Οι ΠΡΑΣΙΝΕΣ μέρες του μήνα!

Ναι, το ξέρω πως έχω καιρό να εμφανιστώ, τόσο εδώ, όσο και στα σπιτικά σας, μα βρίσκομαι εν μέσω μεγάλου δημιουργικού οργασμού (πάλι!;...), ετοιμάζοντας κάτι νέο και ξέρω επίσης πως όσοι με αγαπάτε, ή έστω, λίγο με συμπαθείτε, θα συγχωρήσετε τις απουσίες μου...
Ας συνεχίσουμε από εκεί που μιλούσαμε για οργασμό... ναι, ναι, αυτά είναι θέματα που συνήθως διαβάζουμε από τη Μάνα, τη she demon, τον Invictus, και άλλους πολλούς, σίγουρα, αλλά όχι από μένα, σωστά; Σωστά! Ως σήμερα, τουλάχιστον!
Απλά, γιατί σήμερα αποφάσισα να σας μιλήσω, όχι για τον οργασμό -ακόμη- μα για μια άλλη φυσιολογική αλλά και ΠΑΝΑΚΡΙΒΗ γυναικεία υπόθεση...

-Αγόρια μη στρίβετε, δεν μπορεί να μη γνωρίζετε ούτε μια γυναίκα στη ζωή σας για την οποία να νοιάζεστε πραγματικά, ή .... έστω να πληρώνετε! Σας αφορά, λοιπόν!-

Οι έρευνες λένε, πως πάνω από 12 δισεκατομμύρια σερβιέτες και ταμπόν το χρόνο, χρησιμοποιούνται μια φορά (εννοείται!) και μετά πετιούνται!!! Τα χίλια διακόσια από αυτά τα σκουπίδια, φεύγουν από το δικό μου σπίτι... με έναν πρόχειρο υπολογισμό!

Το θλιβερό-αστείο-τρελό είναι πως όλες αυτές οι σερβιέτες και τα ταμπόν, που φυσικά πληρώνουμε και μάλιστα καθόλου φτηνά, φυσικά μας είναι απαραίτητα! Σωστό;

ΛΑΘΟΣ! Δηλαδή, λάθος αν μάθεις πως υπάρχουν και εναλλακτικές λύσεις, πολύ πιο οικονομικές και οικο-λογικές!

Σήμερα θα σας πω για τη λύση που δεν έχει φτάσει ακόμη στο ελληνικό εμπόριο, μπορούμε όμως εύκολα να προμηθευτούμε από το διαδίκτυο! Προσωπικά, έχω ενθουσιαστεί! Και κάθε φορά που ενθουσιάζομαι με κάτι, είμαι σίγουρη πως θα υπάρχει έστω κι άλλος ένας που μπορεί επίσης να ενθουσιαστεί -και γιατί όχι, να αλλάξει κι αυτός συνήθειες- μαθαίνοντας τα καλά νέα από μένα! Κι αυτό είναι κάτι που με κάνει διπλά χαρούμενη! Αξίζει λοιπόν να το μοιραστώ μαζί σας!

Το Mooncup είναι ένα επαναχρησιμοποιήσιμο "κύπελο" για την έμμηνο ρύση, με μήκος περίπου πέντε εκατοστά που φτιάχνεται από μαλακή σιλικόνη, ειδική για ιατρική χρήση. Φοριέται εσωτερικά, πολύ χαμηλότερα από τα ταμπόν, με τη διαφορά ότι ενώ τα ταμπόν απορροφούν το αίμα, το mooncup το συλλέγει. Αυτό σημαίνει ότι δεν προκαλεί ξηρότητα ή ερεθισμό και επίσης, ότι συγκρατεί πολύ μεγαλύτερη ποσότητα (τρεις φορές περισσότερη από ένα υπέρ-απορροφητικό ταμπόν). Επειδή το mooncup είναι επαναχρησιμοποιήσιμο, χρειαζόμαστε μόνο ένα, κι έτσι εξοικονομούμε χρήματα και επιπλέον δεν επιβαρύνουμε το περιβάλλον με μη ανακυκλώσιμα απορρίματα...
Για περισσότερες πληροφορίες, οδηγίες χρήσης αλλά και παραγγελία, κάντε κλικ στην εικόνα.

Η παρούσα ανάρτηση ΔΕΝ είναι διαφημιστική! Είναι απλά μια προσπάθεια να γίνουν εκείνες οι μέρες του μήνα ... πιο πράσινες!

Κίνηση για τον υποτιτλισμό των ελληνικών προγραμμάτων στην τηλεόραση

 ♥♥♥♥♥ Αναδημοσίευση από το αγαπημένο blog 

Διαμαντένια Προβλήτα ♥♥♥♥♥

"Κινητικότητα διακρίνεται τις τελευταίες ημέρες σε μια ομάδα κωφών, βαρήκοων αλλά και ατόμων που έχουν στο συγγενικό τους ή στο φιλικό τους περιβάλλον κωφούς ή βαρήκοους!"

Μου θυμίζει λίγο τίτλο δελτίου ειδήσεων, αλλά ας επιστήσουμε λίγο την προσοχή μας σε ένα και μοναδικό γεγονός!  Αν υποθέσουμε ότι όντως ήταν τίτλος ειδήσεων και παρακολουθούσαμε τον παρουσιαστή να μας το ανακοινώνει και να μας περιγράφει τί ακριβώς συμβαίνει και τί κινηση είναι αυτή! 

Εμείς θα ακούγαμε! σωστά? Σωστά! 

Όλοι! Σωστά? Λάθος!!!!! 

Η ομάδα που κυρίως θα αφορούσε αυτή η είδηση θα ήταν αποκλεισμένη και δεν θα μπορούσε να πληροφορηθεί για αυτήν την κίνηση πάρα μόνο μέσω του διαδικτύου! Για έναν και μοναδικό λόγο... Δεν υπάρχουν υπότιτλοι! Σε κάποια κανάλια βέβαια υπάρχει διερμηνεία στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα. Όχι σε όλα τα προγράμματα, αλλά τουλάχιστον έχει ξεκίνησει αν γίνεται! Ξεχνάμε όμως ότι υπάρχουν και οι μεταγλωσσικοί κωφοί. 

(Μια μικρή παρένθεση για να εξηγήσουμε την διαφορά σε μεταγλωσσικούς και προγλωσσικούς κωφούς :  Κωφός είναι αυτός που δεν μπορεί να ακούσει, ώστε να εξυπηρετήσει τον εαυτό του με βάση τα ηχητικά ερεθίσματα. Οι κωφοί μπορεί να είναι προγλωσσικοί ή μεταγλωσσικοί. Οι προγλωσσικοί Κωφοί έχουν χάσει την ακοή τους πριν την ανάπτυξη της γλώσσας, ενώ οι μεταγλωσσικοί έχασαν την αίσθηση της ακοής σε μεγαλύτερη ηλικία και αφού ήδη είχαν ακούσει και αναπτύξει τον προφορικό λόγο. Οι δύο αυτοί τύποι κωφών είναι επόμενο να χαρακτηρίζονται και από εντελώς διαφορετικές επικοινωνιακές ανάγκες. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε εδώ.)

Οι μεταγλωσσικοί κωφοί λοιπόν "εξ ορισμού", μπορούν και επικοινωνούν όπως και οι ακούοντες. Μιλάνε, διαβάζουν χείλη και δεν γνωρίζουν την Νοηματική (οι περισσότεροι τουλάχιστον) εφόσων ήδη ξέρουν τον τρόπο να επικοινωνούν!

Η κοινωνία των κωφών έχει αναπτυχθεί αρκετά, αλλά περισσότερο με πρωτοβουλία των ίδιων των κωφών. Μέσα σε πολλές ομάδες που έχουν δημιουργηθεί, υπάρχει και μια στο facebook με τίτλο "Κουφός είσαι ρε?" η οποία έχει δημιουργηθεί από την γνωστή σε αρκετούς Σοφία Κολοτούρου μέσα από ομώνυμο το blog της Κουφός είσαι, ρε? Δεν ακούς?.! 

Διάφορες συζητήσεις έχουν λάβει κατά καιρούς χώρα με τελευταία την συζήτηση περί υποτιτλισμού των Ελληνικών ταινιών, σειρών και προγραμμάτων. Ήση όπως ίσως γνωρίζετε οι περισσότεροι το Mega έχει κάνει την αρχή με τον υποτιτλισμό της σειράς "Το Νησί", την οποία παρακολουθούν φανατικά οι κωφοί! Μέσα απο την συζήτηση διάφορα μέλη της ομάδας μας ενημερώνουν ότι και σε άλλες σειρές έχει γίνει υποτιτλισμός οι οποίες όμως παίζονται τις πρώτες πρωινές ώρες, ώρες που οι περισσότεροι απο εμάς κοιμόμαστε και ως αποτέλεσμα δεν μπορούμε να τις παρακολουθήσουμε!

Μέσα απο μακροσκελείς συζητήσεις αποφασίσαμε να κινητοποιηθούμε και να στείλουμε ο καθένας προσωπικά (είτε με αντιπρόσωπο την κα. Σοφία Κολοτούρου) μια επιστολή προς όλα τα Ελληνικά Τηλεοπτικά Κανάλια, στην οποία ζητούμε τον υποτιτλισμό, αλλά εξηγούμε και τους λόγους για τους οποίους το ζητάμε!

Σας παραθέτω την επιστολή : 

"...

Καλησπέρα σας. Είμαστε μια διαδικτυακή ομάδα 107 μέχρι στιγμής ατόμων που έχουμε προβλήματα ακοής είτε εμείς είτε οι άμεσοι συγγενείς μας (κυρίως παιδιά).

Πολλοί από μας (ή τα παιδιά μας) δεν γνωρίζουμε τη νοηματική γλώσσα. Αντιθέτως, διαβάζουμε με ευχέρεια τους υποτίτλους στα διάφορα τηλεοπτικά προγράμματα.

Αποφασίσαμε να σας στείλουμε αυτή την ομαδική επιστολή για να σας πούμε ότι

γνωρίζουμε πως στο εξωτερικό είναι υποτιτλισμένο το σύνολο των ταινιών που

προβάλλονται στην τηλεόραση και αναρωτιόμαστε πότε θα προχωρήσετε κι εσείς σε

αυτό το βήμα. Γνωρίζουμε πως σήμερα η τεχνολογία είναι άμεσα διαθέσιμη και σχετικά φτηνή. Όπως γνωρίζουμε επίσης και την πρωτοβουλία του καναλιού MEGA

να υποτιτλίσει τη σειρά «Το Νησί», την οποία παρακολουθούμε οι περισσότεροι από μας φανατικά.

Έχουμε μάθει ότι το ίδιο κανάλι έχει δεσμευτεί ως προς τον μελλοντικό υποτιτλισμό όλων των προγραμμάτων του. Ελπίζουμε αυτό να γίνει σύντομα και να ακολουθήσουν και τα άλλα κανάλια.

Θα θέλαμε επίσης να εκφράσουμε τη δυσαρέσκειά μας για τη μετάδοση υποτιτλισμένων σειρών στις 4 το πρωί ή σε άλλες ακατάλληλες ώρες, όπως μάθαμε ότι είχε συμβεί με τη σειρά «Το Καφέ της Χαράς» από τον ΑΝΤ1. Αφού η τεχνολογία υπάρχει, και αφού έχει ήδη χρησιμοποιηθεί, δεν είναι κρίμα τέτοιες σειρές να περνούν απαρατήρητες μέσα στη νύχτα;

Γνωρίζουμε ότι εμείς είμαστε μόνο 107 άτομα, ωστόσο οι κωφοί και βαρήκοοι της χώρας μας αντιστοιχούν συνολικά σε έναν πολύ μεγαλύτερο αριθμό, ίσως και πάνω από 20.000 άτομα. Όλοι αυτοί θα μπορούσαν να ωφεληθούν από τους υποτίτλους. Το ίδιο θα μπορούσαν να ωφεληθούν και πολλοί από τους μετανάστες, που προσπαθούν να μάθουν τη γλώσσα μας. Εάν λοιπόν συνυπολογίσετε όλο αυτό το πλήθος ατόμων, θα δείτε ότι ανέρχονται συνολικά σε μια σημαντική τηλεοπτική μερίδα κοινού, που είναι σήμερα αποκλεισμένη από τα τηλεοπτικά προγράμματα και κυριολεκτικά διψάει για να τα δει υποτιτλισμένα.

Ειδικότερα υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για τις ταινίες του Ελληνικού Κινηματογράφου, που επίσης γνωρίζουμε ότι έχουν υποτιτλιστεί ήδη σε μεγάλο αριθμό και μάλιστα είχαν διανεμηθεί πριν από 3-4 χρόνια με το περιοδικό «Τηλεθεατής».

Τέλος, υπάρχει και μεγάλο ενδιαφέρον για την παρακολούθηση ειδήσεων με υποτίτλους, μια και οι σημερινές ειδήσεις «για άτομα με πρόβλημα ακοής» είναι ειδήσεις που οι περισσότεροι από μας (αλλά και από πολλούς βαρήκοους και μεταγλωσσικούς κωφούς) δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε καθώς δεν γνωρίζουμε τη νοηματική γλώσσα. Αντιθέτως, ένα δελτίο ειδήσεων και με υποτίτλους (ας έχει και νοηματική ταυτόχρονα, δεν μας πειράζει) θα μπορούσε να καλύπτει τις ανάγκες τις δικές μας αλλά και όλων των άλλων προαναφερθέντων ομάδων τηλεθεατών.

Κλείνουμε την επιστολή πιστεύοντας ότι θα έχουμε την προσοχή και την ανταπόκρισή σας.

Με εκτίμηση

Εκ μέρους της ομάδας «Κουφός είσαι ρε;» (θα μας βρείτε στο facebook με αυτή την ονομασία)

Σοφία Κολοτούρου, συγγραφέας του βιβλίου «Κουφός είσαι ρε; Δεν ακούς;» , εκδόσεις ΚΨΜ,www.sofiakolotourou.gr"

(Για λόγους προσωπικών δεδομένων τα ονόματα των υπόλοιπων προσυπογραφόντων έχουν σβηστεί και έχει μείνει μόνο της Σοφίας, η οποία και έχει συντάξει την επιστολή )

Η επιστολή θα ξεκίνησει να αποστέλλεται απο σήμερα απο όσους είμαστε μέλη της ομάδας και αναμένουμε να δούμε αν θα έχουμε κάποια ανταπόκριση!

Ελπίζω να μην σας κούρασα με την σχετικά μεγάλη ανάρτηση, αλλά δεν μπορούσε να λείπει μια τέτοια ενημέρωση απο το βλογάκι μου, μιας και μεγάλο μέρος τους αναφέρεται και στην αγαπημένη μου Αθηνά! 

Θα χαρώ ιδιαίτερα αν κάποιος απο εσάς μας βοηθήσει σε αυτή μας την κίνηση, είτε με αναδημοσίευση της επιστολής στο blog του, είτε στέλνοντας την επιστολή στα Ελληνικά Τηλεοπτικά Κανάλια (να τονίσω ότι υπάρχει λίστα με τις διευθύνσεις για διευκόλυνση και μπορώ να την στείλω σε όποιον θέλει), είτε να ενημερώσει φίλους και γνωστούς μέσω των διαφόρων κοινωνικών δικτύων που είμαστε ο καθένας!

Φιλιά Διαμαντένια σε όλους και ας ελπίσουμε ότι θα έχουμε κάποιο αποτέλεσμα!

 

♥♥♥♥♥♥

Τα δικά μου φιλιά είναι πλεκτά (αλίμονο) και δεν ελπίζω, είμαι σίγουρη πως θα υπάρξει αποτέλεσμα!!!

Έλα στη θέση μου ... Angie!

Έλαβα το μήνυμά της αρκετές μέρες πριν το Πάσχα... ήταν η δεύτερη που μου απάντησε στην απελπισμένη μου έκκληση για συμμετοχή στο "Έλα στη θέση μου..." (μένει μια ακόμη συμμετοχή, σας προειδοποιώ...).
Με διαβάζει και την διαβάζω... είναι από τους ανθρώπους που ακολουθούν την αγάπη τους για την δημιουργία και την κάνουν μόνιμη απασχόληση... δεν μπορώ, λοιπόν παρά να την θαυμάζω!
Αν και η ίδια μιλά μόνο για την ζωγραφική, όπως θα διαπιστώσετε όταν επισκεφθείτε το blog της, δεν περιορίζεται μόνο σε αυτό... 
Σας αφήνω να απολαύσετε την ίδια και τις δημιουργίες της και τα συμπεράσματα δικά σας, όπως κάθε φορά, άλλωστε...
Παραχωρώ λοιπόν τη θέση μου, στην Angie! 

• Τι είναι αυτό που σε κάνει να ανυπομονείς να ξεκινήσεις τη μέρα σου;

Αν και μου αρέσει πολύ να μένω κάτω από το ζεστό μου παπλωματάκι και να χουζουρεύω, ανυπομονώ να αρχίσει η μέρα μου για να πιάσω τα πινέλα και τα χρώματα και συγχρόνως να απολαύσω ένα φλιτζάνι ζεστό καφέ με άρωμα φουντούκι! 

• Τι αγαπάς περισσότερο στο μέρος που ζεις;

Με τη Θεσσαλονίκη είμαι ερωτευμένη! Δεν την αποκαλούν άδικα την πιο ερωτική πόλη άλλωστε! Αγαπώ κάθε της γωνιά, κάθε δρομάκι, κάθε γειτονιά...έχω παντού αναμνήσεις! Αλλά αυτό που δεν θα βαρεθώ ποτέ να κάνω όσα χρόνια κι αν περάσουν είναι να κάθομαι στην παραλία μπροστά στο κύμα (δεν μυρίζει πάντα ο Θερμαϊκός βρε παιδιά!) με μια μπύρα στο χέρι, και απλά να κοιτάζω τον Λευκό Πύργο, τα καραβάκια, τον κόσμο, να ακούω τον τύπο με την κιθάρα που κάθεται δίπλα μου παρ' ότι είναι λίγο φάλτσος!  Μόνο εκεί μπορώ και ηρεμώ! 

• Τι σε κάνει περήφανη για τον εαυτό σου σήμερα;

Περήφανη νιώθω που μετά από 4 χρόνια σπουδών και πτυχιούχος πλέον Φιλοσοφικής κατάφερα να ασχοληθώ με αυτό που πραγματικά προοριζόμουν να κάνω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τη ζωγραφική! Δεν επεδίωξα να "βολευτώ" αλλά επέλεξα κάτι "αβέβαιο" που όμως με γεμίζει απόλυτα! Δεν πήρα τον εύκολο δρόμο αλλά τον δρόμο της συνεχούς αναζήτησης. Δεν ξέρω αν θα το μετανιώσω...αλλά τουλάχιστον εγώ θα έχω προσπαθήσει!

• Τι σε έκανε να γελάσεις δυνατά τελευταία φορά και πότε;

Πριν λίγες μέρες ακούγοντας τον Πρωθυπουργό σε μια προσπάθεια να μας πείσει ότι βγαίνουμε απ' την κρίση να λέει ότι "ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ"...ναι συμφωνώ, λεφτά υπάρχουν μόνο που δεν τα έχουμε εμείς!

• Τι (θα) σε έκανε να φωνάξεις ενθουσιασμένη "ΜΠΡΑΒΟ";

Το "ΜΠΡΑΒΟ" είναι μια λέξη που λέω συχνά γιατί όλοι χρειαζόμαστε ενθάρρυνση και επιβράβευση...δεν θα με ακούσετε να το λέω όμως σε κάποιον που δεν το αξίζει. Πρόσφατα αναφώνησα ένα μεγάαααλο "μπράβο" που συνοδευόταν και από ένα μεγάααλο "ευχαριστώ" στον αδερφό μου που έφτιαξε το blog μου!!! Ήμουν άσχετη με τον blogoκοσμο, το ομολογώ!!!

• Αν ήξερες πως θα πετύχει 100%, τι θα έκανες για να είσαι περισσότερο ευτυχισμένη;

Θα γυρνούσα πίσω τον χρόνο.

• Γιατί δεν το κάνεις;;; 

Δεν έχω βρει ακόμα τη Χρονομηχανή αλλά πού θα μου πάει, θα την ανακαλύψω!!! Με λίγη καλή θέληση και βοήθεια από αγαπημένους ανθρώπους όλα γίνονται!

Angie, χαίρομαι πολύ που ήρθες στη θέση μου και δίνεις την ευκαιρία σε νέους αναγνώστες να γνωρίσουν εσένα και τις δημιουργίες σου... Θεωρώ πως είσαι από τους πολύ τυχερούς ανθρώπους αφού όπως λες ασχολείσαι "με αυτό που πραγματικά προοριζόσουν να κάνεις από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου"!!! Μπράβο σου και καλή συνέχεια!

♥♥♥♥♥♥♥♥
Όσοι θέλουν να πάρουν μέρος στη σειρά αναρτήσεων

"Έλα στη θέση μου ..."

απλά ας μου στείλουν τις απαντήσεις τους,

μαζί με 1-3 φωτογραφίες,

στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση.

Θα χαρώ πολύ! Πάρα πολύ!

♥♥♥♥♥♥♥♥

Τότε...

http://www.aeginaportal.gr/eidiseis/ekklisiastika/5673-2011-04-23-08-15-42.html

Φεύγαμε για Αίγινα με το που χτυπούσε το κουδούνι του σχολείου για να σχολάσουμε την Παρασκευή πριν του Λαζάρου...
Στην αρχή, στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού, αργότερα στο δικό μας, παρακολουθούσα όλη τη σειρά των ετοιμασιών, μέσα σ' αυτό το εορταστικό κλίμα της σίγουρης χαράς που σιγοκαίει κάτω από τη θλίψη των ημερών ... μια γνήσια θλίψη που δεν καταλάβαινα τότε (τώρα;) από που πηγάζει.
Ακολουθούσα τη γιαγιά στην εκκλησία -αποκλειστικό μου προνόμιο, μάλλον επειδή τ' αδέρφια μου ήταν αρκετά μικρότερα- με το πτυσσόμενο σκαμνάκι παραμάσχαλα, κάθε απόγευμα της Μεγάλης Εβδομάδας. Έστηνα το σκαμνάκι στο μικρό κενό δίπλα από το στασίδι της γιαγιάς και παρακολουθούσα μέσα από τη σύνοψη ... Τα συναισθήματά μου εκείνες τις ώρες πολύ δυνατά, μα και ανείπωτα! Θησαυρός που φυλώ, πολύτιμος!
Στο σπίτι θα βάφαμε τα αυγά, παρακαλώντας να μην ραγίσουν και καμαρώνοντας για το τελικό αποτέλεσμα, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα τις μυρωδιές από τα τσουρέκια που ψήνονταν στο εργαστήριο του ζαχαροπλαστείου κάτω από το σπίτι και που μας έσπαγαν τη μύτη... Τη μύτη και το στομάχι που νήστευε...
Στα σοκολατένια αυγά -δώρα από θείες- ψάχναμε τα μικρά σοκολατάκια-ελίτσες, όπως τα λέγαμε- λιχουδιές επιτρεπτές και τη Μεγάλη Εβδομάδα, μια και ήταν από σοκολάτα υγείας και κάποια ταλαίπωρα, μικρά, κοτοπουλάκια από τον πρόδρομο του σημερινού felt... με κάποια φαντασία! Με το χρωματιστό "χόρτο" που επίσης βρίσκαμε μέσα στα αυγά, φτιάχναμε αυτοσχέδιες φωλιές και ιστορίες... που μας κρατούσαν παρέα στο παιχνίδι για ώρες ... για μέρες... Τα ίδια τα σοκολατένια αυγά, όμως, αν και από την ίδια σοκολάτα, θα τα τρώγαμε από την Κυριακή του Πάσχα...
Τα εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής, στην συγκεκριμένη εκκλησία, τα έψελναν πάντα -όσο θυμάμαι- γυναίκες! Δεν έχει υπάρξει ούτε μια φορά που να μην έχω τουλάχιστον βουρκώσει... Δεν έχει υπάρξει ούτε μια φορά που να μην έχω δώσει άπειρες ευχές στη γυναίκα που με την χαρακτηριστική της φωνή σημαδεύει τις αναμνήσεις της ζωής μου... παιδικές, ενήλικες... Της εύχομαι να 'ναι καλά, για να μπορεί να κάνει το ίδιο και του χρόνου!
Το βράδυ, παρακολουθούσαμε την περιφορά από το μπαλκόνι της γιαγιάς... ο φόβος ότι θα καταρρεύσει από το βάρος μας, έμεινε σκιά στο υποσυνείδητο, ακόμα και μετά την αναστήλωση του σπιτιού... Ανάβαμε τα κεράκια μας, σβήναμε τα φώτα, το ίδιο έκαναν και όλα τα σπίτια και τα μαγαζιά της παραλίας και η νύχτα φωτιζόταν μόνο από τα κεριά.
Το βράδυ της Ανάστασης η αναμονή έπαιζε με την υπομονή μας... Φορούσαμε τα καλά μας, αυτά που μας είχε αγοράσει η νονά και πηγαίναμε για το Χριστός Ανέστη. Τα βαρελότα και τα βεγγαλικά έκαναν τη νύχτα μέρα... και μετά αγωνιζόμασταν να φέρουμε το Φως στο σπίτι!
Την Κυριακή σουβλίζαμε στον δικό μας κήπο. Ευτυχώς, πάντα είχαμε αρκετά χέρια να γυρίζουν τη σούβλα, αν και συνήθως εμείς τα μικρότερα, που αργούσαμε να ξυπνήσουμε το πρωί, δεχόμασταν τα πειράγματα των μεγαλύτερων...

Το Πάσχα στην Αίγινα έχει ένα πολύ ιδιαίτερο άρωμα... αυτό των παιδικών μου χρόνων και είμαι παραπάνω από ευτυχισμένη που το άρωμα αυτό μπορώ να το μυρίζω ακόμη και να το ξαναζώ μέσα από τις αισθήσεις των παιδιών μου!

Ευχαριστώ!

... και καλή αντάμωση!!!

Η Μεγάλη Εβδομάδα περιλαμβάνει για μένα και αποχή από το internet.... Για λίγες ώρες θα είμαι ακόμη δικτυωμένη και μετά, θα τα ξαναπούμε μετά την Ανάσταση!

Όπου και αν πάτε, ό,τι κι αν κάνετε, να περάσετε πανέμορφα, όπως ο καθένας μας το ορίζει, να ξεκουραστείτε και ... καλή αντάμωση!!!

Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση!

Έλα στη θέση μου ... Maria Z. !

Η χαρά μου ήταν και συνεχίζει να είναι πολύ μεγάλη, όταν, μετά από την τελευταία μου ανάρτηση σπεύσατε να μου στείλετε κι άλλες συμμετοχές για τη σειρά "Έλα στη θέση μου...". Ως τώρα, οι νέες συμμετοχές είναι τρεις, οπότε πριν εξαντληθούν κι αυτές, είμαι σίγουρη πως θα αρχίσουν να φτάνουν κι άλλες...
Η πρώτη που μου έστειλε μήνυμα ήταν η Maria Z.
Είναι από τις σχετικά πρόσφατες γνωριμίες μου στην blogόσφαιρα και ομολογώ δεν προλαβαίνω να παρακολουθώ τις δημιουργίες της στα πολλαπλά ιστολόγιά της με τα ποικίλα θέματα... Μαρία μου, κι αν ξεχάσω κάτι από τα πολλά με τα οποία ασχολείσαι, συγχώρεσέ με, διόρθωσέ με και συμπλήρωσέ με!!!
Το κύριο blog της είναι το Keep Thinking όπου αναρτά τις κατασκευές της κατά κύριο λόγο. Όπως όμως λέει και η ίδια, θα την βρούμε και στο Greecycle, "ένα forum που σκοπό του έχει την ανακύκλωση πραγμάτων... Με το να χαριστούν πράγματα, να δωθούν με λίγα χρήματα πράγματα που δεν χρειαζόμαστε πια, με την κατασκευή χρήσιμων αντικειμένων από "άχρηστα" υλικά", όπως γράφει η ίδια. Θα τη βρούμε και στο Βήμα - Βήμα, μια πολύτιμη "τράπεζα" με αναρτήσεις-οδηγίες για παντός είδους κατασκευές στην οποία μπορεί να συμμετέχει όποιος θέλει και διαθέτει ανάλογο θέμα. Και φυσικά, δεν σταματά εδώ! Θα τη βρούμε και στην Δανειστική Βιβλιοθήκη, "μια προσπάθεια να μοιραστούμε την γνώση, την ευχαρίστηση, την τροφή του μυαλού και ό,τι άλλο προσφέρει ο μαγικός κόσμος των βιβλίων! Μπορείτε να δανείσετε τα βιβλία σας ή να δανειστείτε από άλλους! Δεν υπάρχει περιορισμός δανεισμού! Ας ενώσουμε όλοι μαζί τις βιβλιοθήκες μας για να γίνει όλη η Ελλάδα και η Κύπρος μια μεγάλη Δανειστική Βιβλιοθήκη!". Συνεχίζουμε... με το Χαρίζεται, "ένα blog που σκοπό του έχει την ανακύκλωση των άχρηστων (για εμάς) πραγμάτων". Και... ταρά-τατάμ... παρακαλώ τα τύμπανα να χτυπήσουν θριαμβευτικά, (νομίζω πως) ολοκληρώνουμε με το Collections of life, το οποίο συγκεντρώνει και αποτυπώνει ... κάθε είδους συλλογή!

Και πριν μου κουραστείτε και φύγετε, κλείνω την εισαγωγή (!!!), φεύγω για λίγο, για να ... έρθει η Μαρία στη θέση μου!

• Τι είναι αυτό που σε κάνει να ανυπομονείς να ξεκινήσεις τη μέρα σου;

Η Δημιουργία!!! Λατρεύω να δημιουργώ και κάθε μέρα ανυπομονώ να φτιάξω κάτι, ακόμα κι αν αυτό είναι μόνο το φαΐ της ημέρας!!!
Βέβαια αν εκτός από το φαΐ δημιουργήσω και κάτι ακόμα είμαι τρισευτυχισμένη!!! Λατρεύω να ανοίγω το κατασκευοντούλαπό μου και να διαλέγω τα επόμενα υλικά για τις δημιουργίες μου!!!

• Τι αγαπάς περισσότερο στο μέρος που ζεις;

Λατρεύω τα δέντρα, τα πουλιά, την θάλασσα, την φύση γενικώς και δόξα το Θεό είμαι σε ένα μέρος που ενώ είναι σε απόσταση αναπνοής από την πόλη μου προσφέρει απλόχερα όλα τα παραπάνω!!! Νομίζω είναι ένα πολύτιμο δώρο η φύση που πρέπει να την προστατεύσουμε με νύχια και με δόντια (μη σας δω να πετάτε σκουπίδια κάτω γιατί θα γίνω έξαλλη)!!!

• Τι σε κάνει περήφανη για τον εαυτό σου σήμερα;

Η οικογένειά μου!!! Είναι ιδιαίτερα δύσκολο να συντηρείς μια οικογένεια τη σήμερον ημέρα!!! Θεωρώ ότι το να μπορείς να έχεις μια υγιή οικογένεια και αξιολάτρευτα παιδιά και να προσπαθείς πάντα να τους δώσεις όσο περισσότερα και σωστότερα εφόδια μπορείς είναι από μόνο του ένα κατόρθωμα!!! Γι αυτό θαυμάζω όλους τους γονείς που προσπαθούν για τα παιδιά τους και μέσα σε αυτούς κι εμένα!!!! Αν δεν ήταν τα παιδιά μου πολλά από τα πράγματα που καταπιάνομαι σήμερα δεν θα τα ήξερα καν!!!
Είμαι πολύ περήφανη γι αυτό!

• Τι σε έκανε να γελάσεις δυνατά τελευταία φορά και πότε;

Γελάω με τα πάντα!!! Με οτιδήποτε μπορεί να φανεί αστείο και ιδιαίτερο και πάντα γελάω δυνατά!!!! Δεν μπορώ να συγκρατήσω το γέλιο μου και πολλές φορές είναι και Μενεγακικό (ξέρεις αυτό που γελάς και σκουντάς τον διπλανό σου ο οποίος ουσιαστικά μετατοπίζεται από το σπρώξιμο) Μου βγαίνει αυθόρμητα!!!

• Τι (θα) σε έκανε να φωνάξεις ενθουσιασμένη "ΜΠΡΑΒΟ";

Οποιαδήποτε προσπάθεια!!! Όταν βλέπω ανθρώπους και ιδιαίτερα τα παιδιά μου να προσπαθούν για κάτι φωνάζω πάντα Μπράβο!!! Δεν υπάρχει καλύτερη κινητήριος δύναμη από αυτή!!! Δίνει σε όλους τους ανθρώπους την ώθηση να προσπαθήσουν ακόμη περισσότερο γι αυτό που κάνουν ακόμη κι όταν το κάνουν πραγματικά καλά!!!

• Αν ήξερες πως θα πετύχει 100%, τι θα έκανες για να είσαι περισσότερο ευτυχισμένη;

Το κάνω ήδη !!! Είμαι ευτυχισμένη με το να είμαι μαζί με την οικογένεια μου και με το να δημιουργώ!!! Αυτά και μόνο με γεμίζουν ευτυχία και ικανοποίηση!!! Δεν χρειάζομαι πραγματικά τίποτε άλλο για να είμαι περισσότερο ευτυχισμένη!!!

• Γιατί δεν το κάνεις;;;

Επειδή σε αυτό απάντησα παραπάνω κι επειδή αυτού του είδους η συνέντευξη μου άρεσε και στεναχωριέμαι που τελειώνει προ(σ)καλώ όλους να μου κάνετε ερωτήσεις (ξέρετε οι ερωτήσεις του κοινού χα χα χα χα) κι εγώ θα απαντήσω παρακάτω στα σχόλια!!!

Στις φωτογραφίες έβαλα μερικές από τις δημιουργίες μου και αυτό το υπέροχο αυτί που βλέπεται στη μια, ναι, είναι δικό μου!!!


Ευχαριστώ πολύ την Χριστιάνα για την φιλοξενία και την υπέροχη αυτή ιδέα προκειμένου να γνωριστούμε καλύτερα!!!

Μαρία, σ' ευχαριστώ ιδιαιτέρως που δέχτηκες να σε φιλοξενήσω σήμερα εδώ, και ακόμη περισσότερο, για το γούρι, που είμαι σίγουρη πως θα φέρεις στη συνέχεια της σειράς αυτής αναρτήσεων! Σου εύχομαι να τροφοδοτείς καθημερινά την ευτυχία σου...!!!

♥♥♥♥♥♥♥♥

Όσοι θέλουν να πάρουν μέρος στη σειρά αναρτήσεων

"Έλα στη θέση μου ..."

απλά ας μου στείλουν τις απαντήσεις τους,

μαζί με 1-3 φωτογραφίες,

στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση.

Θα χαρώ πολύ! Πάρα πολύ!

♥♥♥♥♥♥♥♥

Έλα στη θέση μου ...!

Α, έλα, κρατήσου λίγο και μην κάνεις scroll down για να δεις ποιος θα είναι ο σημερινός μου φιλοξενούμενος που (σκοπίμως) σου απέκρυψα στον τίτλο ... Αφού ξέρω και ξέρεις κι εσύ πως κατά βάθος, έχεις τη δύναμη να συγκρατηθείς!
Όχι; Ανυπομονείς; Ας το κάνω λοιπόν λίγο πιο εύκολο...
Τον σημερινό καλεσμένο δεν τον γνώρισα εδώ, στην blogόσφαιρα! Κατά ένα πολύ μυστήριο τρόπο, δεν τον γνώρισα ούτε και στον "πραγματικό" κόσμο! Γιατί ο σημερινός μου καλεσμένος, απλά ... ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ! Αλήθεια, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, με την παλιά, κυριολεκτική έννοια της έκφρασης κι όχι όπως μπορεί καμιά φορά να το εννοούμε σήμερα...
Οι συμμετοχές σας, όσες μου είχατε στείλει ως τώρα και με πολλή χαρά λάμβανα, τελείωσαν! Καπούτ! Δι έντ! Φινίτο! Τις δημοσίευσα όλες και άλλες δεν έχω!
Στην σπάνια περίπτωση που στείλατε e-mail και δεν έχει γίνει ανάρτηση, τότε ο Γιαχούς μου έπαιξε πάλι ... βρόμικο παιχνίδι και έφαγε το μήνυμά σας! Θα κάνετε τον κόπο να το ξαναστείλετε; Ε;
Κι αν η στήλη αυτή σας άρεσε, όπως μου γράφατε, καλά θα κάνετε να σπεύσετε να με τροφοδοτήσετε το συντομότερο, με υλικό!!!

Ναι, σε σένα το λέω! Αφού σου άρεσε να διαβάζεις τα όσα έγραφε κάποιος άλλος, ή να γνωρίζεις, ή να αναγνωρίζεις κάποιον blogger μέσα από τις λίγες ή περισσότερες γραμμές που έγραφε εδώ, σκέψου πως σίγουρα υπάρχουν κάποιοι που θα τους άρεσε να διαβάσουν και για σένα... Μη μου αρνείσαι, λοιπόν, αφιέρωσε λίγο από τον χρόνο σου, απάντησε τις λίγες ερωτήσεις που θα βρεις πιο κάτω και στείλε τις μαζί με 1-3 φωτογραφίες (αν θες) για να τις φιλοξενήσω με αγάπη εδώ.

• Τι είναι αυτό που σε κάνει να ανυπομονείς να ξεκινήσεις τη μέρα σου;
• Τι αγαπάς περισσότερο στο μέρος που ζεις;
• Τι σε κάνει περήφανη για τον εαυτό σου σήμερα;
• Τι σε έκανε να γελάσεις δυνατά τελευταία φορά και πότε;
• Τι (θα) σε έκανε να φωνάξεις ενθουσιασμένη "ΜΠΡΑΒΟ";
• Αν ήξερες πως θα πετύχει 100%, τι θα έκανες για να είσαι περισσότερο ευτυχισμένη;
• Γιατί δεν το κάνεις;;;

 

Σήμερα έλαβα δυο δώρα μαζεμένα, από το Pay it forward! Επιτέλους, αναφώνησε η νεραϊδομάγισσα μόλις της το ανακοίνωσα! Το πόσο ... καθυστερημένο είναι το τοπικό μας ταχυδρομείο, είναι γνωστό ... στα πέρατα του κόσμου! Αυτό, ούτε θα το αναλύσω σε επόμενη ανάρτηση (ησύχασε!) ούτε και θα το σχολιάσω περαιτέρω... το αναφέρω απλά, σαν γεγονός!

Τα δυο πακετάκια έκρυβαν θησαυρούς που μου έφτιαξαν (και αυτά) τη μέρα!

Ξωτικό και νεραϊδομάγισσα, σας ευχαριστώ πολύ-πολύ!!!

 

Από την Pink Dreamer!

Από την Ιωάννα!
Ιωάννα, θα έχω πρόβλημα... οικογενειακό! Δεν θα προλαβαίνω να τα φοράω,
μια και μόλις τα είδαν οι κόρες μου, ξετρελάθηκαν!

 

 

Υ.Γ. Ποιος καλός άνθρωπος θα μου πει γιατί δεν εμφανίζονται όλες και ολόκληρες οι καρτελίτσες μου πάνω-πάνω, καθώς και (ε, τι, μισές δουλειές θα κάνουμε;;) πως μπορώ να το διορθώσω;;;

Η αλήθεια είναι...

... πως οι εθνικές εορτές και αργίες παντός είδους με αποσυντονίζουν, ιδίως όταν συνδυάζονται με απανωτές συναντήσεις με φίλους και συγγενείς, με παιδικά πάρτι, με αλλαγή του καιρού από χειμώνα σε άνοιξη, με μια δική μου ανάγκη, τελικά, να συντονιστώ και με άλλου είδους ασχολίες ...
... πως όσες φορές έχω σταματήσει να γράφω εδώ, για οποιονδήποτε λόγο, μετά δυσκολεύομαι να ξαναβρώ το ρυθμό μου ... 
... πως είμαι καλά, ίσως πιο καλά από ποτέ... (και ευχαριστώ πάρα πολύ όσους νοιάστηκαν και ανησύχησαν με την απουσία μου, αλλά και όσους δεν ανησύχησαν ;-) ...
... πως γέλασα με την καρδιά μου με τα ψέματα της πρωταπριλιάς που δέχτηκα και που είπα, αν και με την αλήθεια περνάω καλύτερα ...
... πως εμείς καθορίζουμε την αλήθεια μας κι εγώ ανακαλύπτω μια νέα, μα και τόσο μα τόσο παλιά ...

Έλα στη θέση μου ... Meggie!

Με κάποιους ανθρώπους σε δένει κάτι απροσδιόριστο, αρχικά, σε τραβά κοντά τους κάτι τυχαίο -ίσως όχι και τόσο- και σε κρατά κοντά τους, σίγουρα όχι η συνήθεια, μα η επιβεβαίωση πως η "απόσταση" είναι κάποιες φορές -αν όχι πάντα- κάτι πολύ σχετικό!
Η ίδια μου έγραψε πως της αρέσει πολύ "η συμμετοχή που αναζητώ κυρίως με αυτούς που επικοινωνώ". Με τη meggie, λοιπόν, ένιωσα από την αρχή πως επικοινωνώ. Τα μηνύματα δείχνουν πως αυτό είναι αμοιβαίο και αυτό είναι κάτι που αγαπώ πολύ σ' αυτό το χώρο που ονομάζουμε blogόσφαιρα...
Ώρα να κάνω λίγο στην άκρη... Ώρα να έρθει στη θέση μου η meggie...

• Τι είναι αυτό που σε κάνει να ανυπομονείς να ξεκινήσεις τη μέρα σου;

Ο πρωινός πρώτος καφές. Απόλαυση τεράστια της καθημερινότητάς μου.

• Τι αγαπάς περισσότερο στο μέρος που ζεις;

Τη θάλασσα. Είναι τόσο κοντά μου αν και δεν έχω πάντα το χρόνο να πηγαίνω κοντά της. Μόνο όμως που την νιώθω μια αναπνοή μακριά μου με φτάνει.

• Τι σε κάνει περήφανη για τον εαυτό σου σήμερα;

Τα παιδιά μου. Πολύ περήφανη είναι η αλήθεια. Όχι με την έννοια της ιδιοκτησίας αλλά το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής μου που είχα και έχω ενεργό ρόλο.

• Τι σε έκανε να γελάσεις δυνατά τελευταία φορά και πότε;

Η κόρη μου. Η «γάτα» μου με κάνει να γελάω όταν ακούω τις «ατάκες» της οι οποίες είναι αιφνιδιαστικές και εύστοχες, τις δε περισσότερες φορές έχουν στόχο εμένα. Την τελευταία φορά που είπα πως σχεδιάζω να πάω για καφέ, χωρίς να με κοιτάξει, είπε: μαμά, να προετοιμαστείς καλά ..

• Τι (θα) σε έκανε να φωνάξεις ενθουσιασμένη "ΜΠΡΑΒΟ";

Η προσπάθεια ενός μικρού παιδιού.

• Αν ήξερες πως θα πετύχει 100%, τι θα έκανες για να είσαι περισσότερο ευτυχισμένη;

Θα φωτογράφιζα τον «κόσμο» που βλέπω με τα δικά μου μάτια.

• Γιατί δεν το κάνεις;;;

 Φοβάμαι.



Μeggie, σ' ευχαριστώ πάρα πολύ που δέχτηκες να έρθεις στη θέση μου... Σου εύχομαι η αγάπη σου να ξεπεράσει κάθε φόβο... και ν' ανθίσει σαν την όμορφη τουλίπα που στολίζει τη σελίδα σου, δίνοντας χρώμα και φως!

♥♥♥♥♥♥♥♥

Όσοι θέλουν να πάρουν μέρος στη σειρά αναρτήσεων

"Έλα στη θέση μου ..."

απλά ας μου στείλουν τις απαντήσεις τους,

μαζί με 1-3 φωτογραφίες,

στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση.

Θα χαρώ πολύ! Πάρα πολύ!

♥♥♥♥♥♥♥♥

Μίλησε κανείς για δημιουργικότητα;;;

Σιγά που θα κρατιόμουν... Αφού σας είχα κάνει ήδη μια πρώτη νύξη και μερικοί από εσάς είχαν και την καλοσύνη να με ενθαρρύνουν. Ξέρετε, δεν θέλω πολύ σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις. Αντιδρώ σαν μικρό παιδί που του προτείνεις να φάει παγωτό μέσα στα χιόνια... υπάρχει περίπτωση να σου πει όχι;
Καθίστε αναπαυτικά -θα πάρει ώρα, αναμενόμενο και με σχετική προειδοποίηση- πάρτε κοντά και καφέ, τσάι, ποτό ή ό,τι άλλο τραβάει η ψυχή σας...
Η δική μου ψυχή με τραβούσε στη δημιουργία από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου!
Δήλωση!
Αυτό ήταν; Τελειώσαμε; Χα! Μόλις αρχίσαμε, φίλτατη/ε!
Το να φτιάχνω πράγματα με τα χέρια μου, ήταν για μένα η ψυχοθεραπεία μου -ποτέ δεν είναι αρκετή! Με βοηθούσε να αδειάσω το μυαλό μου, να μηρυκάσω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου, τα γεγονότα και τις αντιδράσεις μου. Με έσωσε από ύπουλη, πλην όμως, σχεδόν βέβαιη, κρίση (!!;;!!) αρκετές φορές. Για να τελειώνουμε με τα εισαγωγικά και να το κάνω όσο πιο σαφές μπορώ, χωρίς τη δημιουργική μου πλευρά, δεν θα ήμουν εγώ! Θα ήταν μια άλλη, με μια πλευρά λιγότερη! Μισή!
Ήμουν το αγαπημένο παιδί της καθηγήτριας των Καλλιτεχνικών, η οποία, καλή της ώρα, όπου και να 'ναι, με έμαθε πολλά! Ήμουν το σπασικλάκι, που δεν ξεχνούσα ποτέ το μπλοκ ζωγραφικής ή ακουαρέλας και όλα τα άλλα σύνεργα, στο μάθημά της.
Όταν τα Γυμνασιακά χρόνια τέλειωσαν, μαζί τους και ο κύκλος των Καλλιτεχνικών, βρήκα καταφύγιο στην κατασκευή κοσμημάτων με συνθετικό πηλό (Cernit, Fimo...), γι' αυτό και τρέφω μια ιδιαίτερη αδυναμία σήμερα στα αριστουργήματα -κάποια για φάγωμα!- που βλέπω να φτιάχνουν οι φίλες της blogογειτονιάς! Επέμενα να τα πουλώ σε φίλους και συγγενείς για να βγάζω το χαρτζιλίκι μου, αλλά και να χαρίζω πολλά από αυτά. Έχω κρατήσει μόνο ένα ζευγάρι μακριά σκουλαρίκια με μαύρες καρδιές...
Έφτιαξα αφίσες για σχολικές εκδηλώσεις και εκδηλώσεις του Λαογραφικού Μουσείου στο νησί.
Τον έρωτα για το πλέξιμο ... θα πεταχτείτε εδώ να τον θυμηθείτε, για να μην επαναλαμβάνομαι... Παιδικός έρωτας που κρατά ακόμα και μάλλον θα με συντροφεύει για μια ζωή!
Παντός είδους πλεκτά βραχιολάκια από κλωστές και κορδόνια, μακραμέ με χάντρες ή χωρίς, ήταν απασχόληση, κυρίως καλοκαιρινή και με αφορμή τις κόρες μου, τα ξαναθυμήθηκα πρόσφατα!
Επίσης, με αφορμή τις κόρες μου, ψάχνοντας να βρω, χωρίς αποτέλεσμα, μπομπονιέρες που να είναι πρωτότυπες και προσιτές (ταυτόχρονα!) για τη βάφτισή τους (επιφυλάσσομαι για φωτογραφίες λόγω τεχνικών δυσκολιών...), ξεκίνησα να φτιάχνω και μπομπονιέρες για φίλους και όχι μόνο.

Την ίδια εποχή γεννήθηκαν τα Χειροτεχνήματα!

Απλά έδωσα ένα όνομα σ' αυτό που αγαπούσα να κάνω και που άρχισε να έχει απήχηση, να στέκεται δειλά-δειλά στα πόδια του και να κάνει τα πρώτα του βήματα. Ακόμα και η ετικέτα, αυτοσχέδια!
Εκείνη την εποχή, έφυγαν πολλές δημιουργίες από τα χέρια μου για να βρουν ανθρώπους (φίλους ή συγγενείς φίλων και συγγενών) που μπορεί να μην γνώρισα ποτέ, όμως έχουν ένα κομμάτι από μένα και πάντα τους σκέφτομαι με αγάπη. Ζωγραφική σε μεταξωτό (γραβάτες, φουλάρια), πασχαλινές λαμπάδες, πρωτοχρονιάτικα γούρια, πλεκτές τσάντες και τσαντάκια, θήκες για κινητό, κοσμήματα...

Τι έγινε και σταμάτησε σιγά-σιγά; Μια ο χρόνος, που ήταν περιορισμένος, γιατί είχα τα παιδιά μικρά και λίγη βοήθεια λόγω απόστασης (είχαμε μετακομίσει ήδη στο ... 3ο κατά σειρά σπίτι), μια ο χώρος, που επίσης δεν υπήρχε και έπρεπε κάθε φορά ό,τι απλώνω να το μαζεύω (οι καλλιτέχνες θα με νιώσουν), σε συνδυασμό με την πίεση (μυστικό Νο 243, υπόλοιπο από προηγούμενη ανάρτηση: δεν αντέχω την πίεση!) για να προλάβω, όταν για παράδειγμα τύχαιναν δύο βαφτίσεις με πολλές μπομπονιέρες, και ίσως νέα ενδιαφέροντα που μου χτύπησαν την πόρτα και με έφεραν σε επαφή με άλλους ανθρώπους, οδήγησαν στο σταδιακό σβήσιμο της πρώτης ... απόπειρας.
Από τότε, οι δημιουργίες πάρα πολλές, μα μένουν στα χέρια της στενής οικογένειας και των καλών φίλων! Για την ώρα. 
Στις πιο πρόσφατες, είναι το δέσιμο με ασημένιο σύρμα των κρυστάλλων που αγαπώ να φοράω, η κατασκευή σπιτικών σαπουνιών από ελαιόλαδο, με την παραδοσιακή -ψυχρή- μέθοδο και ακόμα πιο πρόσφατη, η ενασχόλησή μου με το mixed media painting και το art journaling, μικρόβια που μου κόλλησε η ... παρδαλομαλλούσα νεραϊδομάγισσα, που βρήκαν πρόσφορο έδαφος και με έριξαν (ευτυχώς, όχι στο κρεβάτι, αλλά) στον πυρετό της δημιουργίας!
Τι πρόκειται να ακολουθήσει; Πήγα σε μάγισσες, σε χαρτορίχτρες -παγκοσμίου φήμης- μα καμιά τους δεν μπορεί να προβλέψει! Το έψαξα στον γκούγκλη, άκαρπες οι προσπάθειες : περίπου 0 αποτελέσματα (76.345.908.123 δευτερόλεπτα)! Πρακτικοί και επιστήμονες σηκώνουν -ευτυχώς, μόνο- τα χέρια ψηλά!
Είμαι, λέει, απρόβλεπτη!
Ό,τι και να δείτε, μην πείτε πως δεν σας είχα προειδοποιήσει...

Άλλος με τη βάρκα μας;

Έλα στη θέση μου ... Margo!

Η Margo ήταν από τις πρώτες μου επαφές στην blogόσφαιρα! Δεν είναι καθόλου τυχαίο που η "επικοινωνία" μας κρατάει ακόμα! Οι μουσικές επιλογές της, για τις οποίες έχω ξαναγράψει, είναι (επαναλαμβάνω, από τις ελάχιστες που δεν τρέχω με πανικό να κλείσω!), μόνο ένα από τα στοιχεία που βρίσκω εγώ πως μας δένουν... Αποκεντρωμένη κι εκείνη (πιο πολύ από μένα...), απολαμβάνει όσα η πρωτεύουσα αδυνατεί να προσφέρει. Διαβάζοντας τις απαντήσεις, που με μεγάλη μου χαρά, δέχτηκε να μου παραχωρήσει, βρήκα κι άλλα, πολλά κοινά! Στα, δε κείμενά της, κάθε φορά μια παρέα, ή ενίοτε και την φωνή της δικής μου ψυχής!
Πολλά είπα (πάλι), ώρα να αποσυρθώ και να αφήσω την Margo, να έρθει στη θέση μου!

• Τι είναι αυτό που σε κάνει να ανυπομονείς να ξεκινήσει η μέρα σου;

Μάλλον δεν ανυπομονώ, απλά κυλάω μαζί της μέχρι το τέλος της αν η μέρα πάει καλά. Αν κάτι χαλάσει τη ροή είναι άλλη μια ευκαιρία για αυτοβελτίωση.

• Τι αγαπάς περισσότερο στο μέρος που ζεις;

Την γαλήνη της φύσης, το φως, την αλμύρα, τον άνεμο και χαίρομαι πολύ που μπορώ να το λέω αυτό. Αν ζούσα ακόμη στη μεγαλούπολη δεν ξέρω τι θα είχα να πω..

• Τι σε κάνει περήφανο/η για τον εαυτό σου σήμερα;

Θα το πω λίγο διαφορετικά. Είμαι ευχαριστημένη με τον εαυτό μου όταν σε στιγμές κρίσης μπορώ να μην χάνω τον έλεγχο. Μπορεί για παράδειγμα ακόμη κι αν υπάρξει διαφωνία σε σημείο παρεξήγησης με κάποιον συνάνθρωπό μου, κατανοώντας την κατάσταση και στέλνοντάς του αγάπη τελικά να τον κερδίσω και ο άλλοτε εχθρός να γίνει ο καλύτερος φίλος.

• Τι σε έκανε να γελάσεις δυνατά τελευταία φορά και πότε;

Χμμ με τα μικρά παιδιά η μέρα έχει πολλά χαμόγελα. Οι ατάκες τους είναι καταπληκτικές! Γελάω πολύ όμως όταν με παρασύρουν στο παιχνίδι τους και γινόμαστε όλοι μαζί μαλλιά κουβάρια:)

• Τι (θα) σε έκανε να φωνάξεις δυνατά «ΜΠΡΑΒΟ»;

Το μπράβο χαρισμένο με όλη μου τη καρδιά στους ανθρώπους που με πάθος, πίστη, εργασία και αγάπη πολλή, καταφέρνουν να κινούνται προς τον στόχο τους ακόμη κι αν δεν τον έχουν φτάσει. Σχεδόν πάντα αυτή τους η προσπάθεια αντανακλά και σε όλους εμάς που απλά τους ακούμε, τους βλέπουμε, ή τους νιώθουμε δίπλα μας.

• Αν ήξερες πως θα πετύχει 100% τι θα έκανες για να είσαι περισσότερο ευτυχισμένος/η;

Ωριμάζοντας κατάλαβα πως αυτό που θα με έκανε ευτυχισμένη το έχω ήδη. Είναι όλα τα παραπάνω και άλλα μικρά και όμορφα, καθημερινά και απλά. Χρειάστηκε όμως να κλάψω πολύ και να παλέψω ακόμη περισσότερο με τα όνειρα που δεν έγιναν πραγματικότητα.
Αυτό που δυσκολεύομαι πολύ να χειριστώ, είναι ο χρόνος.. κατανοώ όμως πως δεν φταίει ο χρόνος που είναι λίγος αλλά εγώ που θέλω να κάνω πάρα πολλά:)

Margo, σ' ευχαριστώ πολύ για την όμορφη παρέα σου, που μας ταξίδεψε... Σου εύχομαι να κερδίζεις όλα τα στοιχήματα της ζωής σου! Όσο για το χρόνο ... μην ξεχνάς, είναι κάτι πλασματικό ;-)
 

☼☼☼☼☼☼☼☼

Όσοι θέλουν να πάρουν μέρος στη σειρά αναρτήσεων

"Έλα στη θέση μου ..."

απλά ας μου στείλουν τις απαντήσεις τους,

μαζί με 1-3 φωτογραφίες,

στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση.

Θα χαρώ πολύ! Πάρα πολύ!

☼☼☼☼☼☼☼☼

Need you now... Yes, you!

Είναι από τις λίγες φορές που εντοπίζω (και κολλάω με ) ένα καινούριο τραγούδι,

πριν καν το ανακαλύψουν οι κόρες μου...

Μ' αρέσει να το ακούω δυνατά και συνέχεια!

Καλή μας εβδομάδα!!!



Έτσι, για Καλό ΣαββατοΚύριακο!... {12,13/3}

Ξεχάστε για λίγο πως πρόκειται για διαφήμιση
και απλά απολαύστε την αίσθηση που σας δίνει αυτό το σποτ...

Μόνο επτά από τα μυστικά μου...

Από εδώ

Όταν βρήκα αυτή τη φωτογραφία, ένιωσα μια ασφάλεια... Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να μιλήσει ένα σκιουράκι σε ένα κοτοπουλάκι και μάλιστα στο αφτί (έχουν αφτιά τα κοτοπουλάκια;) και το δεύτερο να καταφέρει να μαρτυρήσει τα μυστικά; Νομίζω ελάχιστες, αν όχι καμία πιθανότητα απολύτως!
Όχι πως τα μυστικά που θα σας εκμυστηρευτώ έχουν ανάγκη από τόση εχεμύθεια... αλλά ποτέ δεν ξέρεις!
Στο παιχνίδι με τα επτά μυστικά με κάλεσε η Ιωάννα. Επιτέλους, γιατί το έβλεπα γύρω-γύρω στην blogόσφαιρα και ήμουν έτοιμη να αυτοπροσκληθώ, όπως της εξομολογήθηκα (μυστικό Νο 1)! Πάμε, λοιπόν, για τα υπόλοιπα 6!
Μυστικό Νο 2. Στην πρώτη δημοτικού η δασκάλα μου είχε πει "Εύγε!" κι εγώ βγήκα από την τάξη... Ε, καλά, ντε, μη χτυπιέσαι κιόλας!!!
Μυστικό Νο 3. Όταν ήμουν μικρή, είχα ... περίεργη ακοή! Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός πως το τραγούδι "Σάββατο κι απόβραδο και ασετιλίνη" εγώ το άκουγα "Σάββατο κι απόβραδο κέρασε τη λίμνη!!!". Το ίδιο συνέβαινε με το "κάποιος χτύπησε την πόρτα μα ήταν ο Βοριάς", που το άκουγα "κάποιος χτύπησε την πόρτα - μαϊντανός Βοριάς". Σε καμία περίπτωση δεν έβγαινε νόημα, μα δεν φάνηκε να μ' ενοχλεί... για χρόνια!
Μυστικό Νο 4. Ασχολούμαι με πολλά, θα το έχετε καταλάβει ως τώρα! Το ταξίδι μου από το πως κόλλησα το μικρόβιο της δημιουργικότητας ως σήμερα που περνάω την πιο βαριά μορφή της ασθένειας -μέχρι στιγμής- ανήκει σε άλλη, ανεξάρτητη και ιδιαιτέρως μακροσκελή ανάρτηση -αλήθεια, κάπου πήρε το μάτι μου και ένα τέτοιο παιχνίδι, ας με καλέσει κάποιος παρακαλώ! Εδώ θα αναφέρω πως το γεγονός αυτό κουράζει ακόμα κι εμένα καμιά φορά... Με κάνει να μονολογώ : Μα καλά, τι στο καλό βρήκες πάλι να ασχοληθείς;;; Δεν κρατά πολύ (η κρίση της αυτολογοκρισίας, εννοώ), μην ανησυχείτε!
Μυστικό Νο 5. Με μάγεψε η νεραϊδομάγισσα -ναι, αυτή η γνωστή, και μη εξαιρετέα, που κυκλοφορεί στην blogόσφαιρα, πότε με κόκκινα και πότε με ροζ μαλλιά για να μας αποσυντονίζει- και με ξόρκια με κατάφερε! Μου κόλλησε το τελευταίο μου μικρόβιο, της mixed media art. Ήταν αναπόφευκτο! Προς το παρόν μαθητεύω, μα η καλή (;;;) μέρα από την αρχή φαίνεται...
Μυστικό Νο 6. Είμαι ανυπόμονη! Όταν κάτι μου μπει στο μυαλό, είμαι ικανή να φέρω τον κόσμο τα πάνω - κάτω για να το καταφέρω! Αυτό εκνεύριζε πολύ τη μαμά μου (ε, μαμά;) όταν ήμουν μικρή! Φοβάμαι το έχω κολλήσει και στις κόρες, μα ως πάσχουσα, δείχνω κατανόηση!
Μυστικό Νο 7. Τι, τελειώσαμε; Και τα υπόλοιπα;;; Λοιπόν, για τελευταίο είχα φυλάξει να σας πω πως αγαπημένα μου λουλούδια είναι οι τουλίπες και τα τριαντάφυλλα, σε περίπτωση που θέλατε να μου στείλετε και δεν ξέρατε τι να διαλέξετε... Μακριά από παχύφυτα και κακτοειδή! Δεν τα συμπαθώ, λυπάμαι! 
Αλλά, στο ραδιόφωνο έβαλε Phil Collins, και αυτό μου θύμισε τον γείτονά μας στο πατρικό μου σπίτι... που έβαζε νυχθημερόν στη διαπασών (κάνει και ρίμα!) την ίδια κασέτα πάλι και πάλι! Σιχάθηκα όλα εκείνα τα τραγούδια! Φτάναμε στο σημείο με τ' αδέρφια μου να του χτυπάμε τον τοίχο για να σταματήσει! Φανερό μυστικό πως δεν υπήρχε ίχνος ηχομόνωσης...
Το παιχνίδι λέει πως πρέπει να προσκαλέσω επτά bloggers, να μοιραστούν με τη σειρά τους τα μυστικά τους...
Θα κάνω ζαβολιά και θα σας αφήσω ελεύθερους! Όποιος θέλει, ας παίξει! Όχι από αδιαφορία, μα επειδή, προσωπικά, όλους σας καταδέχομαι!

Έλα στη θέση μου ... Zambia

Το κρύο των ημερών μας τραβάει μέσα στο σπίτι... Και ιδανικά, θέλει καλή παρέα και καλό φαγητό για να το αντέξουμε! Δεν ξέρω για την παρέα σας, μα εγώ φρόντισα για το δεύτερο! Το καλό φαγητό! Τι καλύτερο από τις ιδέες της Ζαμπίας στο Kitchen Stories! Με τις τόσο αναλυτικές οδηγίες της και τις υπέροχες φωτογραφίες βήμα-βήμα, ακόμα και οι πιο ανεπίδεκτοι μάγειρες... θα καταφέρουν να δημιουργήσουν!
Είναι από τα αγαπημένα μου blogs μαγειρικής και όσες συνταγές της έχω δοκιμάσει, τις έχουμε αγαπήσει οικογενειακώς!

Πάρτε, λοιπόν, μαχαίρι και πιρούνι και ετοιμαστείτε... εμένα μου τρέχουν ήδη τα σάλια! Έλα Ζαμπία, στη θέση μου!

• Τι είναι αυτό που σε κάνει να ανυπομονείς να ξεκινήσεις τη μέρα σου;

Οι εκκρεμότητες της προηγούμενης και...η ανατολή! Θείο δώρο. Όσο έχω την τύχη να τη βλέπω, τόσο νιώθω αισιόδοξη δυνατή, έτοιμη για πολλά, εύκολα ή δύσκολα που θα έρθουν. Δρα σαν συμπυκνωμένες βιταμίνες. Ξεκαθαρίζει τη σύγχυση μέσα μου και με γαληνεύει.

• Τι αγαπάς περισσότερο στο μέρος που ζεις;

Λατρεύω τη γραμμή του ορίζοντα πάνω από τη θάλασσα και τη θέα της, τις κορυφογραμμές, πάνω από τα βουνά, την ανοιχτή έκταση και το πράσινο. Με ξεκουράζει, με ηρεμεί με κάνει να ονειροπολώ.

Νιώθω να μην πνίγομαι, να ανασαίνω ελεύθερα, χωρίς να ασφυκτιώ σε πόλεις κακόγουστες, θορυβώδεις και πολλές φορές βρώμικες. Η φύση έχει τη δύναμη να κάνει όμορφα και τα πιο άσχημα...

• Τι σε κάνει περήφανη για τον εαυτό σου σήμερα;

Περήφανη, μεγάλη κουβέντα! Δεν ξέρω πραγματικά τι να πω για αυτό. Η περηφάνια εμπεριέχει μια δόση έπαρσης, νομίζω.

Ίσως, το να "παλεύω" με την καθημερινότητα, σε δύσκολες πολλές φορές καταστάσεις, και να καταφέρνω να επιβιώνω, ναι, ίσως αυτό να με κάνει περήφανη.

• Τι σε έκανε να γελάσεις δυνατά τελευταία φορά και πότε;

Γέλασα με μια μικρή έξυπνη και αυθόρμητη ατάκα της στιγμής, που ειπώθηκε από το σύντροφό μου. Δεν θυμάμαι το περιεχόμενο, μα ήταν ιδιαίτερα ευφάνταστο, ευρηματικό. Περνάμε πολλές ώρες της ημέρας μαζί και αυτό που μας σώζει και μας εκτονώνει είναι κάτι τέτοιες στιγμές, όπου το χιούμορ γίνεται σωτήριος καταλύτης, μας ανασύρει από τη ρουτίνα, τα προβλήματα και τις έννοιες, και μας λυτρώνει.

• Τι (θα) σε έκανε να φωνάξεις ενθουσιασμένη "ΜΠΡΑΒΟ";

Σίγουρα αυτό θα ήταν μια όμορφη, καλαίσθητη, ποιοτική, δημιουργική προσπάθεια: κειμένου, καλλιτεχνήματος, ιδέας, αρχιτεκτονήματος, άποψης, φωτογραφίας, επιστημονικής ανακάλυψης ή απλά, ενός φαγητού, στοιχείο ιδιαίτερα ελκυστικό από πολλές πλευρές και ιδιαίτερα σημαντικό για μένα που ασχολούμαι με κέφι με αυτό (το φαγητό)!

Αυτό το κάτι θα αποσπούσε το θαυμασμό μου και θα το χειροκροτούσα με μεγάλο ενθουσιασμό. Η ποιότητα εκλείπει σε πολλά από αυτά που μας κατακλύζουν και η αισθητική μας έχει αμβλυνθεί.

• Αν ήξερες πως θα πετύχει 100%, τι θα έκανες για να είσαι περισσότερο ευτυχισμένη;

Αν ήταν να πετύχει...Χμμμ! Δύσκολο το κυνήγι της ευτυχίας. Σε αυτή τη φάση θα με έκανε πολύ ευτυχισμένη αν ήμασταν όλη η οικογένεια μαζί.

Να βλεπόμαστε καθημερινά, να αγαπιόμαστε, να τσακωνόμαστε, να γελάμε, να πειραζόμαστε, να τραγουδάμε, να βολτάρουμε και να γκρινιάζουμε.

• Γιατί δεν το κάνεις;;;

Ίσως να μπορεί να γίνει αργότερα, προς το παρόν οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές, που θα μας επέτρεπαν να σμίξουμε. Ευελπιστώ στο μέλλον, άρα η ευτυχία θα περιμένει.


Ευχαριστώ για τη φιλοξενία και την ευκαιρία που μου δίνετε να βάλω κάποιες σκέψεις μου στο «web-ικό χαρτί».

Ζαμπία μου, εγώ σ' ευχαριστώ πάρα πολύ, που δέχτηκες να έρθεις ως εδώ -εικονικά- και να μοιραστείς μαζί μας τις σκέψεις σου... Εύχομαι τα καλύτερα για σένα!

♥♥♥♥♥♥♥♥

Όσοι θέλουν να πάρουν μέρος στη σειρά αναρτήσεων

"Έλα στη θέση μου ..."

απλά ας μου στείλουν τις απαντήσεις τους,

μαζί με 1-3 φωτογραφίες,

στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση.

Θα χαρώ πολύ! Πάρα πολύ!

♥♥♥♥♥♥♥♥