Γιατί "Πλέκοντας την Ζωή μου"

Ξεκίνησα να πλέκω νωρίς στην παιδική μου ηλικία....
Με έμαθε η αγαπημένη μου γιαγιά. Θυμάμαι ήταν καλοκαίρι, είχα ήδη μάθει να κεντάω σε τυπωμένους καμβάδες με χρωματιστά μαλάκια αλλά ήθελα κάτι πιο χρηστικό! Ήθελα να φτιάχνω ρούχα για τις κούκλες μου!
Είχα πλέξει (και μπλέξει...) άπειρες σειρές σε μικροσκοπικά κασκόλ, μετά αναβαθμίστηκα πλέκοντας κουβερτούλες και όταν πια έμαθα με άνεση να προσθέτω και να αφαιρώ πόντους ένιωθα ότι είχα κερδίσει τον κόσμο! Ανυπομονούσα για την πρακτική εφαρμογή που θα μου αποδείκνυε τον έλεγχο της νέας δύναμής μου .... μια κουκλίστικη, πάλι, ζακέτα.
Σε κάποια τάξη του γυμνασίου και παρά τις επιφυλάξεις των λοιπών γυναικών της οικογένειας (μαμά, γιαγιά, θείες) έφτιαξα την πρώτη μου μπλούζα με καλοκαιρινό νήμα. Ακόμα την έχω! Και την φοράω!
Ακολούθησαν κι άλλες μπλούζες και ζακέτες, μωρουδιακές κουβερτούλες, τσάντες και τσαντάκια, ρουχαλάκια για κούκλες, θήκες για κινητά, και κασκόλ, όχι μόνο για μένα, αλλά και για φίλους, για τις κόρες μου, και για δώρα.
Δημιουργική φύση μεν, αλλά στο πλέξιμο δεν με τράβηξε μόνο αυτή του η πλευρά - η δημιουργική. Το έβρισκα σαν ένα είδος προσωπικής ψυχοθεραπείας. Θυμάμαι όταν οι κόρες μου είχαν κολλήσει ανεμοβλογιά Λόγω του ότι ο άντρας μου δεν είχε περάσει μικρός και ήταν φορτωμένος με δουλειά τόσο που δεν χώραγε ... αναρρωτική, θα έπρεπε να τις φροντίζω εγώ 24 ώρες το 24άωρο χωρίς ρεπό. Ζήτησα να μου φέρουν ό,τι νήματα είχαν πρόχειρα στο σπίτι η μαμά και η πεθερά μου (ούτε για να ψωνίσω κάτι ιδιαίτερο είχα φυσικά χρόνο) και πλέκοντας ρούχα για κούκλες κατάφερα και άντεξα δεκαπέντε ημέρες αποκλειστική εργασία "αποκλειστικής νοσοκόμας"...
Πριν δυο - τρία χρόνια διάβαζα σε κάποιο περιοδικό ότι το πλέξιμο έγινε πάλι μόδα ακόμα και ανάμεσα στους stars του Hollywood, άντρες και γυναίκες, οι οποίοι το χρησιμοποιούσαν ως νέο αγχολυτικό! Να 'μαι λοιπόν που είμαι πρωτοπόρος!

Σαν ένα πλεκτό, θέλω να σκέφτομαι πως είναι η ζωή μου... Χαλαροί και λίγο άτσαλοι πόντοι στην αρχή μια και δεν έχω την εμπειρία να πλέκω στρωτά, καλύτεροι αργότερα και όσο πάει και τελειοποιούνται, με χρώματα που κατά καιρούς είναι τα αγαπημένα μου, ίσως και καμιά τρυπούλα εδώ κι εκεί, πόντος που μου ξέφυγε στο δικό του ταξίδι - δεν ήθελε να ακολουθήσει τους υπόλοιπους - με σχέδια ή σκέτο, φαρδαίνει (κι άλλοι πόντοι) ή στενεύει (αφαιρώ κάποιους) αλλά μόνο μεγαλώνει!!! Για ξήλωμα ούτε κουβέντα!!!

Κοιτάζω και καμαρώνω τα δημιουργήματα των άλλων, πλεκτά ή μη... Έτσι πήρα την απόφαση και για αυτό το Blog που το πάλευα καιρό μέσα στο μυαλό μου! Αφορμή και λάκτισμα δύο γυναίκες δημιουργοί! Θα μιλήσω αναλυτικά γι' αυτές σε ιδιαίτερες αναρτήσεις στο μέλλον, ως τότε μπορείτε να βγάλετε τα συμπεράσματά σας αφού περιπλανηθείτε (πραγματικό ταξίδι είναι η περιήγηση, ειδικά στο πρώτο) στο http://www.owningpink.com/ και στο http://freespiritknits.blogspot.com/.
Καμαρώνοντας λοιπόν τα δημιουργήματά τους, αναρωτήθηκα γιατί έχουμε την τάση να ζηλεύουμε και να θεωρούμε άξια λόγου,μίμησης και προσοχής τα δημιουργήματα των άλλων, ενώ τα δικά μας τα υποτιμάμε συχνά, θεωρώντας τα τετριμμένα ή δεδομένα. Είναι που ζηλεύουμε τους συνδυασμούς των χρωμάτων-λέξεων, σχεδίων-σκέψεων που άλλο μυαλό γέννησε και όχι το δικό μας; Είναι που η δημιουργική μας διαδικασία περνάει και από λίγη λογοκρισία ηθελημένα ή μη, οπότε χάνει και λίγη από την μαγεία της πρώτης εικόνας-ανάγνωσης;
Συνηθίζω να μπαίνω συχνά στη θέση των άλλων... (Παλαιότερα ήμουν διαρκώς εκεί, στη θέση των άλλων, όσο περνάνε τα χρόνια "το δουλεύω" και θέλω να πιστεύω ότι πέτυχα επιτέλους να βρίσκομαι εκεί που ΘΕΛΩ!) Αυτή τη φορά με βοήθησε να σκεφτώ ότι έστω και ένας εκεί έξω μπορεί να βρει αυτά που λέω ελκυστικά, να εμπνευστεί για να δημιουργήσει και αυτός με τη σειρά του, όπως έκανα κι εγώ, διαβάζοντας όσα είχαν σκεφτεί άλλοι! Γι' αυτόν τον ένα γράφω, και ας μη γελιόμαστε, και για μένα φυσικά... Είπαμε, πλέξιμο = αγχολυτικό!
Ξεπέρασα λοιπόν τις περισσότερες αναστολές μου και ξεκινώ!
Το ωραίο με τα πλεκτά είναι ότι αρκεί να βάλεις τους πρώτους πόντους στην βελόνα σου.... Μετά το μυαλό σου μπορεί να ταξιδεύει και τα χέρια σου πάνε μόνα τους!
Διάλεξα τα χρώματα, τα σχέδια, και τώρα ήρθε η ώρα της έμπνευσης...., η ώρα που το μυαλό μπορεί να ταξιδέψει!
Με αγάπη