Όχι μ' άδεια χέρια...

Καλούμαι να εμπιστευτώ τη διαδικασία και να ξαναδώ με καινούρια μάτια αυτό που, τόσον καιρό, έλεγα πως πιστεύω, έτσι κι αλλιώς : Πως οι άνθρωποι και συνεπώς και οι σχέσεις, σου ανταποδίδουν την εικόνα που εσύ έχεις γι' αυτούς (και αυτές). Πως λειτουργούμε ως καθρέφτες για τους άλλους. Αυτό που περιμένουμε από εκείνους, αυτό τελικά εισπράττουμε. Μια τόσο παγιωμένη εικόνα, που συχνά δεν μπορούμε να δούμε την πραγματική.
Όταν αυτό έχει θετικά αποτελέσματα και η σχέση είναι αρμονική, τότε, όλα καλώς καμωμένα.
Μιλώ όμως για εκείνες τις περιπτώσεις που προβάλουμε στους άλλους κάποια αρνητικά χαρακτηριστικά, και μάλιστα άρρηκτα συνδεδεμένα με εμάς τους ίδιους, λες και η παραμικρή αντίδραση του συγκεκριμένου Άλλου, έχει να κάνει με εμάς και μόνο! Με λίγα λόγια, το παίρνουμε προσωπικά. Και αυτό, σίγουρα, δεν μας εξυπηρετεί [εξυπηρετώ : καλύπτω, ικανοποιώ ορισμένη έλλειψη ή ανάγκη κάποιου], δεν λειτουργεί προς όφελός μας, σε κανένα επίπεδο.
Καλούμαι να επιτρέψω στον εαυτό μου, να αποδεσμευτώ, από το πώς κάποιος είναι ή δεν είναι και να τους αφήσω το περιθώριο, να μου επανασυστηθούν, με νέο, θαυμαστό τρόπο.
Καλούμαι να επαναπροσδιορίσω την κρυφή ανάγκη μου, κάποιος να μπορεί να βλέπει τα πράγματα με τα δικά μου μάτια, για να μπορούμε να επικοινωνήσουμε.
Καλούμαι να αφήσω στην άκρη τα, ως τώρα, πιστεύω μου, για ανθρώπους στη ζωή μου που (νομίζω πως) μου δημιουργούν προβλήματα, και να τους δω, να εμφανίζονται όπως πραγματικά επιθυμούν -χωρίς εγώ να σπεύσω να το κρίνω ως σωστό ή λάθος, και κυρίως, χωρίς να σπεύσω να συμπεράνω, πως αυτό μπορεί να έχει οποιαδήποτε σχέση με εμένα. Αν, για παράδειγμα, είναι θυμωμένοι, δεν σημαίνει πως είναι θυμωμένοι με μένα.
Καλούμαι ... και αποφάσισα να ανταποκριθώ στο κάλεσμα και σίγουρα, να μην εμφανιστώ με άδεια χέρια...

Από εδώ

... μια και, όταν αποφασίσουμε τι θέλουμε για τη ζωή μας, εμείς πρώτοι πρέπει να  ευθυγραμμιστούμε με αυτό.