Δώρο!

Είδα μια λίμνη παραδεισένια! Χρυσό νερό, ήρεμο και τόσο χαλαρωτικό στο αγκάλιασμά του. Γύρω-γύρω δέντρα με φύλλα χρυσά και αυτά, σαν του φθινοπώρου, τα αγαπημένα μου. Ήταν τόσο λυτρωτικό να κολυμπώ μέσα εκεί... Λες κι όποια έννοια έφευγε από πάνω μου, από μέσα μου, ξεπλυμένη από το νερό. Χάδι σαν της μάνας. Βουτούσα ολόκληρη μέσα, σε μακροβούτι χωρίς όριο.
Προχώρησα μέσα στο νερό, σιγά-σιγά, σχεδόν νυχοπατώντας πάνω στην επιφάνεια. Ήμουν ελαφριά και διάφανη... σχεδόν πετούσα. Πετούσα! Όπως στο όνειρο που έβλεπα παλιά και κάποτε σταμάτησε, χωρίς να θυμάμαι πότε ακριβώς. Ίσως όταν η καρδιά και η ψυχή μου άρχισαν να πετούν καθημερινά κοντά σ’ αυτούς που αγαπούν πολύ. Όταν ακολούθησα το δρόμο που μου όριζαν.... Η καρδιά και η ψυχή μου!
Πετούσα σε πτήση χαμηλή, αγγίζοντας τα λουλούδια με τα χέρια μου και τα φύλλα των δέντρων, και κάνοντας ελιγμούς ανάμεσα στα δέντρα με ευκολία απίστευτη! Σαν πουλί! Οι πιο ωραίοι ελιγμοί κορυφώνονταν σε περιστροφή γύρω από τον εαυτό μου πηγαίνοντας όλο και πιο ψηλά. Και πάλι χαμηλά... Και πάλι ψηλά! Και ήταν η δύναμη που έπαιρνα όση και η αγαλλίασή μου. Όση και η ευδαιμονία μου. Όση και η πληρότητά μου.
Γι’ αυτό όταν η εικόνα ξεθώριασε δε μ’ ένοιαξε... Την είχα μέσα μου!
Καλή σας νύχτα.