Περί λεκέ ο λόγος...

Πόσον καιρό κοιτάω αυτόν το μικροσκοπικό, απειροελάχιστο, ανύπαρκτο στα μάτια των άλλων λεκέ που μου γελάει κοροϊδευτικά από μια πτυχή της κουρτίνας στην κουζίνα; Πάνω από δύο μήνες, σίγουρα! Κάθε μέρα, κάθε φορά που πάω να πετάξω κάτι στον σκουπιδοτενεκέ, τσουπ! Η κουρτίνα είναι ακριβώς από πίσω και ο λεκές ακριβώς στο ύψος του ματιού μου την ώρα που κάνω την κίνηση να ανοίξω το καπάκι. Με κοιτάει και λέει "Καλά, δεν βαρέθηκες τόσον καιρό να με κοιτάς και να μ’ αφήνεις απλά να υπάρχω; Πότε επιτέλους θα πάρεις την απόφαση να πλύνεις την κουρτίνα;" Είμαι σίγουρη πως κανείς άλλος δεν τον έχει παρατηρήσει... καλά, εντάξει, ίσως η μαμά μου. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Είναι οι επιλογές που έχω αφού καλώς ή κακώς εγώ τον έχω εντοπίσει, και αυτό μου φτάνει.
Πρώτη επιλογή (ουσιαστικά δεν υπάρχει, αλλά την αναφέρω έτσι, για να γίνεται λόγος) να αλλάξω θέση στον σκουπιδοτενεκέ. Είπαμε, δεν γίνεται!
Δεύτερη επιλογή να σταματήσω να γράφω αμέσως και να τρέξω αυτήν τη στιγμή να κατεβάσω την κουρτίνα και να τη χώσω στο πλυντήριο! Αντιστέκομαι! Όπως και τους προηγούμενους δύο-και μήνες. Όπως αντιστέκομαι και σε όλα τα υπόλοιπα μικρά καθημερινά "πρέπει να κάνω...." της ζωής μου! Γιατί;
Γιατί είναι πολλά, και εκτός αυτού συνήθως υποσκελίζονται από τα άλλα, τα μεγαλύτερα και πιο επείγοντα "πρέπει να κάνω....". Γιατί όταν πια φτάσω να ξεμπερδέψω με αυτά τα μεγαλύτερα, προτιμώ (α, πα, πα!!!) να καθίσω να διαβάσω ένα βιβλίο ή να γράψω εδώ ή να διαβάσω εσάς (όσους, τέλος πάντων, από εσάς επίσης γράφετε). Ή απλά γιατί αντιστέκομαι στη φωνή επιβολής μέσα μου ως αντιδραστικός χαρακτήρας που είμαι και ήμουν πάντα, νομίζοντας πως έτσι κάνω κουμάντο εγώ και όχι αυτή. 
Λάθος, μέγα λάθος! Μου ήρθε "φλας" σήμερα το πρωί που έπινα τον καφέ μου κοιτάζοντας αυτόν τον απαίσιο λεκέ. Πίσω από το λεκέ η θέα στις ελιές.... Θα μπορούσε κάλλιστα να φύγει το μάτι μου και να απολαύσει κάτι πιο ταιριαστό στους ήχους από κελαϊδίσματα πουλιών (ναι, ξέρω, είμαι τυχερή - και ευγνώμων-). Κι όμως, εγώ διάλεγα με μαζοχισμό το λεκέ! Και τότε αναρωτήθηκα, πόσες ώρες συνολικά αυτό το δίμηνο έχω αφιερώσει σ’ αυτόν το λεκέ. Πόση ενέργεια έχω καταναλώσει, πόση σκέψη έχω σπαταλήσει, πόση κακοκεφιά μου έχει προκαλέσει, μια και λειτουργεί ύπουλα και σέρνει μαζί του και όλα τα άλλα μικρά "πρέπει να κάνω...." μαζί του. Ποιός λοιπόν κάνει κουμάντο εδώ; Σίγουρα όχι εγώ, αν επιτρέπω να αναλώνεται έστω και μια στάλα από την ενέργειά μου σε κάτι τόσο μικρό και ασήμαντο, όπως ένας λεκές.
Διαλέγω λοιπόν την τρίτη λύση! Πραγματικά εξουσιάζω την επιλογή μου να ΜΗΝ πλύνω αυτήν την κουρτίνα! Απαλλάσσω λοιπόν τον εαυτό μου από αυτήν και από χιλιάδες άλλες παρόμοιες μικρές υποχρεώσεις, απελευθερώνω το νου μου και το χρόνο που σπαταλάω κάθε φορά που σκέφτομαι ότι "πρέπει να το κάνω...", επιτρέποντάς τους να απασχοληθούν με κάτι πολύ πιο δημιουργικό και ευχάριστο, ρυθμίζω στο αθόρυβο την φωνή επιβολής μέσα μου και έτσι αυτόματα : διαγράφεται το αντικείμενο αντίδρασής μου! 
Με έναν μαγικό τρόπο τώρα είμαι εγώ το αφεντικό των επιλογών μου και όχι το θύμα των προθέσεών μου... και..., ποιός ξέρει, κάποια μέρα μπορεί να επιλέξω να πλύνω τελικά την κουρτίνα μου!