Άπειρες οι συζητήσεις και οι προσωπικές μου καταθέσεις με αυτό το αντικείμενο. Λες να 'ναι προγραμματισμένο; Να εμφυτεύονται οι ενοχές στη μήτρα μας με τη σύλληψη; Να γεννιούνται μετά μαζί με τα μωρά μας; Βαριά κληρονομιά!
Κάθε γονιός και δη μάνα που σέβεται τον εαυτό της, έχει τύψεις για το πώς μεγαλώνει τα παιδιά της. Τύψεις που δεν τους αφιερώνει πολύ χρόνο, τύψεις που είναι όλη μέρα από πάνω τους και τα κακομαθαίνει, τύψεις που τους κακομιλάει και δεν τους συμπεριφέρεται με την μεγαλύτερη υπομονή, τύψεις που δεν τους μαγειρεύει κάθε μέρα τα πιο υγιεινά γεύματα, τύψεις που δεν τους κάνει όλα τα χατίρια, τύψεις που τους τα κάνει... και οι τύψεις συνεχίζονται.
Μήπως είναι που είμαστε άνθρωποι; Μήπως που σχολή για γονείς δεν υπάρχει (μη λέμε τα ίδια και τα ίδια τώρα...), να παίρνεις το πτυχίο σου, να τελειώνεις την πρακτική σου (σαν να λέμε το αγροτικό σου) και μετά να σου δίνουν το πράσινο φως για τεκνοποίηση; Μήπως που ενώ ξεκινάμε με όλες τις καλές προθέσεις, μπαίνουν στη μέση οι κακές μας συνήθειες, η καθημερινότητα, η εξάντληση, και οι προθέσεις πάνε περίπατο;
Συνηθίζω να λέω από προσωπική πείρα πάντα, πως είναι πολύ πιο εύκολο να αντιδράς στα παιδιά σου, παρά να τους συμπεριφέρεσαι! Υπάρχει τεράστια διαφορά: το πρώτο είναι ανεξέλεγκτο, αυθόρμητο και χωρίς γνώση των συνεπειών. Το δεύτερο είναι προσχεδιασμένο, βάσει πλάνου και γι' αυτό με αναμενόμενα συνήθως, καλά ή έστω καλύτερα αποτελέσματα. Δεν πετυχαίνω πάντα να συμπεριφέρομαι και να μην αντιδρώ. Η συμπεριφορά και μάλιστα η καλή, απαιτεί ψυχραιμία και υπομονή που δεν τα έχω πάντα πρόχειρα... Από την άλλη, η υστερική αντίδραση είναι ένας εύκολος δρόμος, που αν τον διαβείς μια φορά, εύκολα ξανατρέχεις σ' αυτόν ξανά και ξανά. Δεν βγάζει όμως απολύτως πουθενά, πιστέψτε με, επιπλέον δημιουργεί κι άλλες τύψεις.....
Συνειδητοποίησα ότι θέλω να προσπαθήσω να συμπεριφέρομαι καλύτερα στα παιδιά μου κάποια στιγμή όταν ήταν τριών και πέντε αντίστοιχα, ή περίπου τότε. Μέχρι εκείνη τη στιγμή με είχε πάρει η μπάλα της κούρασης, της καθημερινότητας, της πίεσης, και παρόλο που ακόμη και άνθρωποι που με γνωρίζουν καλά, δεν μπορούν να το φανταστούν, συχνά αντιδρούσα με υστερία και με νεύρα! Μη φανταστείτε υπερβολές, όμως συχνά στις σχέσεις μας και μάλιστα τις πιο στενές, οι λεπτομέρειες είναι που κάνουν τη διαφορά!
Μέχρι που μια μέρα, μπαίνοντας ξαφνικά στο δωμάτιό τους (την ώρα που έπαιζαν, γιατί άκουσα έναν θόρυβο από κάτι που έσπασε και φοβήθηκα), τις είδα να με κοιτάζουν έντρομες και να λουφάζουν η μια στην αγκαλιά της άλλης φοβούμενες την αντίδρασή μου! Πάγωσα! Αυτή τη σχέση ήθελα με τα παιδιά μου; Αυτό είχα πετύχει; Να με φοβούνται και να με τρέμουν; Θεριό οι ενοχές μου! Το σκότωσα, και πάτησα πάνω του για να γίνω καλύτερη. Με τα δικά μου μέτρα.
Από τότε προσπάθησα και προσπαθώ καθημερινά να χτίζω μια σχέση σε νέα βάση: πάνω στην αγάπη, αλλά και στον αμοιβαίο σεβασμό της προσωπικότητάς μας. Πώς να απαιτώ τον σεβασμό τους όταν δεν τις έχω σεβαστεί πρώτη εγώ; Τον τρόπο μου τον έδειξε (χωρίς ίσως να το ξέρει και την ευχαριστώ καθημερινά γι' αυτό), η φίλη μου η Εύα με την ηρεμία και τη γαλήνη της. Έχει απίστευτη δύναμη αυτή η ηρεμία και η γαλήνη!
Τα καταφέρνω πάντα; Φυσικά όχι! Άνθρωπος είμαι. Δεν είμαι τέλεια! Αυτό που συνεχίζει να με τρομάζει όμως είναι ότι οι αντιδράσεις μου λόγω αυτής μου της μη-τελειότητας θα αποτελέσουν αντικείμενο μίμησης αργότερα από τα ίδια τα παιδιά μου.
Αποφάσισα λοιπόν να κάνω κάθε φορά το καλύτερο που ΕΓΩ μπορώ! Και αυτό δεν είναι κάτι σταθερό. Κάποια μέρα το καλύτερο που μπορώ να κάνω φτάνει στο μισό του καλύτερου της προηγούμενης μέρας. Κάποια άλλη είναι τόσο φυσικό για μένα να είμαι η καλύτερη που μπορώ να είμαι και κάποια τρίτη μπορώ απλώς να βρίσκομαι εκεί χωρίς δύναμη να κάνω τίποτα περισσότερο.
Αποφάσισα επίσης να ζητώ συγνώμη κάθε φορά που ένιωθα ότι έκανα κάποιο λάθος. Ειλικρινή συγνώμη, που άνοιγε το δρόμο για να κάνουν και εκείνες το ίδιο.
Σήμερα τα παιδιά μου είναι έντεκα και δεκατριών αντίστοιχα. Τις λατρεύω, όπως από την πρώτη στιγμή που τις υποψιάστηκα μέσα μου και η σχέση μας δεν είναι ιδανική, είναι όμως η καλύτερη που μπορούμε να έχουμε και εγώ τουλάχιστον, την φροντίζω συνειδητά και καθημερινά! Αυτό με κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Α, και δασκάλα δεν είμαι, ούτε ψυχολόγος. Μόνο μάνα!
Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση της Shannon
8 σχόλια:
Εξαιρετικό Χριστιάνα μου!
Είμαι κι εγώ μάνα και σε νιώθω απολύτως! Έχω περάσει από τα ίδια στάδια, των ενοχών, των σκέψεων μήπως το κακομαθαίνω, μήπως δεν είμαι πολλές φορές σωστή απεναντί του, μήπως δεν αφιερώνω περισσότερο χρόνο...Όμως κάθε φορά, όταν ακουω να μου λέει "είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου" τότε δεν ζητώ τίποτα άλλο. Ξέρω πως τα παι... See Moreδιά μας μας λατρεύουν, ξέρω πως κανουμε ότι καλύτερο μπορούμε, όμως ειλικρινά πιστεύω πως δεν θα πάψουμε ποτέ να νιώθουμε ενοχές απέναντί τους, γιατί απλά στα παιδιά αξίζει το τέλειο και το απόλυτο κάτι που κανείς μας δεν διαθέτει. Απλά προσπαθούμε ο καθένας με τον τρόπο του κι όπως μπορεί να τα μεγαλώσουμε σωστά.
Εξαιρετικό και απόλυτα αληθινό. Μπράβο σου!
υ.γ. δες κι αυτό, ίσως βρεις κάποια θέματα που σε ενδιαφέρουν ως μητέρα αλλά και ως σύζυγο.
http://xorismenimana.blogspot.com
φιλιά!
Καλή μου Anasa,
Σ' ευχαριστώ ειλικρινά για τα καλά σου λόγια. Όπως γράφω και στο κείμενο, έχοντας πλήρη επίγνωση της μη-τελειότητάς μου (την οποία ταυτόχρονα παλεύω να αποδεχτώ ;)) αναζητώ εκείνες τις συμπεριφορές που θα με κάνουν περίφανη για μένα, αλλά και για τα ίδια τα παιδιά αν επιλέξουν να τις μιμηθούν στο μέλλον...
καλώς σε βρίσκω. Είσαι εντελώς μέσα στο μυαλό μου γιατί είμαι καινουργια μάνα, έχω ένα παιδάκι 15 μηνών και μερικές φορές η κούραση και η πίεση της μέρας με κάνουν να μην έχω υπομονή. Ενοχές? Τρένο ολόκληρο :) Θέλει υπομονή, πολλή υπομονή γιατί αγάπη την έχω. Απλά η καθημερινότητα, ειδικά όταν εργάζεσαι, είναι τόσο αμείλικτη που μερικές φορές χαλάει ακόμα κι αυτή την όμορφη σχέση με το παιδί σου. Προσπαθώ να είμαι η καλύτερη μάνα που μπορώ πάντως
Καλωσόρισες Pink Fish!
Σ’ ευχαριστώ για το χρόνο σου και τα καλά σου λόγια. Πιστεύω πως και μόνο έχοντας διαρκώς στο μυαλό μας (ενάντια σε κούραση, καθημερινότητα, κλπ) την πρόθεση να είμαστε οι καλύτεροι που μπορούμε, έχουμε διανύσει τη μισή απόσταση! Καλή δύναμη και καλή συνέχεια σου εύχομαι.
Τυχερά τα παιδιά σου που έχουν τέτοια Μάνα... Το κεφαλαίο δεν είναι τυχαίο... Γονιός δεν γεννιέσαι... Αλλά και δεν γίνεσαι επειδή απέκτησες παιδιά... Πόσο μάλλον καλός γονιός... Ε λοιπόν ήσουν καλή μάνα μέχρι που κατάλαβες ότι κάπου έκανες λάθος... Τότε έγινες καλύτερη μάνα... Και κάθε που έβρισκες το θάρρος να ζητήσεις συγνώμη για όποιο λάθος γινόσουν ακόμη καλύτερη... Τώρα που τα εξομολογήσαι σε μας ψηλώνεις περισσότερο... Και μιά μέρα θα σου πουν τα κορίτσια σου ότι είσαι Η Μάνα... Να είσαι σίγουρη... Τυχερά τα παιδιά σου... τυχερά...
Drmakspy, κατ’ αρχήν καλωσόρισες!
Δεύτερο και κυριότερο ... με συγκινείς πραγματικά! Δεν πίστευα αυτά που διάβαζα, σ’ ευχαριστώ.
Λοιπόν, εμένα μου αρκεί να με λένε μαμά... και νιώθω ειλικρινά και όχι για να ακουστώ μετριόφρων ότι τυχερή είμαι εγώ! Τυχεροί είμαστε οι γονείς, που έρχονται στη ζωή μας τα παιδιά μας ― άνθρωποι τόσο καλύτεροι από εμάς. Γι’ αυτό πασχίζουμε να είμαστε κι εμείς οι καλύτεροι που μπορούμε, να τους προσφέρουμε το καλύτερο για εκείνα, να φανούμε λίγο αντάξιοί τους!
πολύ όμορφα τα λες, έχω κι εγώ ανάρτηση με το ίδιο θέμα εδώ αν τα βγάζεις πέρα με τα κυπριακά μου! καλή συνέχεια...
Καλωσόρισες Νυχτερινέ Ποδηλάτη και σ’ ευχαριστώ για τα λόγια σου.
Διάβασα την ανάρτησή σου (τα κυπριακά ομολογώ δεν τα καταλαβαίνω πάντα κατά λέξη, αλλά μ’ αρέσουν πολύ!)και συμφωνώ απόλυτα! Επειδή κυκλοφορούν πολλοί φωτεινοί ή σκοτεινοί παντογνώστες στο θέμα, ιδίως σε βιβλία, θέλει πολλή προσοχή σε τι υιοθετούμε αν δε θέλουμε να τρελαθούμε...
Δημοσίευση σχολίου