Translate now !

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Αστάθμητοι παράγοντες ή αλλιώς ... Πολύ κακό για το τίποτα!

Ποιός με πρόδωσε στο λεκέ δεν ξέρω, αλλά θα το ανακαλύψω σύντομα, πολύ σύντομα! 
Κατέβασα τις κουρτίνες με τη βοήθεια της Κολώνας του σπιτιού, περιποιήθηκα τον λεκέ, τον στόλισα, τον πότισα όλα τα καθαριστικά, τον έβαλα στο πλυντήριο και ένιωθα απέραντη ικανοποίηση! Είχα σχεδιάσει στο μυαλό μου και όλη την ανάρτηση που θα του αφιέρωνα (μέρος β’). Αλλά μου επιφύλασσε μια έκπληξη. 
Προφανώς έμαθε τις διαθέσεις μου, όλα όσα είχα γράψει γι’ αυτόν καθώς και τη στρατηγική που είχα αποφασίσει να ακολουθήσω και φαίνεται ταμπουρώθηκε κι αυτός, οργάνωσε ανάλογη άμυνα. Μα αυτή δεν ήταν άμυνα, ήταν σωστή αντεπίθεση, μην πω τρομοκρατική ενέργεια και ξύσω πρόσφατες πληγές...
Τελειώνει η πλύση, πάω θριαμβευτικά να βγάλω τις κουρτίνες από το πλυντήριο, βγαίνει η πρώτη: άψογη! Βγαίνει η δεύτερη... και εκεί που έψαχνα να επιβεβαιώσω τη νίκη μου πάνω στο πτώμα του αντιπάλου μου, χα, μου ξανακλείνει το μάτι περιπαίζοντάς με!
Εκεί! Αλώβητος, ανεπηρέαστος από ενισχυτικά πλυσίματος και σούπερ απορρυπαντικά, ο απόλυτος ρύπος ήταν εκεί και με κορόιδευε. 
Θέλοντας να πιστέψω πως ΕΓΩ έχω ακόμη το πάνω χέρι και τον έλεγχο, τον μούσκεψα σε πιο ισχυρό καθαριστικό (με φόβο στο τέλος να ξεβάψει η κουρτίνα και από πράσινη να γίνει ....) και τον ξανάβαλα για πλύσιμο σε πιο υψηλή θερμοκρασία.
Φαντάζομαι μαντεύετε τη συνέχεια...
Ο λεκές δυνατός σαν πρώτα, σαν τίποτα να μην πέρασε από πάνω του, επέζησε και της δεύτερης επίθεσης!
Συνεχίζει να βρίσκεται πάνω στην κρεμασμένη κουρτίνα και να μου θυμίζει λίγο ειρωνικά, λίγο αθώα, πως και η καλύτερα οργανωμένη εξουσία, σκοντάφτει πάνω σε αστάθμητους παράγοντες και μάλιστα εκεί που λιγότερο θα μπορούσε να το φανταστεί! 
Με μια διαφορά! Κρέμασα την κουρτίνα φροντίζοντας ώστε οι πτυχώσεις της να είναι αντίστροφες αυτή τη φορά. Έτσι έστειλα το λεκέ προς τα έξω, να ρεμβάζει κι αυτός τις ελιές, μήπως και μαγευτεί από τη θέα και σηκωθεί να φύγει από μόνος του.... 
Ξέρω πως είναι ακόμη εκεί. Τουλάχιστον τώρα δεν τον βλέπω. Τουλάχιστον έκανα ό,τι μπορούσα!

Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

Φέρνοντας φως μέσα στο σπίτι ...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η Ραμπίγια, μια ηλικιωμένη γυναίκα. Ένα βράδυ την είδαν να ψάχνει κάτι στο δρόμο μπροστά από την καλύβα της. Μαζεύτηκαν πολλοί άνθρωποι. Την καημένη τη γριά.... "Τί συμβαίνει;" τη ρώτησαν, "Τί ψάχνεις;"
"Έχω χάσει τη βελόνα μου", είπε εκείνη κι έτσι άρχισαν να ψάχνουν όλοι μαζί για να την βοηθήσουν.
Τότε κάποιος σκέφτηκε να ρωτήσει, "Ραμπίγια, ο δρόμος είναι μεγάλος, πέφτει η νύχτα και σε λίγο δε θα υπάρχει καθόλου φως. Η βελόνα είναι τόσο μικρή, μπορείς να μας πεις πού ακριβώς σου έπεσε;"
"Η βελόνα έπεσε μέσα στο σπίτι μου" είπε εκείνη.
Τότε της είπαν, "Τρελάθηκες; Αν η βελόνα έπεσε μέσα στο σπίτι σου, τότε γιατί την ψάχνεις εδώ έξω;"
Κι εκείνη είπε:"Επειδή εδώ έχει φως. Μέσα στο σπίτι δεν έχει φως..."
Τότε κάποιος ρώτησε:"Ακόμη κι αν εδώ υπάρχει φως, πώς μπορείς να βρεις τη βελόνα, αφού δεν την έχασες εδώ; Για να βρεις τη βελόνα, πρέπει να φέρεις φως μέσα στο σπίτι σου".
Και η Ραμπίγια γέλασε, "Πόσο έξυπνοι είσαστε για τα μικρά πράγματα! Πότε θα χρησιμοποιήσετε την εξυπνάδα σας και για την εσωτερική σας ζωή; Σας είδα όλους να ψάχνετε έξω και ξέρω πολύ καλά, το ξέρω από την πείρα μου, πως αυτό που ψάχνετε, χάθηκε μέσα σας. Χρησιμοποιήστε την εξυπνάδα σας! Γιατί ψάχνετε την ευτυχία στον εξωτερικό κόσμο; Εκεί τη χάσατε;" 
(Περιοδικό Reiki Time, τεύχος 14, σημείωμα του εκδότη)


Λοιπόν; Πού ψάχνουμε, τί ψάχνουμε και πού είναι το φως;

Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010

Περί λεκέ ο λόγος...

Πόσον καιρό κοιτάω αυτόν το μικροσκοπικό, απειροελάχιστο, ανύπαρκτο στα μάτια των άλλων λεκέ που μου γελάει κοροϊδευτικά από μια πτυχή της κουρτίνας στην κουζίνα; Πάνω από δύο μήνες, σίγουρα! Κάθε μέρα, κάθε φορά που πάω να πετάξω κάτι στον σκουπιδοτενεκέ, τσουπ! Η κουρτίνα είναι ακριβώς από πίσω και ο λεκές ακριβώς στο ύψος του ματιού μου την ώρα που κάνω την κίνηση να ανοίξω το καπάκι. Με κοιτάει και λέει "Καλά, δεν βαρέθηκες τόσον καιρό να με κοιτάς και να μ’ αφήνεις απλά να υπάρχω; Πότε επιτέλους θα πάρεις την απόφαση να πλύνεις την κουρτίνα;" Είμαι σίγουρη πως κανείς άλλος δεν τον έχει παρατηρήσει... καλά, εντάξει, ίσως η μαμά μου. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Είναι οι επιλογές που έχω αφού καλώς ή κακώς εγώ τον έχω εντοπίσει, και αυτό μου φτάνει.
Πρώτη επιλογή (ουσιαστικά δεν υπάρχει, αλλά την αναφέρω έτσι, για να γίνεται λόγος) να αλλάξω θέση στον σκουπιδοτενεκέ. Είπαμε, δεν γίνεται!
Δεύτερη επιλογή να σταματήσω να γράφω αμέσως και να τρέξω αυτήν τη στιγμή να κατεβάσω την κουρτίνα και να τη χώσω στο πλυντήριο! Αντιστέκομαι! Όπως και τους προηγούμενους δύο-και μήνες. Όπως αντιστέκομαι και σε όλα τα υπόλοιπα μικρά καθημερινά "πρέπει να κάνω...." της ζωής μου! Γιατί;
Γιατί είναι πολλά, και εκτός αυτού συνήθως υποσκελίζονται από τα άλλα, τα μεγαλύτερα και πιο επείγοντα "πρέπει να κάνω....". Γιατί όταν πια φτάσω να ξεμπερδέψω με αυτά τα μεγαλύτερα, προτιμώ (α, πα, πα!!!) να καθίσω να διαβάσω ένα βιβλίο ή να γράψω εδώ ή να διαβάσω εσάς (όσους, τέλος πάντων, από εσάς επίσης γράφετε). Ή απλά γιατί αντιστέκομαι στη φωνή επιβολής μέσα μου ως αντιδραστικός χαρακτήρας που είμαι και ήμουν πάντα, νομίζοντας πως έτσι κάνω κουμάντο εγώ και όχι αυτή. 
Λάθος, μέγα λάθος! Μου ήρθε "φλας" σήμερα το πρωί που έπινα τον καφέ μου κοιτάζοντας αυτόν τον απαίσιο λεκέ. Πίσω από το λεκέ η θέα στις ελιές.... Θα μπορούσε κάλλιστα να φύγει το μάτι μου και να απολαύσει κάτι πιο ταιριαστό στους ήχους από κελαϊδίσματα πουλιών (ναι, ξέρω, είμαι τυχερή - και ευγνώμων-). Κι όμως, εγώ διάλεγα με μαζοχισμό το λεκέ! Και τότε αναρωτήθηκα, πόσες ώρες συνολικά αυτό το δίμηνο έχω αφιερώσει σ’ αυτόν το λεκέ. Πόση ενέργεια έχω καταναλώσει, πόση σκέψη έχω σπαταλήσει, πόση κακοκεφιά μου έχει προκαλέσει, μια και λειτουργεί ύπουλα και σέρνει μαζί του και όλα τα άλλα μικρά "πρέπει να κάνω...." μαζί του. Ποιός λοιπόν κάνει κουμάντο εδώ; Σίγουρα όχι εγώ, αν επιτρέπω να αναλώνεται έστω και μια στάλα από την ενέργειά μου σε κάτι τόσο μικρό και ασήμαντο, όπως ένας λεκές.
Διαλέγω λοιπόν την τρίτη λύση! Πραγματικά εξουσιάζω την επιλογή μου να ΜΗΝ πλύνω αυτήν την κουρτίνα! Απαλλάσσω λοιπόν τον εαυτό μου από αυτήν και από χιλιάδες άλλες παρόμοιες μικρές υποχρεώσεις, απελευθερώνω το νου μου και το χρόνο που σπαταλάω κάθε φορά που σκέφτομαι ότι "πρέπει να το κάνω...", επιτρέποντάς τους να απασχοληθούν με κάτι πολύ πιο δημιουργικό και ευχάριστο, ρυθμίζω στο αθόρυβο την φωνή επιβολής μέσα μου και έτσι αυτόματα : διαγράφεται το αντικείμενο αντίδρασής μου! 
Με έναν μαγικό τρόπο τώρα είμαι εγώ το αφεντικό των επιλογών μου και όχι το θύμα των προθέσεών μου... και..., ποιός ξέρει, κάποια μέρα μπορεί να επιλέξω να πλύνω τελικά την κουρτίνα μου!

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Τί σκέφτεσαι; ΤΙΠΟΤΑ!

Είπα σήμερα να γελάσουμε λίγο....
Έλαβα αυτό το βίντεο σε e-mail και δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να το μοιραστώ μαζί σας.




Μια φίλη λέει αστειευόμενη για τον άντρα της ότι δεν μπορεί να περπατάει και να μασάει τσίχλα ταυτόχρονα... ή θα πέσει ή θα πνιγεί!

Το λέω και για τον άντρα μου αυτό, και γελάμε παρέα, αλλά τώρα μόνο κατάλαβα γιατί συμβαίνει! Είναι θέμα κατασκευής!

Υ.Γ. Μην παρεξηγηθώ αγόρια, δεν έχω τίποτα εναντίον σας.

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Δώρο!

Είδα μια λίμνη παραδεισένια! Χρυσό νερό, ήρεμο και τόσο χαλαρωτικό στο αγκάλιασμά του. Γύρω-γύρω δέντρα με φύλλα χρυσά και αυτά, σαν του φθινοπώρου, τα αγαπημένα μου. Ήταν τόσο λυτρωτικό να κολυμπώ μέσα εκεί... Λες κι όποια έννοια έφευγε από πάνω μου, από μέσα μου, ξεπλυμένη από το νερό. Χάδι σαν της μάνας. Βουτούσα ολόκληρη μέσα, σε μακροβούτι χωρίς όριο.
Προχώρησα μέσα στο νερό, σιγά-σιγά, σχεδόν νυχοπατώντας πάνω στην επιφάνεια. Ήμουν ελαφριά και διάφανη... σχεδόν πετούσα. Πετούσα! Όπως στο όνειρο που έβλεπα παλιά και κάποτε σταμάτησε, χωρίς να θυμάμαι πότε ακριβώς. Ίσως όταν η καρδιά και η ψυχή μου άρχισαν να πετούν καθημερινά κοντά σ’ αυτούς που αγαπούν πολύ. Όταν ακολούθησα το δρόμο που μου όριζαν.... Η καρδιά και η ψυχή μου!
Πετούσα σε πτήση χαμηλή, αγγίζοντας τα λουλούδια με τα χέρια μου και τα φύλλα των δέντρων, και κάνοντας ελιγμούς ανάμεσα στα δέντρα με ευκολία απίστευτη! Σαν πουλί! Οι πιο ωραίοι ελιγμοί κορυφώνονταν σε περιστροφή γύρω από τον εαυτό μου πηγαίνοντας όλο και πιο ψηλά. Και πάλι χαμηλά... Και πάλι ψηλά! Και ήταν η δύναμη που έπαιρνα όση και η αγαλλίασή μου. Όση και η ευδαιμονία μου. Όση και η πληρότητά μου.
Γι’ αυτό όταν η εικόνα ξεθώριασε δε μ’ ένοιαξε... Την είχα μέσα μου!
Καλή σας νύχτα.

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

Εσένα τι ταμπέλα να σου βάλω μωρό μου;


Αρκετά χρόνια πίσω...
Φόρεσα στην πλάτη την ταμπέλα μου και προχωρώ. Δεν έχω παράπονο από κανέναν και κανένα δεν κατηγορώ. Μου την έδειξαν, μου την πρότειναν ως μια από τις πιο ενδεδειγμένες και εγώ την τράβηξα με λαχτάρα και τη φόρεσα χωρίς δεύτερη σκέψη. Η ταμπέλα αυτή λέει πως είμαι ταγμένη στη ζωή μου να ασχοληθώ με αυτό που λέμε θεωρητική κατεύθυνση... φιλοσοφία-ψυχολογία πιο συγκεκριμένα και μετά από δικό μου ξεκαθάρισμα. Είμαι λέει καλή στην έκθεση, έτυχα και σε χαρισματικούς φιλολόγους (καλή τους ώρα), που με έχουν κάνει να αγαπήσω ακόμη περισσότερο τα συγκεκριμένα μαθήματα και τα κενά στα μαθηματικά και τη φυσικοχημεία δε μου αφήνουν περιθώρια επιλογής. Άλλωστε, "με τόσο ρηχό αντικείμενο θα ασχοληθώ" ;

Λιγότερα χρόνια πίσω....
Η δασκάλα της κόρης μου μου είπε σήμερα ότι έχει μεγάλο ταλέντο στο γράψιμο, στην έκφραση γενικότερα. "Είμαι σίγουρη ότι θα την καμαρώσουμε φιλόλογο, γιατί όχι και συγγραφέα, μια ώρα" μου λέει περήφανη που μου πρόλαβε τόσο νωρίς τα συχαρίκια! Της απάντησα με το πιο σκοτεινό και απειλητικό μου βλέμμα "Μην τολμήσετε και της το πείτε ποτέ αυτό!" 

Κάθε μέρα....
― Καλά, παιδί μου, ηλίθιο είσαι; Δεν καταλαβαίνεις τι σου λέω; 
― Είσαι τεμπέλης και άχρηστος! Τόση ώρα μπροστά στην τηλεόραση και διάβασμα μηδέν!
― Αχάριστη! Εγώ ξεπατώνομαι κάθε μέρα για χατίρι σου και αυτό είναι το ευχαριστώ;

Έχεις μεγάλο ταλέντο εδώ, εκεί, είσαι σκράπας αλλού.... Είσαι καλός, κακός, άσχημος, εγωιστής, τεμπέλης. Έχεις χιούμορ, γράφεις ωραία...  Ταμπέλες που μας φοράνε άλλοι, με το ζόρι, ξεκάθαρα και κατάμουτρα, ή πιο καμουφλαρισμένα, που μας τις δειγματίζουν και εμείς τις αγοράζουμε όσο-όσο.
Ιδίως τα παιδιά, με μεγάλες ακόμη δόσεις αυθορμητισμού και ντομπροσύνης στο χαρακτήρα τους, σπεύδουν με μανία, όχι μόνο να υιοθετήσουν, αλλά και να επιβεβαιώσουν με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια τον όποιο χαρακτηρισμό μας! Έχω δει πανέξυπνα παιδιά να μεταμορφώνονται σε χαζούς επειδή έτσι τους αποκαλούσαν οι γονείς τους! Έχω δει καθάρματα να ξεπηδούν από το πουθενά γιατί ως τέτοια τα αντιμετώπιζε η διευθύντρια του σχολείου! Έχω δει αγάπες και πραγματικά ταλέντα για το θέατρο, τη μουσική, το χορό να κατακρημνίζονται για χάρη του ονείρου της μαμάς για ιατρική, δικηγορία ή έστω μια καλή υπαλληλική θέση!

Δε μιλώ για την αναγνώριση και την επιβράβευση ενός ταλέντου ή μιας κλίσης. Σαφώς και θα στηρίξω και θα επιδιώξω την καλλιέργειά τους. Δε λέω να κάνουμε τα στραβά μάτια σε κάποια αδυναμία για να μην στιγματιστεί ένα παιδί. Ιδανικό είναι οι αδυναμίες να εντοπίζονται και να αντιμετωπίζονται ώστε να ανοίγουν οι ορίζοντες των επιλογών μας. 
Και για μένα η καλύτερη επιλογή γίνεται με την καρδιά! Για μένα μετρά περισσότερο να είσαι ευχαριστημένος από τη ζωή σου, παρά να παλεύεις με το μαξιλάρι σου κάθε πρωί και κάθε βράδυ από τη δυστυχία που σου προκαλεί η υπέροχα αμειβόμενη δουλειά σου. Ναι, με κάποιον τρόπο πρέπει να συντηρούμαστε. Όμως, πιστεύω, πως αυτός που αγαπά αυτό που κάνει δεν χάνεται! Αντίθετα, πολλά από τα "golden boys" (κι άλλη ταμπέλα) που κάποτε πολλοί θα ζήλευαν, βρέθηκαν στο δρόμο παρέα με το καταϊδρωμένο μαξιλάρι τους...
Αφού σαμποτάρισα η ίδια τις προσπάθειές μου (αυτό σε επόμενο post), μετά από στροφή 180° και ως απόδειξη ότι η ζωή έχει πολύ χιούμορ, βρέθηκα να καλύπτω τα κενά μου στα μαθηματικά και να λατρεύω τα οικονομικά, τα εφαρμοσμένα μαθηματικά και ό,τι έχει να κάνει με υπολογιστές! Και με όλη τη μετριοφροσύνη που με διακρίνει, στο τελευταίο διαπρέπω! Αλλά πιο σημαντικό ακόμη είναι ότι το αγαπώ!
Ο μόνος που είχε διακρίνει κάτι αρκετά νωρίς, μου το φώναξε και εγώ τον χλεύασα, ήταν ο μαθηματικός (καλή-καλή του ώρα) στην αρχή της β’ Λυκείου. "Τι δουλειά έχεις εσύ στην τρίτη δέσμη;" μου λέει.
"Γιατί, πού λέτε εσείς ότι πρέπει να πάω;" του απαντώ. "Πολυτεχνείο!" μου λέει. "Χα, ξεχάσατε το 13 που σας έγραψα στη γεωμετρία;" του ξανά απαντώ. "Αυτό δεν έχει καμία σημασία!!!" μου ξαναλέει.
Αυτό δεν το κατάλαβα, παρά πολλά χρόνια μετά. Πώς μπορεί δηλαδή, ένας χαμηλός βαθμός σε κάποιο μάθημα να μην έχει σημασία για το τί θα σπουδάσεις στη ζωή σου; Δεν είναι αυτονόητο ότι έχεις έφεση στα μαθήματα που έχεις βαθμολογία 19―20; 
Μην λέω μεγάλα λόγια, αλλά δε σκοπεύω να πιέσω τα παιδιά μου να ακολουθήσουν μεγαλόσχημες σπουδές και καριέρες προκειμένου να ανεβάσω τις μετοχές μου στο χρηματιστήριο Αξιών. Αν αυτό είναι που αγαπούν στη ζωή τους, ναι. Όχι όμως για να αποδείξουν (και εγώ μαζί, της προσκολλήσεως) ότι κάτι αξίζουν. Και δεν είναι επειδή έχω κόρες, όπως μου είπε μια γνωστή (με ύφος σαν να με ζήλευε; σαν να με λυπόταν;). Η αξιοσύνη αλλά και το δικαίωμα στην επιλογή και στην ευτυχία δεν έχουν φύλο!

Πρέπει, λέω, ώρα είναι, να νοιαστούμε και λίγο για την τροφή της ψυχής μας και όχι μόνο της κοιλιάς μας. Χωρίς ταμπέλες, χωρίς τίτλους, χωρίς μάσκες. Ίσως αυτό μας κάνει καλύτερους ανθρώπους και πιο ευτυχισμένους. Τι λες κι εσύ;