Εσένα τι ταμπέλα να σου βάλω μωρό μου;

Αρκετά χρόνια πίσω...

Φόρεσα στην πλάτη την ταμπέλα μου και προχωρώ. Δεν έχω παράπονο από κανέναν και κανένα δεν κατηγορώ. Μου την έδειξαν, μου την πρότειναν ως μια από τις πιο ενδεδειγμένες και εγώ την τράβηξα με λαχτάρα και τη φόρεσα χωρίς δεύτερη σκέψη. Η ταμπέλα αυτή λέει πως είμαι ταγμένη στη ζωή μου να ασχοληθώ με αυτό που λέμε θεωρητική κατεύθυνση... φιλοσοφία-ψυχολογία πιο συγκεκριμένα και μετά από δικό μου ξεκαθάρισμα. Είμαι λέει καλή στην έκθεση, έτυχα και σε χαρισματικούς φιλολόγους (καλή τους ώρα), που με έχουν κάνει να αγαπήσω ακόμη περισσότερο τα συγκεκριμένα μαθήματα και τα κενά στα μαθηματικά και τη φυσικοχημεία δε μου αφήνουν περιθώρια επιλογής. Άλλωστε, "με τόσο ρηχό αντικείμενο θα ασχοληθώ" ;

Λιγότερα χρόνια πίσω....

Η δασκάλα της κόρης μου μου είπε σήμερα ότι έχει μεγάλο ταλέντο στο γράψιμο, στην έκφραση γενικότερα. "Είμαι σίγουρη ότι θα την καμαρώσουμε φιλόλογο, γιατί όχι και συγγραφέα, μια ώρα" μου λέει περήφανη που μου πρόλαβε τόσο νωρίς τα συχαρίκια! Της απάντησα με το πιο σκοτεινό και απειλητικό μου βλέμμα "Μην τολμήσετε και της το πείτε ποτέ αυτό!" 

Κάθε μέρα....

― Καλά, παιδί μου, ηλίθιο είσαι; Δεν καταλαβαίνεις τι σου λέω; 

― Είσαι τεμπέλης και άχρηστος! Τόση ώρα μπροστά στην τηλεόραση και διάβασμα μηδέν!

― Αχάριστη! Εγώ ξεπατώνομαι κάθε μέρα για χατίρι σου και αυτό είναι το ευχαριστώ;

Έχεις μεγάλο ταλέντο εδώ, εκεί, είσαι σκράπας αλλού.... Είσαι καλός, κακός, άσχημος, εγωιστής, τεμπέλης. Έχεις χιούμορ, γράφεις ωραία...  Ταμπέλες που μας φοράνε άλλοι, με το ζόρι, ξεκάθαρα και κατάμουτρα, ή πιο καμουφλαρισμένα, που μας τις δειγματίζουν και εμείς τις αγοράζουμε όσο-όσο.

Ιδίως τα παιδιά, με μεγάλες ακόμη δόσεις αυθορμητισμού και ντομπροσύνης στο χαρακτήρα τους, σπεύδουν με μανία, όχι μόνο να υιοθετήσουν, αλλά και να επιβεβαιώσουν με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια τον όποιο χαρακτηρισμό μας! Έχω δει πανέξυπνα παιδιά να μεταμορφώνονται σε χαζούς επειδή έτσι τους αποκαλούσαν οι γονείς τους! Έχω δει καθάρματα να ξεπηδούν από το πουθενά γιατί ως τέτοια τα αντιμετώπιζε η διευθύντρια του σχολείου! Έχω δει αγάπες και πραγματικά ταλέντα για το θέατρο, τη μουσική, το χορό να κατακρημνίζονται για χάρη του ονείρου της μαμάς για ιατρική, δικηγορία ή έστω μια καλή υπαλληλική θέση!

Δε μιλώ για την αναγνώριση και την επιβράβευση ενός ταλέντου ή μιας κλίσης. Σαφώς και θα στηρίξω και θα επιδιώξω την καλλιέργειά τους. Δε λέω να κάνουμε τα στραβά μάτια σε κάποια αδυναμία για να μην στιγματιστεί ένα παιδί. Ιδανικό είναι οι αδυναμίες να εντοπίζονται και να αντιμετωπίζονται ώστε να ανοίγουν οι ορίζοντες των επιλογών μας. 

Και για μένα η καλύτερη επιλογή γίνεται με την καρδιά! Για μένα μετρά περισσότερο να είσαι ευχαριστημένος από τη ζωή σου, παρά να παλεύεις με το μαξιλάρι σου κάθε πρωί και κάθε βράδυ από τη δυστυχία που σου προκαλεί η υπέροχα αμειβόμενη δουλειά σου. Ναι, με κάποιον τρόπο πρέπει να συντηρούμαστε. Όμως, πιστεύω, πως αυτός που αγαπά αυτό που κάνει δεν χάνεται! Αντίθετα, πολλά από τα "golden boys" (κι άλλη ταμπέλα) που κάποτε πολλοί θα ζήλευαν, βρέθηκαν στο δρόμο παρέα με το καταϊδρωμένο μαξιλάρι τους...

Αφού σαμποτάρισα η ίδια τις προσπάθειές μου (αυτό σε επόμενο post), μετά από στροφή 180° και ως απόδειξη ότι η ζωή έχει πολύ χιούμορ, βρέθηκα να καλύπτω τα κενά μου στα μαθηματικά και να λατρεύω τα οικονομικά, τα εφαρμοσμένα μαθηματικά και ό,τι έχει να κάνει με υπολογιστές! Και με όλη τη μετριοφροσύνη που με διακρίνει, στο τελευταίο διαπρέπω! Αλλά πιο σημαντικό ακόμη είναι ότι το αγαπώ!

Ο μόνος που είχε διακρίνει κάτι αρκετά νωρίς, μου το φώναξε και εγώ τον χλεύασα, ήταν ο μαθηματικός (καλή-καλή του ώρα) στην αρχή της β’ Λυκείου. "Τι δουλειά έχεις εσύ στην τρίτη δέσμη;" μου λέει.

"Γιατί, πού λέτε εσείς ότι πρέπει να πάω;" του απαντώ. "Πολυτεχνείο!" μου λέει. "Χα, ξεχάσατε το 13 που σας έγραψα στη γεωμετρία;" του ξανά απαντώ. "Αυτό δεν έχει καμία σημασία!!!" μου ξαναλέει.

Αυτό δεν το κατάλαβα, παρά πολλά χρόνια μετά. Πώς μπορεί δηλαδή, ένας χαμηλός βαθμός σε κάποιο μάθημα να μην έχει σημασία για το τί θα σπουδάσεις στη ζωή σου; Δεν είναι αυτονόητο ότι έχεις έφεση στα μαθήματα που έχεις βαθμολογία 19―20; 

Μην λέω μεγάλα λόγια, αλλά δε σκοπεύω να πιέσω τα παιδιά μου να ακολουθήσουν μεγαλόσχημες σπουδές και καριέρες προκειμένου να ανεβάσω τις μετοχές μου στο χρηματιστήριο Αξιών. Αν αυτό είναι που αγαπούν στη ζωή τους, ναι. Όχι όμως για να αποδείξουν (και εγώ μαζί, της προσκολλήσεως) ότι κάτι αξίζουν. Και δεν είναι επειδή έχω κόρες, όπως μου είπε μια γνωστή (με ύφος σαν να με ζήλευε; σαν να με λυπόταν;). Η αξιοσύνη αλλά και το δικαίωμα στην επιλογή και στην ευτυχία δεν έχουν φύλο!

Πρέπει, λέω, ώρα είναι, να νοιαστούμε και λίγο για την τροφή της ψυχής μας και όχι μόνο της κοιλιάς μας. Χωρίς ταμπέλες, χωρίς τίτλους, χωρίς μάσκες. Ίσως αυτό μας κάνει καλύτερους ανθρώπους και πιο ευτυχισμένους. Τι λες κι εσύ;