Κάνετε έρωτα ή πόλεμο;

Αρνούμαι να πλέκω με μουντά χρώματα, βαριέμαι να ζω μια μουντή ζωή! Διαλέγω ζωντάνια μέσα μου και απ' έξω μου. Κοιτάζοντας όλο το μήκος του πλεκτού που κουλουριάζεται πάνω στα γόνατά μου και κάτω στο πάτωμα δεν ήμουν πάντα έτσι. Δύσκολο να εντοπίσω σε ποιον πόντο ή έστω σε ποια σειρά αποφάσισα να κάνω την επανάστασή μου. Για την ακρίβεια δεν ήταν επανάσταση. Ήταν μια πορεία, μια εξέλιξη, η οποία συνεχίζεται.
Το ποτήρι το έβλεπα πάντα μισογεμάτο. Αντιδρούσα σε συγγενείς και φίλους που έβλεπαν και συνεχίζουν να βλέπουν και λαίμαργα να αναζητούν μόνο θέματα για γκρίνια γύρω τους. Η διαφορά είναι ότι τώρα διαλέγω το ποτήρι που μ' αρέσει μέσα από το ντουλάπι και πηγαίνω να το γεμίσω μόνη μου από την πηγή! Δεν μου φτάνει να το βλέπω μισογεμάτο, θέλω να ΕΙΝΑΙ γεμάτο!
Φυσικά και η ζωή μου δεν είναι μόνο ρόδινη. Όμως επιλέγω να εστιάζω σε όσα νιώθω ευγνωμοσύνη που τα έχω, που δεν τα έχω, που τα νιώθω, που δεν τα νιώθω, που τα θυμάμαι ή που τα ξέχασα... Η δύναμη που παίρνω απ’ αυτήν τη διαδικασία είναι που με ατσαλώνει και μπορώ να προχωρώ προσπερνώντας τις δυσκολίες ή τις αναποδιές που συναντώ στην πορεία. Είναι το νήμα που καταφέρνει να γεφυρώσει έναν πόντο που πήγε να ξεφύγει και να φτιάξει μια τρύπα στο όμορφο πλεκτό! Δεν είναι που δεν συγχωρώ τις ατέλειες… ίσα-ίσα. Όμως νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη που με κάνει και ανατριχιάζω κάθε φορά που ξεκινώ να απαριθμώ.
Ευγνωμοσύνη που οι αγαπημένοι μου άνθρωποι και εγώ είμαστε καλά! Για τον ήλιο που με χαϊδεύει, τον αέρα που περνάει μέσα από τα δέντρα, ναι, για το ότι ζω στην εξοχή, για την αγάπη που δίνω και παίρνω, για το ότι οι σχέσεις που μετράνε στην ζωή μου τυγχάνουν αμοιβαίας φροντίδας και προσοχής και δεν θεωρούνται δεδομένες, για μια αγκαλιά από τις κόρες μου, για την ώρα και τα χρήματα που μπορώ (ακόμη) να διαθέσω κάνοντας pilates που μ' ευχαριστεί και μου κάνει καλό, για το ότι πήρα επιτέλους την απόφαση και τα κατάφερα ολομόναχη να φτιάξω αυτό το blog! Πώς να σταματήσω; Είναι δυνατόν;
Αυτό το παιχνίδι με την ευγνωμοσύνη, που δεν θυμάμαι πότε το πρωτοξεκίνησα, λειτουργεί μέσα μου σαν ένα κομποσκοίνι... η μια ευγνωμοσύνη κουβαλάει αβίαστα πίσω της την επόμενη και κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι έχω κάνει άπειρους γύρους έτσι, έχω πλέξει πολλές σειρές στο χρωματιστό πλεκτό μου και αυτό που έχω φτιάξει τελικά μ' αρέσει πολύ περισσότερο από την γκρίνια και την κακομοιριά. Να ξυπνάω κάθε πρωί και να λέω μέσα μου (αλλά και να το φωνάζω δυνατά) "αχ, μαύρη μοίρα μου, τι να κάνεις κακομοίρα μου";;; Και τί ακριβώς κερδίζω με αυτό; Α, όχι εγώ!
Όλοι έχουμε δικαίωμα σε μια άσχημη μέρα, ή ακόμη και σε μια άσχημη περίοδο. Σε αυτές τις περιπτώσεις παίρνω αγκαλιά τον εαυτό μου, τον χαϊδεύω, τον φροντίζω, τον καθησυχάζω και περιμένω να περάσει, κρατώντας κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου μια διορία. Κάποιες φορές που η αρνητική μου διάθεση δεν πηγάζει από μέσα μου αλλά οφείλεται σε εξωτερικούς παράγοντες, νιώθω σαν ένα παράσιτο να έχει καθίσει πάνω μου και αυτό είναι τόσο ξένο και ενοχλητικό που ξέρω πως πρέπει να κάνω κάτι για να το διώξω! Να ξυστώ, να τιναχτώ, να βάλω τις φωνές...
Κάνετε έρωτα και όχι πόλεμο! Σοφόν το σαφές!
Με ποιόν διαλέγω να παθιάζομαι, να ερωτεύομαι ή να θέλω να κάνω πόλεμο αν όχι με την ίδια μου τη ζωή; Σαφώς σαμποτάρω η ίδια την χαρά μου, την ευδαιμονία μου, την ισορροπία μου (όχι μόνο τις δικές μου αλλά και των γύρω μου) και τελικά την εξέλιξή μου και τη βελτίωσή μου διαλέγοντας όλες μου τις δυνάμεις να τις φυλάξω για τον πόλεμο με την καθημερινότητά μου.
Εγώ διαλέγω τον έρωτα. Είναι φορτισμένος με ουσιαστική δύναμη και δεν χρειάζεται να τρέφεται από τις σάρκες κανενός (πόσο μάλλον τις δικές μου) προκειμένου να συντηρεί αυτή τη δύναμη.
Εσύ;