύχτας, την απόλυτη σιωπή...
Δεν θυμώνει, το αποδέχεται. Και όχι μόνο το αποδέχεται, αλλά το καλωσορίζει. Νιώθει ευγνωμοσύνη.
Η ζωή είναι απέραντη και κάθε στιγμή έρχεται με χίλια δώρα για εμάς. Αλλά εμείς είμαστε τόσο προκατειλημμένοι με τις επιθυμίες του μυαλού μας, είμαστε τόσο γεμάτοι με τις σκέψεις μας, που αρνούμαστε όλα αυτά τα δώρα." (Osho, "Το Νέο Ταρώ", εκδόσεις Rebel Publishing, Αθήνα 1994)

{Εδώ σε αντιγραφή από το σημείωμα του εκδότη, του περιοδικού Reiki Time, τεύχος 16}