Οι ΠΡΑΣΙΝΕΣ μέρες του μήνα!

Ναι, το ξέρω πως έχω καιρό να εμφανιστώ, τόσο εδώ, όσο και στα σπιτικά σας, μα βρίσκομαι εν μέσω μεγάλου δημιουργικού οργασμού (πάλι!;...), ετοιμάζοντας κάτι νέο και ξέρω επίσης πως όσοι με αγαπάτε, ή έστω, λίγο με συμπαθείτε, θα συγχωρήσετε τις απουσίες μου...
Ας συνεχίσουμε από εκεί που μιλούσαμε για οργασμό... ναι, ναι, αυτά είναι θέματα που συνήθως διαβάζουμε από τη Μάνα, τη she demon, τον Invictus, και άλλους πολλούς, σίγουρα, αλλά όχι από μένα, σωστά; Σωστά! Ως σήμερα, τουλάχιστον!
Απλά, γιατί σήμερα αποφάσισα να σας μιλήσω, όχι για τον οργασμό -ακόμη- μα για μια άλλη φυσιολογική αλλά και ΠΑΝΑΚΡΙΒΗ γυναικεία υπόθεση...

-Αγόρια μη στρίβετε, δεν μπορεί να μη γνωρίζετε ούτε μια γυναίκα στη ζωή σας για την οποία να νοιάζεστε πραγματικά, ή .... έστω να πληρώνετε! Σας αφορά, λοιπόν!-

Οι έρευνες λένε, πως πάνω από 12 δισεκατομμύρια σερβιέτες και ταμπόν το χρόνο, χρησιμοποιούνται μια φορά (εννοείται!) και μετά πετιούνται!!! Τα χίλια διακόσια από αυτά τα σκουπίδια, φεύγουν από το δικό μου σπίτι... με έναν πρόχειρο υπολογισμό!

Το θλιβερό-αστείο-τρελό είναι πως όλες αυτές οι σερβιέτες και τα ταμπόν, που φυσικά πληρώνουμε και μάλιστα καθόλου φτηνά, φυσικά μας είναι απαραίτητα! Σωστό;

ΛΑΘΟΣ! Δηλαδή, λάθος αν μάθεις πως υπάρχουν και εναλλακτικές λύσεις, πολύ πιο οικονομικές και οικο-λογικές!

Σήμερα θα σας πω για τη λύση που δεν έχει φτάσει ακόμη στο ελληνικό εμπόριο, μπορούμε όμως εύκολα να προμηθευτούμε από το διαδίκτυο! Προσωπικά, έχω ενθουσιαστεί! Και κάθε φορά που ενθουσιάζομαι με κάτι, είμαι σίγουρη πως θα υπάρχει έστω κι άλλος ένας που μπορεί επίσης να ενθουσιαστεί -και γιατί όχι, να αλλάξει κι αυτός συνήθειες- μαθαίνοντας τα καλά νέα από μένα! Κι αυτό είναι κάτι που με κάνει διπλά χαρούμενη! Αξίζει λοιπόν να το μοιραστώ μαζί σας!

Το Mooncup είναι ένα επαναχρησιμοποιήσιμο "κύπελο" για την έμμηνο ρύση, με μήκος περίπου πέντε εκατοστά που φτιάχνεται από μαλακή σιλικόνη, ειδική για ιατρική χρήση. Φοριέται εσωτερικά, πολύ χαμηλότερα από τα ταμπόν, με τη διαφορά ότι ενώ τα ταμπόν απορροφούν το αίμα, το mooncup το συλλέγει. Αυτό σημαίνει ότι δεν προκαλεί ξηρότητα ή ερεθισμό και επίσης, ότι συγκρατεί πολύ μεγαλύτερη ποσότητα (τρεις φορές περισσότερη από ένα υπέρ-απορροφητικό ταμπόν). Επειδή το mooncup είναι επαναχρησιμοποιήσιμο, χρειαζόμαστε μόνο ένα, κι έτσι εξοικονομούμε χρήματα και επιπλέον δεν επιβαρύνουμε το περιβάλλον με μη ανακυκλώσιμα απορρίματα...
Για περισσότερες πληροφορίες, οδηγίες χρήσης αλλά και παραγγελία, κάντε κλικ στην εικόνα.

Η παρούσα ανάρτηση ΔΕΝ είναι διαφημιστική! Είναι απλά μια προσπάθεια να γίνουν εκείνες οι μέρες του μήνα ... πιο πράσινες!

Κίνηση για τον υποτιτλισμό των ελληνικών προγραμμάτων στην τηλεόραση

 ♥♥♥♥♥ Αναδημοσίευση από το αγαπημένο blog 

Διαμαντένια Προβλήτα ♥♥♥♥♥

"Κινητικότητα διακρίνεται τις τελευταίες ημέρες σε μια ομάδα κωφών, βαρήκοων αλλά και ατόμων που έχουν στο συγγενικό τους ή στο φιλικό τους περιβάλλον κωφούς ή βαρήκοους!"

Μου θυμίζει λίγο τίτλο δελτίου ειδήσεων, αλλά ας επιστήσουμε λίγο την προσοχή μας σε ένα και μοναδικό γεγονός!  Αν υποθέσουμε ότι όντως ήταν τίτλος ειδήσεων και παρακολουθούσαμε τον παρουσιαστή να μας το ανακοινώνει και να μας περιγράφει τί ακριβώς συμβαίνει και τί κινηση είναι αυτή! 

Εμείς θα ακούγαμε! σωστά? Σωστά! 

Όλοι! Σωστά? Λάθος!!!!! 

Η ομάδα που κυρίως θα αφορούσε αυτή η είδηση θα ήταν αποκλεισμένη και δεν θα μπορούσε να πληροφορηθεί για αυτήν την κίνηση πάρα μόνο μέσω του διαδικτύου! Για έναν και μοναδικό λόγο... Δεν υπάρχουν υπότιτλοι! Σε κάποια κανάλια βέβαια υπάρχει διερμηνεία στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα. Όχι σε όλα τα προγράμματα, αλλά τουλάχιστον έχει ξεκίνησει αν γίνεται! Ξεχνάμε όμως ότι υπάρχουν και οι μεταγλωσσικοί κωφοί. 

(Μια μικρή παρένθεση για να εξηγήσουμε την διαφορά σε μεταγλωσσικούς και προγλωσσικούς κωφούς :  Κωφός είναι αυτός που δεν μπορεί να ακούσει, ώστε να εξυπηρετήσει τον εαυτό του με βάση τα ηχητικά ερεθίσματα. Οι κωφοί μπορεί να είναι προγλωσσικοί ή μεταγλωσσικοί. Οι προγλωσσικοί Κωφοί έχουν χάσει την ακοή τους πριν την ανάπτυξη της γλώσσας, ενώ οι μεταγλωσσικοί έχασαν την αίσθηση της ακοής σε μεγαλύτερη ηλικία και αφού ήδη είχαν ακούσει και αναπτύξει τον προφορικό λόγο. Οι δύο αυτοί τύποι κωφών είναι επόμενο να χαρακτηρίζονται και από εντελώς διαφορετικές επικοινωνιακές ανάγκες. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε εδώ.)

Οι μεταγλωσσικοί κωφοί λοιπόν "εξ ορισμού", μπορούν και επικοινωνούν όπως και οι ακούοντες. Μιλάνε, διαβάζουν χείλη και δεν γνωρίζουν την Νοηματική (οι περισσότεροι τουλάχιστον) εφόσων ήδη ξέρουν τον τρόπο να επικοινωνούν!

Η κοινωνία των κωφών έχει αναπτυχθεί αρκετά, αλλά περισσότερο με πρωτοβουλία των ίδιων των κωφών. Μέσα σε πολλές ομάδες που έχουν δημιουργηθεί, υπάρχει και μια στο facebook με τίτλο "Κουφός είσαι ρε?" η οποία έχει δημιουργηθεί από την γνωστή σε αρκετούς Σοφία Κολοτούρου μέσα από ομώνυμο το blog της Κουφός είσαι, ρε? Δεν ακούς?.! 

Διάφορες συζητήσεις έχουν λάβει κατά καιρούς χώρα με τελευταία την συζήτηση περί υποτιτλισμού των Ελληνικών ταινιών, σειρών και προγραμμάτων. Ήση όπως ίσως γνωρίζετε οι περισσότεροι το Mega έχει κάνει την αρχή με τον υποτιτλισμό της σειράς "Το Νησί", την οποία παρακολουθούν φανατικά οι κωφοί! Μέσα απο την συζήτηση διάφορα μέλη της ομάδας μας ενημερώνουν ότι και σε άλλες σειρές έχει γίνει υποτιτλισμός οι οποίες όμως παίζονται τις πρώτες πρωινές ώρες, ώρες που οι περισσότεροι απο εμάς κοιμόμαστε και ως αποτέλεσμα δεν μπορούμε να τις παρακολουθήσουμε!

Μέσα απο μακροσκελείς συζητήσεις αποφασίσαμε να κινητοποιηθούμε και να στείλουμε ο καθένας προσωπικά (είτε με αντιπρόσωπο την κα. Σοφία Κολοτούρου) μια επιστολή προς όλα τα Ελληνικά Τηλεοπτικά Κανάλια, στην οποία ζητούμε τον υποτιτλισμό, αλλά εξηγούμε και τους λόγους για τους οποίους το ζητάμε!

Σας παραθέτω την επιστολή : 

"...

Καλησπέρα σας. Είμαστε μια διαδικτυακή ομάδα 107 μέχρι στιγμής ατόμων που έχουμε προβλήματα ακοής είτε εμείς είτε οι άμεσοι συγγενείς μας (κυρίως παιδιά).

Πολλοί από μας (ή τα παιδιά μας) δεν γνωρίζουμε τη νοηματική γλώσσα. Αντιθέτως, διαβάζουμε με ευχέρεια τους υποτίτλους στα διάφορα τηλεοπτικά προγράμματα.

Αποφασίσαμε να σας στείλουμε αυτή την ομαδική επιστολή για να σας πούμε ότι

γνωρίζουμε πως στο εξωτερικό είναι υποτιτλισμένο το σύνολο των ταινιών που

προβάλλονται στην τηλεόραση και αναρωτιόμαστε πότε θα προχωρήσετε κι εσείς σε

αυτό το βήμα. Γνωρίζουμε πως σήμερα η τεχνολογία είναι άμεσα διαθέσιμη και σχετικά φτηνή. Όπως γνωρίζουμε επίσης και την πρωτοβουλία του καναλιού MEGA

να υποτιτλίσει τη σειρά «Το Νησί», την οποία παρακολουθούμε οι περισσότεροι από μας φανατικά.

Έχουμε μάθει ότι το ίδιο κανάλι έχει δεσμευτεί ως προς τον μελλοντικό υποτιτλισμό όλων των προγραμμάτων του. Ελπίζουμε αυτό να γίνει σύντομα και να ακολουθήσουν και τα άλλα κανάλια.

Θα θέλαμε επίσης να εκφράσουμε τη δυσαρέσκειά μας για τη μετάδοση υποτιτλισμένων σειρών στις 4 το πρωί ή σε άλλες ακατάλληλες ώρες, όπως μάθαμε ότι είχε συμβεί με τη σειρά «Το Καφέ της Χαράς» από τον ΑΝΤ1. Αφού η τεχνολογία υπάρχει, και αφού έχει ήδη χρησιμοποιηθεί, δεν είναι κρίμα τέτοιες σειρές να περνούν απαρατήρητες μέσα στη νύχτα;

Γνωρίζουμε ότι εμείς είμαστε μόνο 107 άτομα, ωστόσο οι κωφοί και βαρήκοοι της χώρας μας αντιστοιχούν συνολικά σε έναν πολύ μεγαλύτερο αριθμό, ίσως και πάνω από 20.000 άτομα. Όλοι αυτοί θα μπορούσαν να ωφεληθούν από τους υποτίτλους. Το ίδιο θα μπορούσαν να ωφεληθούν και πολλοί από τους μετανάστες, που προσπαθούν να μάθουν τη γλώσσα μας. Εάν λοιπόν συνυπολογίσετε όλο αυτό το πλήθος ατόμων, θα δείτε ότι ανέρχονται συνολικά σε μια σημαντική τηλεοπτική μερίδα κοινού, που είναι σήμερα αποκλεισμένη από τα τηλεοπτικά προγράμματα και κυριολεκτικά διψάει για να τα δει υποτιτλισμένα.

Ειδικότερα υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για τις ταινίες του Ελληνικού Κινηματογράφου, που επίσης γνωρίζουμε ότι έχουν υποτιτλιστεί ήδη σε μεγάλο αριθμό και μάλιστα είχαν διανεμηθεί πριν από 3-4 χρόνια με το περιοδικό «Τηλεθεατής».

Τέλος, υπάρχει και μεγάλο ενδιαφέρον για την παρακολούθηση ειδήσεων με υποτίτλους, μια και οι σημερινές ειδήσεις «για άτομα με πρόβλημα ακοής» είναι ειδήσεις που οι περισσότεροι από μας (αλλά και από πολλούς βαρήκοους και μεταγλωσσικούς κωφούς) δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε καθώς δεν γνωρίζουμε τη νοηματική γλώσσα. Αντιθέτως, ένα δελτίο ειδήσεων και με υποτίτλους (ας έχει και νοηματική ταυτόχρονα, δεν μας πειράζει) θα μπορούσε να καλύπτει τις ανάγκες τις δικές μας αλλά και όλων των άλλων προαναφερθέντων ομάδων τηλεθεατών.

Κλείνουμε την επιστολή πιστεύοντας ότι θα έχουμε την προσοχή και την ανταπόκρισή σας.

Με εκτίμηση

Εκ μέρους της ομάδας «Κουφός είσαι ρε;» (θα μας βρείτε στο facebook με αυτή την ονομασία)

Σοφία Κολοτούρου, συγγραφέας του βιβλίου «Κουφός είσαι ρε; Δεν ακούς;» , εκδόσεις ΚΨΜ,www.sofiakolotourou.gr"

(Για λόγους προσωπικών δεδομένων τα ονόματα των υπόλοιπων προσυπογραφόντων έχουν σβηστεί και έχει μείνει μόνο της Σοφίας, η οποία και έχει συντάξει την επιστολή )

Η επιστολή θα ξεκίνησει να αποστέλλεται απο σήμερα απο όσους είμαστε μέλη της ομάδας και αναμένουμε να δούμε αν θα έχουμε κάποια ανταπόκριση!

Ελπίζω να μην σας κούρασα με την σχετικά μεγάλη ανάρτηση, αλλά δεν μπορούσε να λείπει μια τέτοια ενημέρωση απο το βλογάκι μου, μιας και μεγάλο μέρος τους αναφέρεται και στην αγαπημένη μου Αθηνά! 

Θα χαρώ ιδιαίτερα αν κάποιος απο εσάς μας βοηθήσει σε αυτή μας την κίνηση, είτε με αναδημοσίευση της επιστολής στο blog του, είτε στέλνοντας την επιστολή στα Ελληνικά Τηλεοπτικά Κανάλια (να τονίσω ότι υπάρχει λίστα με τις διευθύνσεις για διευκόλυνση και μπορώ να την στείλω σε όποιον θέλει), είτε να ενημερώσει φίλους και γνωστούς μέσω των διαφόρων κοινωνικών δικτύων που είμαστε ο καθένας!

Φιλιά Διαμαντένια σε όλους και ας ελπίσουμε ότι θα έχουμε κάποιο αποτέλεσμα!

 

♥♥♥♥♥♥

Τα δικά μου φιλιά είναι πλεκτά (αλίμονο) και δεν ελπίζω, είμαι σίγουρη πως θα υπάρξει αποτέλεσμα!!!

Έλα στη θέση μου ... Angie!

Έλαβα το μήνυμά της αρκετές μέρες πριν το Πάσχα... ήταν η δεύτερη που μου απάντησε στην απελπισμένη μου έκκληση για συμμετοχή στο "Έλα στη θέση μου..." (μένει μια ακόμη συμμετοχή, σας προειδοποιώ...).
Με διαβάζει και την διαβάζω... είναι από τους ανθρώπους που ακολουθούν την αγάπη τους για την δημιουργία και την κάνουν μόνιμη απασχόληση... δεν μπορώ, λοιπόν παρά να την θαυμάζω!
Αν και η ίδια μιλά μόνο για την ζωγραφική, όπως θα διαπιστώσετε όταν επισκεφθείτε το blog της, δεν περιορίζεται μόνο σε αυτό... 
Σας αφήνω να απολαύσετε την ίδια και τις δημιουργίες της και τα συμπεράσματα δικά σας, όπως κάθε φορά, άλλωστε...
Παραχωρώ λοιπόν τη θέση μου, στην Angie! 

• Τι είναι αυτό που σε κάνει να ανυπομονείς να ξεκινήσεις τη μέρα σου;

Αν και μου αρέσει πολύ να μένω κάτω από το ζεστό μου παπλωματάκι και να χουζουρεύω, ανυπομονώ να αρχίσει η μέρα μου για να πιάσω τα πινέλα και τα χρώματα και συγχρόνως να απολαύσω ένα φλιτζάνι ζεστό καφέ με άρωμα φουντούκι! 

• Τι αγαπάς περισσότερο στο μέρος που ζεις;

Με τη Θεσσαλονίκη είμαι ερωτευμένη! Δεν την αποκαλούν άδικα την πιο ερωτική πόλη άλλωστε! Αγαπώ κάθε της γωνιά, κάθε δρομάκι, κάθε γειτονιά...έχω παντού αναμνήσεις! Αλλά αυτό που δεν θα βαρεθώ ποτέ να κάνω όσα χρόνια κι αν περάσουν είναι να κάθομαι στην παραλία μπροστά στο κύμα (δεν μυρίζει πάντα ο Θερμαϊκός βρε παιδιά!) με μια μπύρα στο χέρι, και απλά να κοιτάζω τον Λευκό Πύργο, τα καραβάκια, τον κόσμο, να ακούω τον τύπο με την κιθάρα που κάθεται δίπλα μου παρ' ότι είναι λίγο φάλτσος!  Μόνο εκεί μπορώ και ηρεμώ! 

• Τι σε κάνει περήφανη για τον εαυτό σου σήμερα;

Περήφανη νιώθω που μετά από 4 χρόνια σπουδών και πτυχιούχος πλέον Φιλοσοφικής κατάφερα να ασχοληθώ με αυτό που πραγματικά προοριζόμουν να κάνω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τη ζωγραφική! Δεν επεδίωξα να "βολευτώ" αλλά επέλεξα κάτι "αβέβαιο" που όμως με γεμίζει απόλυτα! Δεν πήρα τον εύκολο δρόμο αλλά τον δρόμο της συνεχούς αναζήτησης. Δεν ξέρω αν θα το μετανιώσω...αλλά τουλάχιστον εγώ θα έχω προσπαθήσει!

• Τι σε έκανε να γελάσεις δυνατά τελευταία φορά και πότε;

Πριν λίγες μέρες ακούγοντας τον Πρωθυπουργό σε μια προσπάθεια να μας πείσει ότι βγαίνουμε απ' την κρίση να λέει ότι "ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ"...ναι συμφωνώ, λεφτά υπάρχουν μόνο που δεν τα έχουμε εμείς!

• Τι (θα) σε έκανε να φωνάξεις ενθουσιασμένη "ΜΠΡΑΒΟ";

Το "ΜΠΡΑΒΟ" είναι μια λέξη που λέω συχνά γιατί όλοι χρειαζόμαστε ενθάρρυνση και επιβράβευση...δεν θα με ακούσετε να το λέω όμως σε κάποιον που δεν το αξίζει. Πρόσφατα αναφώνησα ένα μεγάαααλο "μπράβο" που συνοδευόταν και από ένα μεγάααλο "ευχαριστώ" στον αδερφό μου που έφτιαξε το blog μου!!! Ήμουν άσχετη με τον blogoκοσμο, το ομολογώ!!!

• Αν ήξερες πως θα πετύχει 100%, τι θα έκανες για να είσαι περισσότερο ευτυχισμένη;

Θα γυρνούσα πίσω τον χρόνο.

• Γιατί δεν το κάνεις;;; 

Δεν έχω βρει ακόμα τη Χρονομηχανή αλλά πού θα μου πάει, θα την ανακαλύψω!!! Με λίγη καλή θέληση και βοήθεια από αγαπημένους ανθρώπους όλα γίνονται!

Angie, χαίρομαι πολύ που ήρθες στη θέση μου και δίνεις την ευκαιρία σε νέους αναγνώστες να γνωρίσουν εσένα και τις δημιουργίες σου... Θεωρώ πως είσαι από τους πολύ τυχερούς ανθρώπους αφού όπως λες ασχολείσαι "με αυτό που πραγματικά προοριζόσουν να κάνεις από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου"!!! Μπράβο σου και καλή συνέχεια!

♥♥♥♥♥♥♥♥
Όσοι θέλουν να πάρουν μέρος στη σειρά αναρτήσεων

"Έλα στη θέση μου ..."

απλά ας μου στείλουν τις απαντήσεις τους,

μαζί με 1-3 φωτογραφίες,

στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση.

Θα χαρώ πολύ! Πάρα πολύ!

♥♥♥♥♥♥♥♥

Τότε...

http://www.aeginaportal.gr/eidiseis/ekklisiastika/5673-2011-04-23-08-15-42.html

Φεύγαμε για Αίγινα με το που χτυπούσε το κουδούνι του σχολείου για να σχολάσουμε την Παρασκευή πριν του Λαζάρου...
Στην αρχή, στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού, αργότερα στο δικό μας, παρακολουθούσα όλη τη σειρά των ετοιμασιών, μέσα σ' αυτό το εορταστικό κλίμα της σίγουρης χαράς που σιγοκαίει κάτω από τη θλίψη των ημερών ... μια γνήσια θλίψη που δεν καταλάβαινα τότε (τώρα;) από που πηγάζει.
Ακολουθούσα τη γιαγιά στην εκκλησία -αποκλειστικό μου προνόμιο, μάλλον επειδή τ' αδέρφια μου ήταν αρκετά μικρότερα- με το πτυσσόμενο σκαμνάκι παραμάσχαλα, κάθε απόγευμα της Μεγάλης Εβδομάδας. Έστηνα το σκαμνάκι στο μικρό κενό δίπλα από το στασίδι της γιαγιάς και παρακολουθούσα μέσα από τη σύνοψη ... Τα συναισθήματά μου εκείνες τις ώρες πολύ δυνατά, μα και ανείπωτα! Θησαυρός που φυλώ, πολύτιμος!
Στο σπίτι θα βάφαμε τα αυγά, παρακαλώντας να μην ραγίσουν και καμαρώνοντας για το τελικό αποτέλεσμα, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα τις μυρωδιές από τα τσουρέκια που ψήνονταν στο εργαστήριο του ζαχαροπλαστείου κάτω από το σπίτι και που μας έσπαγαν τη μύτη... Τη μύτη και το στομάχι που νήστευε...
Στα σοκολατένια αυγά -δώρα από θείες- ψάχναμε τα μικρά σοκολατάκια-ελίτσες, όπως τα λέγαμε- λιχουδιές επιτρεπτές και τη Μεγάλη Εβδομάδα, μια και ήταν από σοκολάτα υγείας και κάποια ταλαίπωρα, μικρά, κοτοπουλάκια από τον πρόδρομο του σημερινού felt... με κάποια φαντασία! Με το χρωματιστό "χόρτο" που επίσης βρίσκαμε μέσα στα αυγά, φτιάχναμε αυτοσχέδιες φωλιές και ιστορίες... που μας κρατούσαν παρέα στο παιχνίδι για ώρες ... για μέρες... Τα ίδια τα σοκολατένια αυγά, όμως, αν και από την ίδια σοκολάτα, θα τα τρώγαμε από την Κυριακή του Πάσχα...
Τα εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής, στην συγκεκριμένη εκκλησία, τα έψελναν πάντα -όσο θυμάμαι- γυναίκες! Δεν έχει υπάρξει ούτε μια φορά που να μην έχω τουλάχιστον βουρκώσει... Δεν έχει υπάρξει ούτε μια φορά που να μην έχω δώσει άπειρες ευχές στη γυναίκα που με την χαρακτηριστική της φωνή σημαδεύει τις αναμνήσεις της ζωής μου... παιδικές, ενήλικες... Της εύχομαι να 'ναι καλά, για να μπορεί να κάνει το ίδιο και του χρόνου!
Το βράδυ, παρακολουθούσαμε την περιφορά από το μπαλκόνι της γιαγιάς... ο φόβος ότι θα καταρρεύσει από το βάρος μας, έμεινε σκιά στο υποσυνείδητο, ακόμα και μετά την αναστήλωση του σπιτιού... Ανάβαμε τα κεράκια μας, σβήναμε τα φώτα, το ίδιο έκαναν και όλα τα σπίτια και τα μαγαζιά της παραλίας και η νύχτα φωτιζόταν μόνο από τα κεριά.
Το βράδυ της Ανάστασης η αναμονή έπαιζε με την υπομονή μας... Φορούσαμε τα καλά μας, αυτά που μας είχε αγοράσει η νονά και πηγαίναμε για το Χριστός Ανέστη. Τα βαρελότα και τα βεγγαλικά έκαναν τη νύχτα μέρα... και μετά αγωνιζόμασταν να φέρουμε το Φως στο σπίτι!
Την Κυριακή σουβλίζαμε στον δικό μας κήπο. Ευτυχώς, πάντα είχαμε αρκετά χέρια να γυρίζουν τη σούβλα, αν και συνήθως εμείς τα μικρότερα, που αργούσαμε να ξυπνήσουμε το πρωί, δεχόμασταν τα πειράγματα των μεγαλύτερων...

Το Πάσχα στην Αίγινα έχει ένα πολύ ιδιαίτερο άρωμα... αυτό των παιδικών μου χρόνων και είμαι παραπάνω από ευτυχισμένη που το άρωμα αυτό μπορώ να το μυρίζω ακόμη και να το ξαναζώ μέσα από τις αισθήσεις των παιδιών μου!

Ευχαριστώ!