Translate now !

Κυριακή 30 Μαΐου 2010

Ενοχές... τί σκοπό μπορεί να έχουν αν όχι να μας κάνουν καλύτερους;

"Ανυπομονώ να γίνω παππούς", μου έλεγε ένας γνωστός τις προάλλες. "Θα είναι ένας τρόπος να ζητήσω συγνώμη από τα παιδιά μου! Όταν ήταν μικρά ήμουν συχνά απότομος και νευρικός μαζί τους, δεν είχα υπομονή, δεν τους φερόμουν με την τρυφερότητα που πρέπει σε ένα μωρό... Θα αγκαλιάζω το εγγόνι μου λες και είναι από εύθραυστη πορσελάνη!"
Άπειρες οι συζητήσεις και οι προσωπικές μου καταθέσεις με αυτό το αντικείμενο. Λες να 'ναι προγραμματισμένο; Να εμφυτεύονται οι ενοχές στη μήτρα μας με τη σύλληψη; Να γεννιούνται μετά μαζί με τα μωρά μας; Βαριά κληρονομιά!
Κάθε γονιός και δη μάνα που σέβεται τον εαυτό της, έχει τύψεις για το πώς μεγαλώνει τα παιδιά της. Τύψεις που δεν τους αφιερώνει πολύ χρόνο, τύψεις που είναι όλη μέρα από πάνω τους και τα κακομαθαίνει, τύψεις που τους κακομιλάει και δεν τους συμπεριφέρεται με την μεγαλύτερη υπομονή, τύψεις που δεν τους μαγειρεύει κάθε μέρα τα πιο υγιεινά γεύματα, τύψεις που δεν τους κάνει όλα τα χατίρια, τύψεις που τους τα κάνει... και οι τύψεις συνεχίζονται.
Μήπως είναι που είμαστε άνθρωποι; Μήπως που σχολή για γονείς δεν υπάρχει (μη λέμε τα ίδια και τα ίδια τώρα...), να παίρνεις το πτυχίο σου, να τελειώνεις την πρακτική σου (σαν να λέμε το αγροτικό σου) και μετά να σου δίνουν το πράσινο φως για τεκνοποίηση; Μήπως που ενώ ξεκινάμε με όλες τις καλές προθέσεις, μπαίνουν στη μέση οι κακές μας συνήθειες, η καθημερινότητα, η εξάντληση, και οι προθέσεις πάνε περίπατο;
Συνηθίζω να λέω από προσωπική πείρα πάντα, πως είναι πολύ πιο εύκολο να αντιδράς στα παιδιά σου, παρά να τους συμπεριφέρεσαι! Υπάρχει τεράστια διαφορά: το πρώτο είναι ανεξέλεγκτο, αυθόρμητο και χωρίς γνώση των συνεπειών. Το δεύτερο είναι προσχεδιασμένο, βάσει πλάνου και γι' αυτό με αναμενόμενα συνήθως, καλά ή έστω καλύτερα αποτελέσματα. Δεν πετυχαίνω πάντα να συμπεριφέρομαι και να μην αντιδρώ. Η συμπεριφορά και μάλιστα η καλή, απαιτεί ψυχραιμία και υπομονή που δεν τα έχω πάντα πρόχειρα... Από την άλλη, η υστερική αντίδραση είναι ένας εύκολος δρόμος, που αν τον διαβείς μια φορά, εύκολα ξανατρέχεις σ' αυτόν ξανά και ξανά. Δεν βγάζει όμως απολύτως πουθενά, πιστέψτε με, επιπλέον δημιουργεί κι άλλες τύψεις.....
Συνειδητοποίησα ότι θέλω να προσπαθήσω να συμπεριφέρομαι καλύτερα στα παιδιά μου κάποια στιγμή όταν ήταν τριών και πέντε αντίστοιχα, ή περίπου τότε. Μέχρι εκείνη τη στιγμή με είχε πάρει η μπάλα της κούρασης, της καθημερινότητας, της πίεσης, και παρόλο που ακόμη και άνθρωποι που με γνωρίζουν καλά, δεν μπορούν να το φανταστούν, συχνά αντιδρούσα με υστερία και με νεύρα! Μη φανταστείτε υπερβολές, όμως συχνά στις σχέσεις μας και μάλιστα τις πιο στενές, οι λεπτομέρειες είναι που κάνουν τη διαφορά!
Μέχρι που μια μέρα, μπαίνοντας ξαφνικά στο δωμάτιό τους (την ώρα που έπαιζαν, γιατί άκουσα έναν θόρυβο από κάτι που έσπασε και φοβήθηκα), τις είδα να με κοιτάζουν έντρομες και να λουφάζουν η μια στην αγκαλιά της άλλης φοβούμενες την αντίδρασή μου! Πάγωσα! Αυτή τη σχέση ήθελα με τα παιδιά μου; Αυτό είχα πετύχει; Να με φοβούνται και να με τρέμουν; Θεριό οι ενοχές μου! Το σκότωσα, και πάτησα πάνω του για να γίνω καλύτερη. Με τα δικά μου μέτρα. 
Από τότε προσπάθησα και προσπαθώ καθημερινά να χτίζω μια σχέση σε νέα βάση: πάνω στην αγάπη, αλλά και στον αμοιβαίο σεβασμό της προσωπικότητάς μας. Πώς να απαιτώ τον σεβασμό τους όταν δεν τις έχω σεβαστεί πρώτη εγώ; Τον τρόπο μου τον έδειξε (χωρίς ίσως να το ξέρει και την ευχαριστώ καθημερινά γι' αυτό), η φίλη μου η Εύα με την ηρεμία και τη γαλήνη της. Έχει απίστευτη δύναμη αυτή η ηρεμία και η γαλήνη!
Τα καταφέρνω πάντα; Φυσικά όχι! Άνθρωπος είμαι. Δεν είμαι τέλεια! Αυτό που συνεχίζει να με τρομάζει όμως είναι ότι οι αντιδράσεις μου λόγω αυτής μου της μη-τελειότητας θα αποτελέσουν αντικείμενο μίμησης αργότερα από τα ίδια τα παιδιά μου. 
Αποφάσισα λοιπόν να κάνω κάθε φορά το καλύτερο που ΕΓΩ μπορώ! Και αυτό δεν είναι κάτι σταθερό. Κάποια μέρα το καλύτερο που μπορώ να κάνω φτάνει στο μισό του καλύτερου της προηγούμενης μέρας. Κάποια άλλη είναι τόσο φυσικό για μένα να είμαι η καλύτερη που μπορώ να είμαι και κάποια τρίτη μπορώ απλώς να βρίσκομαι εκεί χωρίς δύναμη να κάνω τίποτα περισσότερο. 
Αποφάσισα επίσης να ζητώ συγνώμη κάθε φορά που ένιωθα ότι έκανα κάποιο λάθος. Ειλικρινή συγνώμη, που άνοιγε το δρόμο για να κάνουν και εκείνες το ίδιο.
Σήμερα τα παιδιά μου είναι έντεκα και δεκατριών αντίστοιχα. Τις λατρεύω, όπως από την πρώτη στιγμή που τις υποψιάστηκα μέσα μου και η σχέση μας δεν είναι ιδανική, είναι όμως η καλύτερη που μπορούμε να έχουμε και εγώ τουλάχιστον, την φροντίζω συνειδητά και καθημερινά! Αυτό με κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Το πλεκτό της κοινής ζωής μας μεγαλώνει μέρα με τη μέρα με νήματα και πλέξεις που διαλέγουμε και οι τρεις (για την ακρίβεια και οι τέσσερις μαζί με τον μπαμπά της οικογένειας). Το προσαρμόζουμε ανάλογα με τις ανάγκες μας και σίγουρα είναι το αγαπημένο μας! Γεμάτο αναμνήσεις από στιγμές που ζήσαμε μαζί! Με όλο και λιγότερες ενοχές....

Α, και δασκάλα δεν είμαι, ούτε ψυχολόγος. Μόνο μάνα!

Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση της Shannon 

Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

Μειώστε την ακαταστασία, δημιουργείστε χώρο - Απελευθερωθείτε!

 

Πολλές φορές μια σκέψη στριφογυρίζει στο μυαλό μου και αν δεν την δω γραμμένη κάπου, ίσως ακόμη καλύτερα, διατυπωμένη από κάποιον άλλο, δεν την συνειδητοποιώ! Ακόμα πιο δύσκολο, όταν αυτή η σκέψη έχει γίνει πλέον τάση και στάση ζωής... έχει περάσει τόσο βαθιά μέσα μου, που την θεωρώ κομμάτι του εαυτού μου και ο νους μου δεν στέκεται πια καθόλου σ' αυτήν, λειτουργεί αυτόματα.
Μια από αυτές τις φορές ήταν όταν περιπλανιόμουν μέσα στο site της Shannon Kinney-Duh το http://freespiritknits.comκαι το βλέμμα μου στάθηκε σε ένα εικονίδιο που έγραφε "reduce clutter, create space" (σημαίνει "μειώστε την ακαταστασία, δημιουργείστε χώρο" και είναι το ίδιο που βλέπετε λίγο πιο κάτω δεξιά). Το εικονίδιο αυτό παρέπεμπε στο blog της Shannon όπου αναπτύσσει την ιδέα που είχε για όλη τη χρονιά 2010 να προσπαθήσει να μειώσει την ακαταστασία σε πολλαπλά επίπεδα, πνευματικό, συναισθηματικό και φυσικό, ώστε με αυτόν τον τρόπο να δημιουργήσει "χώρο" για ιδέες, σχέσεις, συναισθήματα και πράγματα που αξίζουν πραγματικά. Σε αυτό της το ταξίδι καλεί συνοδοιπόρους όσους νιώθουν ότι θέλουν να μοιραστούν μαζί της την πορεία τους και τις εμπειρίες τους από μια τέτοια διαδικασία. Σας προτρέπω να ρίξετε μια ματιά......... 
Σε μια πιο ελεύθερη μετάφραση που μοιάζει να μου ταιριάζει περισσότερο, θα έλεγα "ελάτε να μειώσουμε την σαβούρα" που βρίσκεται μέσα μας και γύρω μας! Σαβούρα σκέψεων, συναισθημάτων, σχέσεων, ερεθισμάτων και συσσωρευμένων αντικειμένων στη ζωή μας! Ας κάνουμε αυτό το ξεκαθάρισμα για να δημιουργήσουμε χώρο (και χρόνο) για όσα πραγματικά έχουν αξία για μας.
Έχοντας κάνει τέσσερις μετακομίσεις από τότε που παντρεύτηκα ως σήμερα, λέω με σιγουριά ότι τα συσσωρευμένα αντικείμενα που έχουν την απίστευτη ικανότητα να τρυπώνουν στα πιο σκοτεινά σημεία των συρταριών ή στις πιο σκοτεινές γωνίες της αποθήκης και να διαγράφουν ακόμα και την ύπαρξή τους από το μυαλό μας, είναι πάρα πολλά! Χρησιμοποιούσα τις μετακομίσεις ως ευκαιρία να ξεκαθαρίζω αυτά τα αντικείμενα και να τα δίνω σε άλλους που θα τους ήταν περισσότερο χρήσιμα, ή ακόμη και να τα πετάω. 
Πριν από τις μετακομίσεις και μετά από αυτές, απολαμβάνω να κάνω το ίδιο, αν και ομολογώ, όχι με την ίδια επιτυχία....
Είμαι σίγουρη ότι πολλοί δεν μπορούν να το συμμεριστούν, όμως το βάρος από αυτά τα αντικείμενα είναι σαν να βρίσκεται πάνω στην πλάτη μου. Δεν μου αρκεί πια να είναι ο χώρος μου τακτοποιημένος (και μην φανταστεί κανείς ότι είναι!) αλλά θέλω πλέον ΛΙΓΑ και διαλεχτά πράγματα γύρω μου! Αντικείμενα που μπορεί να είναι πολύ φτηνά, μια και με το διαλεχτά δεν εννοούσα ακριβά, αλλά με εκφράζουν, μου ταιριάζουν, έχουν ιδιαίτερη σημασία για μένα και το μάτι μου λατρεύει να αναπαύεται πάνω τους! Δεν κατηγορώ όσους τους αρέσει να συλλέγουν αντικείμενα, για την ακρίβεια η ίδια μου η κόρη και αρκετές καλές μου φίλες το αγαπούν, όμως εγώ δεν είμαι έτσι!
Στα πλαίσια της τάσης μου για εκκαθάριση, κύριο ρόλο παίζει το ξεδιάλεγμα των ερεθισμάτων που επιτρέπω να κεντρίζουν τις αισθήσεις μου! Δύσκολο αυτό στις μέρες μας, ε; Για μένα ζωτικό και σωτήριο! Προτιμώ να διαβάσω ένα βιβλίο που διάλεξα εγώ, παρά να ακούσω τα ίδια και τα ίδια που επιλέγουν άλλοι να μου παρουσιάσουν στην τηλεόραση. Αναζητώ τα θέματα που ακούγοντάς τα, γίνομαι πλουσιότερη, και όχι εκείνα που με πείθουν ότι θα γίνω φτωχότερη. Φροντίζω με ιδιαίτερη προσοχή η ενέργειά μου να μην γίνεται βορά αδιάφορων για μένα δίποδων! Απόλυτη; Λυτρωμένη θα έλεγα! Κάνοντας μεγάλη οικονομία ενέργειας με αυτόν τον τρόπο, μπορώ να αφιερώνομαι σε δραστηριότητες που με ευχαριστούν, με κάνουν καλύτερη και μου δίνουν τη μαγική δύναμη να επηρεάζω θετικά και όσους βρίσκονται γύρω μου. 
Αρνητικά, πολυκαιρισμένα συναισθήματα πιάνουν χώρο στην καρδιά μου, με απασχολούν χωρίς λόγο και απορροφούν μεγάλες ποσότητες από την ενέργεια που θα μπορούσα να αφιερώσω στο να αγαπώ και να απολαμβάνω με χαρά ανθρώπους και δραστηριότητες. Τα απελευθερώνω λοιπόν στο πλυντήριο του χρόνου όπου ανήκουν, και καθαρίζω το χώρο που θα φιλοξενήσω αγάπες, εμπειρίες και σοφίες.
Μπορώ να το κάνω γιατί το έχω επιλέξει! 
Ένα αντικείμενο που κουβαλάει πάνω του αναμνήσεις, το θέλουμε κοντά μας να μας θυμίζει πράγματα, πρόσωπα και στιγμές που αγαπήσαμε, όμως από την άλλη, για να ξαναφέρουμε στη μνήμη μας περασμένες στιγμές και αγαπημένα πρόσωπα, δεν χρειαζόμαστε κανένα αντικείμενο! Αρκεί να ψάξουμε στην καρδιά μας! Εκεί που φυλάμε τα πολυτιμότερα, έτσι δεν είναι; 
Είναι λεπτό και διάφανο το όριο και για τον καθένα πολύ προσωπικό, αλλά τουλάχιστον ας ξεκαθαρίσουμε με κάποιο τρόπο τα όσα έχουν πραγματική σημασία για εμάς απ' όσα μας πιάνουν απλά το χώρο....
Ψάχνοντας λοιπόν στη σακούλα με τα κουβάρια του πλεξίματος βρίσκω κάποια που κάποτε διάλεξα με αγάπη, όμως δεν μ' αρέσουν πια, κάποια που περίσσεψαν σε άλλους και μου τα έδωσαν, και κάποια που ούτε θυμάμαι πώς βρέθηκαν στα χέρια μου... Τα χαρίζω σε όσους τα θέλουν! Έτσι θα έχω χώρο για τα καινούρια που με περιμένουν. 
Έρχεστε να πάμε να διαλέξουμε παρέα;




Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Κάνετε έρωτα ή πόλεμο;



Αρνούμαι να πλέκω με μουντά χρώματα, βαριέμαι να ζω μια μουντή ζωή! Διαλέγω ζωντάνια μέσα μου και απ' έξω μου. Κοιτάζοντας όλο το μήκος του πλεκτού που κουλουριάζεται πάνω στα γόνατά μου και κάτω στο πάτωμα δεν ήμουν πάντα έτσι. Δύσκολο να εντοπίσω σε ποιον πόντο ή έστω σε ποια σειρά αποφάσισα να κάνω την επανάστασή μου. Για την ακρίβεια δεν ήταν επανάσταση. Ήταν μια πορεία, μια εξέλιξη, η οποία συνεχίζεται.
Το ποτήρι το έβλεπα πάντα μισογεμάτο. Αντιδρούσα σε συγγενείς και φίλους που έβλεπαν και συνεχίζουν να βλέπουν και λαίμαργα να αναζητούν μόνο θέματα για γκρίνια γύρω τους. Η διαφορά είναι ότι τώρα διαλέγω το ποτήρι που μ' αρέσει μέσα από το ντουλάπι και πηγαίνω να το γεμίσω μόνη μου από την πηγή! Δεν μου φτάνει να το βλέπω μισογεμάτο, θέλω να ΕΙΝΑΙ γεμάτο!
Φυσικά και η ζωή μου δεν είναι μόνο ρόδινη. Όμως επιλέγω να εστιάζω σε όσα νιώθω ευγνωμοσύνη που τα έχω, που δεν τα έχω, που τα νιώθω, που δεν τα νιώθω, που τα θυμάμαι ή που τα ξέχασα... Η δύναμη που παίρνω απ’ αυτήν τη διαδικασία είναι που με ατσαλώνει και μπορώ να προχωρώ προσπερνώντας τις δυσκολίες ή τις αναποδιές που συναντώ στην πορεία. Είναι το νήμα που καταφέρνει να γεφυρώσει έναν πόντο που πήγε να ξεφύγει και να φτιάξει μια τρύπα στο όμορφο πλεκτό! Δεν είναι που δεν συγχωρώ τις ατέλειες… ίσα-ίσα. Όμως νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη που με κάνει και ανατριχιάζω κάθε φορά που ξεκινώ να απαριθμώ.
Ευγνωμοσύνη που οι αγαπημένοι μου άνθρωποι και εγώ είμαστε καλά! Για τον ήλιο που με χαϊδεύει, τον αέρα που περνάει μέσα από τα δέντρα, ναι, για το ότι ζω στην εξοχή, για την αγάπη που δίνω και παίρνω, για το ότι οι σχέσεις που μετράνε στην ζωή μου τυγχάνουν αμοιβαίας φροντίδας και προσοχής και δεν θεωρούνται δεδομένες, για μια αγκαλιά από τις κόρες μου, για την ώρα και τα χρήματα που μπορώ (ακόμη) να διαθέσω κάνοντας pilates που μ' ευχαριστεί και μου κάνει καλό, για το ότι πήρα επιτέλους την απόφαση και τα κατάφερα ολομόναχη να φτιάξω αυτό το blog! Πώς να σταματήσω; Είναι δυνατόν;
Αυτό το παιχνίδι με την ευγνωμοσύνη, που δεν θυμάμαι πότε το πρωτοξεκίνησα, λειτουργεί μέσα μου σαν ένα κομποσκοίνι... η μια ευγνωμοσύνη κουβαλάει αβίαστα πίσω της την επόμενη και κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι έχω κάνει άπειρους γύρους έτσι, έχω πλέξει πολλές σειρές στο χρωματιστό πλεκτό μου και αυτό που έχω φτιάξει τελικά μ' αρέσει πολύ περισσότερο από την γκρίνια και την κακομοιριά. Να ξυπνάω κάθε πρωί και να λέω μέσα μου (αλλά και να το φωνάζω δυνατά) "αχ, μαύρη μοίρα μου, τι να κάνεις κακομοίρα μου";;; Και τί ακριβώς κερδίζω με αυτό; Α, όχι εγώ!
Όλοι έχουμε δικαίωμα σε μια άσχημη μέρα, ή ακόμη και σε μια άσχημη περίοδο. Σε αυτές τις περιπτώσεις παίρνω αγκαλιά τον εαυτό μου, τον χαϊδεύω, τον φροντίζω, τον καθησυχάζω και περιμένω να περάσει, κρατώντας κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου μια διορία. Κάποιες φορές που η αρνητική μου διάθεση δεν πηγάζει από μέσα μου αλλά οφείλεται σε εξωτερικούς παράγοντες, νιώθω σαν ένα παράσιτο να έχει καθίσει πάνω μου και αυτό είναι τόσο ξένο και ενοχλητικό που ξέρω πως πρέπει να κάνω κάτι για να το διώξω! Να ξυστώ, να τιναχτώ, να βάλω τις φωνές...
Κάνετε έρωτα και όχι πόλεμο! Σοφόν το σαφές!
Με ποιόν διαλέγω να παθιάζομαι, να ερωτεύομαι ή να θέλω να κάνω πόλεμο αν όχι με την ίδια μου τη ζωή; Σαφώς σαμποτάρω η ίδια την χαρά μου, την ευδαιμονία μου, την ισορροπία μου (όχι μόνο τις δικές μου αλλά και των γύρω μου) και τελικά την εξέλιξή μου και τη βελτίωσή μου διαλέγοντας όλες μου τις δυνάμεις να τις φυλάξω για τον πόλεμο με την καθημερινότητά μου.
Εγώ διαλέγω τον έρωτα. Είναι φορτισμένος με ουσιαστική δύναμη και δεν χρειάζεται να τρέφεται από τις σάρκες κανενός (πόσο μάλλον τις δικές μου) προκειμένου να συντηρεί αυτή τη δύναμη.
Εσύ;

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Γιατί "Πλέκοντας την Ζωή μου"

Ξεκίνησα να πλέκω νωρίς στην παιδική μου ηλικία....
Με έμαθε η αγαπημένη μου γιαγιά. Θυμάμαι ήταν καλοκαίρι, είχα ήδη μάθει να κεντάω σε τυπωμένους καμβάδες με χρωματιστά μαλάκια αλλά ήθελα κάτι πιο χρηστικό! Ήθελα να φτιάχνω ρούχα για τις κούκλες μου!
Είχα πλέξει (και μπλέξει...) άπειρες σειρές σε μικροσκοπικά κασκόλ, μετά αναβαθμίστηκα πλέκοντας κουβερτούλες και όταν πια έμαθα με άνεση να προσθέτω και να αφαιρώ πόντους ένιωθα ότι είχα κερδί
σει τον κόσμο! Ανυπομονούσα για την πρακτική εφαρμογή που θα μου αποδείκνυε τον έλεγχο της νέας δύναμής μου .... μια κουκλίστικη, πάλι, ζακέτα.
Σε κάποια τάξη του γυμνασίου και παρά τις επιφυλάξεις των λοιπών γυναικών της οικογένειας (μαμά, γιαγιά, θείες) έφτιαξα την πρώτη μου μπλούζα με καλοκαιρινό νήμα. Ακόμα την έχω! Και την φοράω!
Ακολούθησαν κι άλλες μπλούζες και ζακέτες, μωρουδιακές κουβερτούλες, τσάντες και τσαντάκια, ρουχαλάκια για κούκλες, θήκες για κινητά, και κασκόλ, όχι μόνο για μένα, αλλά και για φίλους, για τις κόρες μου, και για δώρα.
Δημιουργική φύση μεν, αλλά στο πλέξιμο δεν με τράβηξε μόνο αυτή του η πλευρά - η δημιουργική. Το έβρ
ισκα σαν ένα είδος προσωπικής ψυχοθεραπείας. Θυμάμαι όταν οι κόρες μου είχαν κολλήσει ανεμοβλογιά Λόγω του ότι ο άντρας μου δεν είχε περάσει μικρός και ήταν φορτωμένος με δουλειά τόσο που δεν χώραγε ... αναρρωτική, θα έπρεπε να τις φροντίζω εγώ 24 ώρες το 24άωρο χωρίς ρεπό. Ζήτησα να μου φέρουν ό,τι νήματα είχαν πρόχειρα στο σπίτι η μαμά και η πεθερά μου (ούτε για να ψωνίσω κάτι ιδιαίτερο είχα φυσικά χρόνο) και πλέκοντας ρούχα για κούκλες κατάφερα και άντεξα δεκαπέντε ημέρες αποκλειστική εργασία "αποκλειστικής νοσοκόμας"...
Πριν δυο - τρία χρόνια διάβαζα σε κάποιο περιοδικό ότι το πλέξιμο έγινε πάλι μόδα ακόμα και ανάμεσα στους stars του Hollywood, άντρες και γυναίκες, οι οποίοι το χρησιμοποιούσαν ως νέο αγχολυτικό! Να 'μαι λοιπόν που είμαι πρωτοπόρος!

Σαν ένα πλεκτό, θέλω να σκέφτομαι πως είναι η ζωή μου... Χαλαροί και λίγο άτσαλοι πόντοι στην αρχή μια και δεν έχω την εμπειρία να πλέκω στρωτά, καλύτεροι αργότερα και όσο πάει και τελειοποιούνται, με χρώματα που κατά καιρούς είναι τα αγαπημένα μου, ίσως και καμιά τρυπούλα εδώ κι εκεί, πόντος που μου ξέφυγε στο δικό του ταξίδι - δεν ήθελε να ακολουθήσει τους υπόλοιπους - με σχέδια ή σκέτο, φαρδαίνει (κι άλλοι πόντοι) ή στενεύει (αφαιρώ κάποιους) αλλά μόνο μεγαλώνει!!! Για ξήλωμα ούτε κουβέντα!!!

Κοιτάζω και καμαρώνω τα δημιουργήματα των άλλων, πλεκτά ή μη... Έτσι πήρα την απόφαση και για αυτό το Blog που το πάλευα καιρό μέσα στο μυαλό μου! Αφορμή και λάκτισμα δύο γυναίκες δημιουργοί! Θα μιλήσω αναλυτικά γι' αυτές σε ιδιαίτερες αναρτήσεις στο μέλλον, ως τότε μπορείτε να βγάλετε τα συμπεράσματά σας αφού περιπλανηθείτε (πραγματικό ταξίδι είναι η περιήγηση, ειδικά στο πρώτο) στο http://www.owningpink.com/ και στο http://freespiritknits.blogspot.com/.
Καμαρώνοντας λοιπόν τα δημιουργήματά τους, αναρωτήθηκα γιατί έχουμε την τάση να ζηλεύουμε και να θεωρούμε άξια λόγου,μίμησης και προσοχής τα δημιουργήματα των άλλων, ενώ τα δικά μας τα υποτιμάμε συχνά, θεωρώντας τα τετριμμένα ή δεδομένα. Είναι που ζηλεύουμε τους συνδυασμούς των χρωμάτων-λέξεων, σχεδίων-σκέψεων που άλλο μυαλό γέννησε και όχι το δικό μας; Είναι που η δημιουργική μας διαδικασία περνάει και από λίγη λογοκρισία ηθελημένα ή μη, οπότε χάνει και λίγη από την μαγεία της πρώτης εικόνας-ανάγνωσης;
Συνηθίζω να μπαίνω συχνά στη θέση των άλλων... (Παλαιότερα ήμουν διαρκώς εκεί, στη θέση των άλλων, όσο περνάνε τα χρόνια "το δουλεύω" και θέλω να πιστεύω ότι πέτυχα επιτέλους να βρίσκομαι εκεί που ΘΕΛΩ!) Αυτή τη φορά με βοήθησε να σκεφτώ ότι έστω και ένας εκεί έξω μπορεί να βρει αυτά που λέω ελκυστικά, να εμπνευστεί για να δημιουργήσει και αυτός με τη σειρά του, όπως έκανα κι εγώ, διαβάζοντας όσα είχαν σκεφτεί άλλοι! Γι' αυτόν τον ένα γράφω, και ας μη γελιόμαστε, και για μένα φυσικά... Είπαμε, πλέξιμο = αγχολυτικό!
Ξεπέρασα λοιπόν τις περισσότερες αναστολές μου και ξεκινώ!
Το ωραίο με τα πλεκτά είναι ότι αρκεί να βάλεις τους πρώτους πόντους στην βελόνα σου.... Μετά το μυαλό σου μπορεί να ταξιδεύει και τα χέρια σου πάνε μόνα τους!
Διάλεξα τα χρώματα, τα σχέδια, και τώρα ήρθε η ώρα της έμπνευσης...., η ώρα που το μυαλό μπορεί να ταξιδέψει!
Με αγάπη