Θυμάμαι...

Εικόνα δανεική από εδώ

Θυμάμαι μικρή, που αγοράζαμε δέντρο φυσικό για τα Χριστούγεννα, μα δεν μ’ άρεσε γιατί (ως φυσικό) δεν ήταν τέλεια αρμονικό και συμμετρικό... αλλού πιο άδειο, αλλού πιο γεμάτο, ένα κλαδί στραβό εδώ, άλλο έλλειπε εκεί...
Θυμάμαι, όμως, που μοσχοβολούσε όλο το σπίτι από τη μυρωδιά του...
Θυμάμαι που αργότερα, με τις πρώτες οικολογικές (και οικονομικές;;) ανησυχίες των γονιών μου, αρχίσαμε να στολίζουμε κλαδί... σκέτο, ξερό... που το έβαφε ο μπαμπάς ασημί... και δεν μ’ άρεσε... Μου φαινόταν γυμνό και κρύο...
Τελικά τα παιδιά έχουν περίεργα πρότυπα μέσα στο μυαλό τους! Τώρα τα βλέπω εντελώς διαφορετικά τα πράγματα και αυτές οι αναμνήσεις έχουν κι αυτές χρωματιστεί με τις σημερινές μου παλέτες...
Θυμάμαι που ερχόταν η γιαγιά και ο παππούς από την Αίγινα για να περάσουμε μαζί τις γιορτές. Κουβαλούσαν τα γλυκά (κουραμπιέδες, μελομακάρονα και τυλιχτό μπακλαβά με φιστίκι!) με τους κουβάδες, στην κυριολεξία! Τα πρώτα χρόνια μένανε σε μας, στο πατρικό μου δηλαδή. Κοιμόντουσαν "στρωματσάδα" στην τραπεζαρία. Θυμάμαι τα μεσημέρια που θέλαμε με τ’ αδέρφια μου να δούμε παιδικό πρόγραμμα στην τηλεόραση, μια και εκείνες τι ώρες έβαζαν όλα τα χριστουγεννιάτικα κινούμενα σχέδια. Η γιαγιά και ο παππούς κοιμόντουσαν (ή το προσπαθούσαν...), τα ρολά κατεβασμένα, σκοτάδι παντού, η τηλεόραση στο απολύτως αθόρυβο... ήταν τα ομορφότερα παιδικά προγράμματα που έχω δει ποτέ μου! Η όλη ατμόσφαιρα τα έκανε τόσο ξεχωριστά!
Θυμάμαι τη μέρα των Χριστουγέννων μαζευόμασταν για χρόνια στο πατρικό μου σπίτι, όλη η οικογένεια... με τα αδέρφια των γονιών μου και συζύγους, αργότερα και τα ξαδέρφια μας. Κόσμος πολύς! (Τώρα αυτό γίνεται στο δικό μας σπίτι, με ακόμη περισσότερο κόσμο, μια και πλέον ζευγαρώσαμε και κάναμε κι εμείς παιδιά...).
Θυμάμαι που η μαμά έκρυβε τα δώρα μέσα στην ντουλάπα ή αργότερα σε σωρό σκεπασμένο με κάλυμμα στο υπνοδωμάτιό της και πήγαινα και ψαχούλευα για να μαντέψω τί μου είχαν πάρει... Συχνά το καταλάβαινα και η χαρά ήταν διπλή! Μια της ανακάλυψης και μια της τελικής παραλαβής! 
Θυμάμαι που ανήμερα τα Χριστούγεννα, όταν πια είχαν μαζευτεί όλοι, μας έστελναν στο δωμάτιό μας (ώρα του μαρτυρίου αλλά και τόσο ανατριχιαστικά όμορφη... αυτή της αναμονής) για να βάλουν τα δώρα κάτω από το δέντρο, ταξινομημένα για κάθε παιδί ξεχωριστά. Των μεγάλων δεν χωρούσαν... τα αντάλλασαν μεταξύ τους! Ακολουθούσε πανδαιμόνιο! Σε ποιό πακέτο να δώσεις προτεραιότητα; Ποιόν να πρωτοφιλήσεις; Τα αγαπημένα δώρα έπαιρναν ιδιαίτερη θέση στην καρδιά και ... στο κρεβάτι μας! Δεν θέλαμε να τ’ αποχωριστούμε!
Θυμάμαι... και ζω! Ζω τις αυριανές αναμνήσεις! Ζω και δημιουργώ τις αναμνήσεις τις δικές μου, μα και των παιδιών μας... και όλων των αγαπημένων μας...